Γιατί όλοι μαζεύονται στο Il Capitano, την καινούργια osteria-κουτούκι στο Κουκάκι;

Πώς θα σας φαινόταν αν στον χάρτη η Ελλάδα βρισκόταν στη θέση της Ιταλίας και, αντίστοιχα, η Ιταλία βρεχόταν από το Αιγαίο; Το σενάριο μπορεί να ακούγεται τρελό και απλά να αποτυπώνεται σε έναν πίνακα στην κεντρική αίθουσα του Il Capitano, παίρνει όμως γαστρονομική σάρκα και οστά στο νέο ετούτο επιχειρηματικό βήμα του Αρτέμη Παπαδόπουλου, μιας από τις πλέον χαρακτηριστικές μορφές στο αναγεννημένο εστιατορικά Κουκάκι. Με ένα ιδιότυπο πάντρεμα υλικών, συνταγών, μαγειρικών τεχνικών, αλλά και μουσικής, διακόσμησης και ποτού, ο φούρναρης/barkeeper/restaurateur Αρτέμης καλεί τους Αθηναίους να γίνουν ένα σε ένα σύγχρονο στέκι της πάλαι ποτέ Cucina Povera των δύο χωρών.

Γνώρισα τον Αρτέμη Παπαδόπουλο πριν πολλά χρόνια ως καλεσμένο στα μπαρ μου. Από τότε είχε μανία για τα ιταλικά ποτά· Negroni, Spritz, amaro. Ετεροχρονισμένα γνώρισα και τον θρυλικό φούρνο «ο Τάκης», που από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 έψηνε ψωμί στους πρόποδες της Ακρόπολης, ένας από τους πρώτους που έστησαν τους Αθηναίους σε ουρές για το ψωμί. Η δεύτερη γενιά της οικογένειας, ο Θόδωρος και ο Αρτέμης, ανέλαβαν τον φούρνο στα βάθη της κρίσης και τον πήγαν ένα βήμα παρακάτω. Ή μάλλον, αρκετά βήματα, αφού το ανήσυχο πνεύμα του δεύτερου και η αγάπη του για την Ιταλία, τον έκαναν να ανοίξει μια σπριτσερία, το Drupes & Drips, ακριβώς δίπλα στον φούρνο. Οι Αθηναίοι πλέον συνέρρεαν στην Μισαραλιώτου, όχι μόνο για καρβέλια, μπαγκέτες, κριτσίνια και λοιπά αρτοποιήματα, αλλά και για καφέ, σπριτς, αμάρο και κρασιά που ξεκίνησε να εισάγει ο Αρτέμης από την Ιταλία. 

Μερικά χρόνια και τρία λοκντάουν μετά και ενώ είχε μεσολαβήσει ο θάνατος του μπαμπά των παιδιών, του θρυλικού φούρναρη Τάκη, ο Αρτέμης μετουσίωσε την αγάπη του για εκείνον, αλλά και το πάθος του για την Ιταλία και τις γεύσεις της, σε ένα σημείο συνάντησης πρώτα από όλα (και όσο κλισέ κι αν ακούγεται) των φίλων του, αλλά και του κόσμου που εκτιμά το νόστιμο και καλομαγειρεμένο φαγητό, με προσοχή στην λεπτομέρεια και την ποιότητα των υλικών.

Το Il Capitano αποτελεί, καταρχάς, φόρο τιμής στον μπαμπά του αφού, εκτός των άλλων, άνοιξε στον χώρο που επί χρόνια βρισκόταν το καφενείο στο οποίο σύχναζε, επί της Βεΐκου στο Κουκάκι. Αυτοσυστήνεται ως οστερία-κουτούκι, κάτι που είναι εμφανές στη διακόσμηση. Μάρμαρο και ξύλο συνθέτουν το σκηνικό του Il Capitano, με όλα εκείνα τα στοιχεία που θα έβλεπε κανείς τόσο στις ιταλικές οστερίες όσο και στα κουτούκια. Δηλαδή, κρεμαστές αποξηραμένες πιπεριές, βαρέλια με ξύλινες τάβλες και σκαμπό γύρω γύρω, ράφια με κρασιά και βάζα με ελιές και μια μεγάλη γυάλινη βιτρίνα -που χωρίζει τη σάλα με την κουζίνα-, με τυριά και αλλαντικά.

Λένε πως τα εστιατόρια αξιολογούνται από τα μικρά και τα απλά, εκείνα που θεωρούνται δεδομένα. Το Il Capitano, λοιπόν, με κέρδισε από το πρώτο πιατάκι που προσγειώθηκε στο τραπέζι μας. Ένας μαγικός, ολόφρεσκος και μυρωδάτος πελτές από μυκονιάτικες τομάτες που έρχεται παρέα με κροστίνι για «βούτα». «Κοίτα τον να σιγοβράζει», μου λέει ο Αρτέμης που «πιάνει» το σοκ μου και μου δείχνει ένα βίντεο στο κινητό του από τη σπιτική προετοιμασία του στη Μύκονο. Τον άπλωσα επάνω στο κροστίνι και ξάπλωσα απάνω του κι έναν από τους σπιτικά μαρινάτους γαύρους που ακολούθησαν μετά από δευτερόλεπτα. Τα πρώτα αυτά μικρά ορεκτικά συμπληρώνονται στον κατάλογο με τα μπρουσκετίνια με αφράτο μπακαλιάρο τύπου μπραντάδα που στην Ιταλία αποκαλούν Baccalà mantecato, υπέροχες αγκινάρες τουρσί και μια εξαιρετική πατατοσαλάτα, που εδώ έρχεται με την πατάτα οφτή μαζί με καβουροσαλάτα, τηγανητό σπεκ και λοιπά μυρωδικά.

Από τον κατάλογο δεν απουσιάζει η πάστα. Στο Il Capitano χρησιμοποιούν ζυμαρικά Mozzo, που εισάγουν οι ίδιοι από τη Βερόνα και που παρουσιάζονται ανάλογα τα κέφια και τη δημιουργικότητα του Αρτέμη, πάντα υπό τις αρχές της γνήσιας Cucina Povera. Δοκίμασα bigoli με κρεμμύδια και μυρωδάτο φασκόμηλο και λεπτή calamarata με τομάτα και καπνιστή πέστροφα.

Και παρόλο που κατά παράδοση στην cucina povera δεν είχαν το κρέας σε πρωταγωνιστικό ρόλο, στο Il Capitano θα το βρείτε, σε ρουστίκ όμως και λιτές συνταγές, χωρίς φιοριτούρες. Η πρώτη ύλη αναδεικνύεται και τα ελάχιστα που τη συνοδεύουν είναι το εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο, η τομάτα, το ξίδι και το αλάτι. Δοκίμασα ονειρεμένη γίδα βραστή με λάδι, λεμόνι και αλάτι (στον κατάλογο θα το βρείτε ως «κρέας πανηγυριώτικο»), κουνέλι γιαχνί (Coniglio in umido το λένε στη βόρεια Ιταλία) κι ένα σκυριανό κατσικάκι –με τη συκωταριά του- «πατούδο» με ρύζι και μυρωδικά.

Αλκοολικά ο Αρτέμης μας ταξίδεψε και πάλι στην Ιταλία, με ήπια και αφρώδη κρασιά από τον Βορρά της Ιταλίας. Ξεκινήσαμε με μια δροσερή ροζέ Φραντσιακόρτα, συνεχίσαμε με ένα λευκό γηγενών ποικιλιών από το Βένετο και συνοδεύσαμε τα επιδόρπια με ένα λευκό γλυκό κρασί, και τα δύο της οινοποιίας Buglioni που εισάγει στην Ελλάδα ο Αρτέμης. Φυσικά, στο Il Capitano δε θα βρείτε μόνο κρασί. Στα ράφια του μπορείτε να χαζέψετε –αλλά και να παραγγείλετε- ιταλικά αμάρο, βερμούτ και απεριτίβο, Barolo chinato και γκράπες  Poli, αλλά και τσίπουρο, μπίρες και ούζο!

Κλείνοντας, ειδική μνεία θα ήθελα να κάνω στη μουσική του Il Capitano. Ο Peppino di Capri μπερδεύεται με την Χάρις Αλεξίου, η Dalida και ο Gigi D' Alessio με τον Κηλαηδόνη, τον Πασχάλη, τον Κώστα Τουρνά και τον Γιάννη Πάριο, σε ένα πολυμορφικό soundtrack σαν από ταινία κατευθείαν βγαλμένη από τα 80’s και τα 90’s. Και φαίνεται πως έχει γίνει δουλειά, τόσο στην playlist –όταν τα περισσότερα μαγαζιά παίζουν ακόμη και λίστες του youtube-, όπως και στον ήχο αυτό καθαυτό· μπράβο για τα ηχεία του!

Το Il Capitano ξεκίνησε ήδη με φουλ τις μηχανές –και τα τραπέζια γεμάτα. Καθημερινές σερβίρει τα βράδια, από τις 18:00 ως τα μεσάνυχτα, και Κυριακές 12:00 – 18:00.

Βείκου 107, Κουκάκι, 210 9245645