Μου αρέσει το Κουκάκι γιατί συνδυάζει με μοναδικό τρόπο αντιφατικές έννοιες. Είναι κέντρο, αλλά όχι σε βαθμό που η πολυκοσμία σε ενοχλεί. Ήσυχο, αλλά ταυτόχρονα τόσο πολύ ζωντανό. Με καινούργια στέκια να ξεπηδούν κάθε τόσο, αλλά και με σταθερές αξίες. Και φυσικά, έχει και ένα εστιατόριο που κάνει τη γαστρονομική σκηνή της πόλης ακόμα καλύτερη.
Όταν το MANHMANH άνοιξε πριν 14 χρόνια οι foodies της Αθήνας δεν μπορούσαν να κρύψουν τον ενθουσιασμό τους. Ήταν από τα πρώτα εστιατόρια που πίστεψαν στο μεγαλείο των παραδοσιακών προϊόντων, ένα από τα λίγα που τα χρησιμοποίησε για να αναδείξει τη μέχρι τότε παραμελημένη τοπική κουζίνα. Ο εξαιρετικός Αλέξανδρος Φουρούλης, ήταν από τους πρώτους σεφ που έδειξε στο αθηναϊκό (και όχι μόνο) κοινό πόσο νόστιμη μπορεί να είναι η παράδοση όταν τοποθετηθεί σωστά στη σύγχρονη γαστρονομία.
Το Αρνάκι γάλακτος ψημένο σε κενό αέρος με άγρια χόρτα και σάλτσα από τον ζωμό του, οι «Τσουχτές» με καβουρδισμένη μανιάτικη μυζήθρα, σκεπασμένες με τηγανητό αυγό, ο Καγιανάς με σύγκλινο Μάνης, η κρύα σαλάτα φακές με πορτοκάλι και σύγκλινο είναι μερικές από τις συνταγές του MANHMANH που παραμένουν διαχρονικές για δύο λόγους: πρώτον δεν κρύβουν την καταγωγή τους, αλλά την φέρνουν στο προσκήνιο της γεύσης. Έπειτα, υπό το ταλέντο του Αλέξανδρου Φουρούλη, παντρεύουν την παράδοση με τις σύγχρονες τεχνικές για να δημιουργήσουν κάτι νέο και πρωτότυπο.
Δεν είναι τυχαίο που το εστιατόριο παραμένει κορυφαίο στις προτιμήσεις εντός και εκτός συνόρων. Εκτός από το Certificate of Excellence που παίρνει από το Trip Advisor εδώ και 7 συνεχόμενα έτη, το MANHMANH έχει επίσης συμπεριληφθεί στη λίστα των προτεινόμενων ευρωπαϊκών προορισμών του βιβλίου The New York Times, 36 hours: 125 Weekends in Europe. Το βιβλίο αυτό που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις TASCHEN προτείνει το MANHMANH ως «go to destination» ανάμεσα σε περίπου 500 εστιατόρια σε όλη την Ευρώπη.
Κάθε φορά που επισκέπτομαι το MANHMANH θυμάμαι ότι η γεύση είναι ο ισχυρότερος μηχανισμός μνήμης που διαθέτουμε. Τα signature πιάτα του Αλέξανδρου έχουν το σπάνιο προνόμιο να ανασύρουν αναμνήσεις ενός φαγητού οικείου από την άδολη εποχή της αθωότητας, τότε που η γιαγιά μαγείρευε τον κόκορα με χυλοπίτες ή έριχνε στα γρήγορα στο τηγάνι πατάτες με αυγά. Όλη αυτή η γευστική μνήμη ιδωμένη μέσα από νέα μονοπάτια γευστικής προσέγγισης δημιουργεί κάτι το μοναδικό και ταυτόχρονα βαθιά ελληνικό. Για αυτό ακριβώς τον λόγο πάντα φέρνω εδώ τους φίλους από το εξωτερικό που θέλουν να γνωρίσουν την ελληνική κουζίνα. Και πάντα καταλαβαίνω από τις εκφράσεις των προσώπων τους ότι έκανα τη σωστή επιλογή.
