Η Crusteria είναι το καινούργιο γαστρονομικό απόκτημα του Μεταξουργείου και φέρει τη λαχταριστή υπογραφή της ομάδας του Crust.
Η neon επιγραφή, οι μεγάλες πράσινες ομπρέλες, η μυρωδιά από μαύρη τρούφα. Οι παλιοί καλοφαγάδες έλεγαν ότι στο τραπέζι με τα σπαγκέτι γίνονται οι μεγαλύτερες και καλύτερες φιλοσοφικές συζητήσεις. Δεν ξέρω αν είχαν δοκιμάσει την φρέσκια πάστα με άγρια μανιτάρια της Crusteria για να φτάσουν σε αυτό το συμπέρασμα. Παρόλα αυτά, μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι η ομάδα του Crust συνεχίζει το μύθο αυτήν τη φορά στο Μεταξουργείο. Και όχι στο πόδι με -λαχταριστή- πίτσα στο χέρι αλλά σταυροπόδι σε ένα εργοστασιακό σκηνικό όπου κυριαρχεί το σκούρο πράσινο και το ξύλο. Και οι μυρωδιές από γεύσεις που ετοιμάζονται για τα (πάντα) πεινασμένα μας στομάχια και μόνο.
Spritz και Godfather στην Crusteria
Ο chef Νίκος Τριανταφύλλου μαζί με τον συνεργάτη του Γιώργο Γασπαράτο επιμελήθηκαν ένα μενού που -φυσικά- εμπεριέχει και τις διάσημες πλέον πίτσες του Crust παρέα όμως με ορεκτικά, χειροποίητες μακαρονάδες και ιδιαίτερα γλυκά.
Η Crusteria (στο πράσινο φόντο του αντίστοιχου κόκκινου λογοτύπου της ομάδας του Crust), ήρθε στο Μεταξουργείο για να πείσει τους λάτρεις της πίτσας να γίνουν μακαρονάδες. Ή και το αντίθετο.
Μια και οι ...Crustαίοι μας έχουν συνηθίσει στο να συνδυάζουν πίτσα με αλκοόλ και καλή μουσική (όσοι έχουν επισκεφθεί το υπόγειο της Πρωτογένους, λογικά εδώ κουνούν καταφατικά το κεφάλι τους), στον κατάλογο της Crusteria υπάρχουν signature κοκτέιλ μεταξύ των οποίων και το αγαπημένο μου Godfather, ένα blend με αμαρέτο και ουίσκι δυνατό και ό,τι πρέπει για έξοδο για φαγητό μετά τη δουλειά, Πέμπτη βράδυ. Εντάξει η ημέρα είναι optional, μην το πάρεις τοις μετρητοίς και Παρασκευή το σερβίρουν και Δευτέρα.
Σε αυτά που πρέπει να δοκιμάσεις οπωσδήποτε είναι η σαλάτα Stroppa, δηλαδή crostini με σπαράγγια, προσούτο, φρέσκο τσίλι, ρικότα και φλοίδες παρμεζάνας έτσι για το καλωσόρισμα.
Αν, λέμε τώρα αν, είσαι vegan ή υπάρχει κάποιος στην παρέα τότε το vegetarian carpaccio θα είναι το πιάτο του. Η συνέχεια έχει πίτσα και, αν με ρωτάς, σαν πιστή υποστηρίκτρια του Crust θα διαλέγω πάντα τη Shroοm με κρέμα παρμεζάνας με τρούφα, φρέσκια μοτσαρέλα, ντοματίνια, άγρια μανιτάρια και φλοίδες παρμεζάνας.
Όμως, και αυτό το όμως κανονικά έπρεπε να μπει σε bold, πρέπει να παραδεχτώ ότι εξίσου δυνατή είναι και η Foghorn με κρέμα παρμεζάνας με γάλα καρύδας, φρέσκια μοτσαρέλα, ψητό κοτόπουλο, μαριναρισμένο μπρόκολο, γλυκό κρεμμύδι και φλοίδες παρμεζάνας.
Για τους φίλους των ζυμαρικών ή αυτούς που έχουν τη διάθεση να γίνουν τώρα πιστοί ακόλουθοι του κινήματος τότε μια δυνατή επιλογή είναι και πάλι η Shroom (η αντίστοιχη της πίτσας σε ταλιατέλες) αλλά και η Ρescatori, κοινώς η μακαρονάδα του ψαρά με μύδια και γαρίδες σβησμένα με κονιάκ σε σάλτσα ντομάτας.
Είναι ο άγραφος νόμος του καλοφαγά τον οποίο πολύ μελετήσαμε σήμερα και όχι άδικα. Λοιπόν, ο Νίκος ο chef έχει να προτείνει ριζότο σοκολάτας (ναι ναι καλά διάβασες) και μια δική του παραλλαγή του τιραμισού χωρίς καφεΐνη.
Αν υπάρχει ένα πράγμα που πρέπει να γραφτεί επιπλέον από τα παραπάνω για την Crusteria είναι ότι πρόκειται για ένα μαγαζί που θα σου θυμίσει την Ιταλία αλλά και την Ελλάδα. Κυρίως θα σου θυμίσει το μικρό στενάκι της Πρωτογένους. Εκεί όπου τρία χρόνια πριν ξεκίνησαν όλα. Με μια κόκκινη neon επιγραφή που έγραφε Crust.
Υγ: Οι τιμές της Crusteria είναι εξαιρετικά προσιτές και τα πιάτα της μπορείς να τα παραγγείλεις και ντελίβερι. Για το ενδεχόμενο που τηρείς προληπτικά το «μένουμε σπίτι» ή απλά βαριέσαι να σηκωθείς από τον καναπέ. Συμβαίνει. We dont judge.
13°
