Vincenzo. Για όσους ψάχνουν το διαφορετικό είναι μια εξαιρετική επιλογή, πικάντικη, προκλητική και πρωτότυπη.
Ήταν αργά και τριγυρνούσαμε στη Γλυφάδα. Σπάνιο, αλλά συνέβη. Μετά το ποτό μάς έπιασε πείνα. Καθόλου σπάνιο, και συνέβη επίσης. Χορταστική και πεντανόστιμη λύση στο πρόβλημα αποδείχτηκε η δροσερή αυλή του γνωστού ιταλικού Vincenzo, το οποίο Πέμπτες, Παρασκευές και Σάββατα έχει ανοιχτή κουζίνα μέχρι τις 5 το πρωί. Και τι καλύτερο, πείτε μου, από μια πίτσα μετά το ποτό; Η πίτσα που λιγουρευτήκαμε είχε κρέμα τρούφας και διάφορα μανιτάρια. Αν είστε φαν του περίεργου αυτού μανιταριού, που κυνηγάνε άνθρωποι, γουρούνια και σκυλιά όπως κάποτε οι χρυσοθήρες γύρευαν χρυσάφι, θα τρελαθείτε. Αν επίσης είστε φαν του καλού τυριού, σας προτείνω το ορεκτικό μοτσαρέλα (αυθεντική, καμιά σχέση με τις και-καλά-μοτσαρέλα του σούπερ μάρκετ), ντομάτα και προσούτο. Εκτός από τη σούπερ μοτσαρέλα που έρχεται από τη Νότια Ιταλία, πολύ καλή εντύπωση άφησε και η ντοματούλα η ελληνική που ήταν κατακόκκινη και μυρωδάτη, όπως πρέπει. Διάλεξα ένα πιάτο που είχα δει να το φτιάχνει ο Jamie Oliver και πολύ είχα ζηλέψει – μακαρόνια με μοτσαρέλα και αυθεντικά ναπολιτάνικα κεφτεδάκια, στο φούρνο. Τα κεφτεδάκια ήταν μούρλια, με πολλά μυρωδικά, και το μακαρόνι βρασμένο (ή ψημένο, δεν ξέρω πώς το καταφέρανε) ακριβώς στο λεπτό που έπρεπε. Τη δική μου μακαρονάδα ήρθε να κοντράρει μια εντυπωσιακή άφιξη – ένα άλλο πιάτο «μακαρονάτο», με μάραθο, κρεμμύδι, λιαστή ντομάτα, ρόκα, κρασί μαρσάλα (ιταλικό, σαν τη δική μας μαυροδάφνη) και πικάντικο φιστίκι καραμελωμένο. Για όσους ψάχνουν το διαφορετικό είναι μια εξαιρετική επιλογή, πικάντικη, προκλητική και πρωτότυπη. Συνοδευτικό της ακολασίας, υπήρξε η σαλάτα με πεκορίνο, πορτοκάλι, σουσάμι και ντρέσινγκ γλυκιάς μουστάρδας. Επίσης πολύ νόστιμη και ιδιαίτερη. Αυτό το σουσάμι στη σαλάτα την απογειώνει, βρε παιδί μου. Σα να μην έφταναν όσα μέχρι στιγμής είχαν φαγωθεί, στο τραπέζι –και στον απόηχο του μακαρονιού–, κατέφθασε φιλετάκι μοσχαρίσιο, που παρήγγειλε κάποιος από εμάς, φίλος της υγιεινής διατροφής. Είχε… βασανιστικές φλοίδες παρμεζάνας και ρόκα, ήταν ψημένο όπως πρέπει, ζουμερό και κοκκινούτσικο στη μέση, πιο αρπαγμένο στις άκρες. Έφτασε η ώρα να σου περιγράψω το τιραμισού, που κανονικά δεν τρώω, αλλά αυτό το τσάκισα γιατί ήταν ελαφρύ σαν την καρδιά ενός μαρουλιού, με κρέμα πεντανόστιμη, και είτε το πιστεύεις είτε όχι λειτούργησε σαν χωνευτικό, σαν το ωραίο ελαφρύ ποτό που πίνεις καμιά φορά μετά από μεγάλο φαγοπότι. Τώρα που είπα ποτό, μην ξεχάσω να αναφέρω ότι για κρασάκι επιλέξαμε το δικό τους, λευκό, και πολύ καλά κάναμε γιατί ήταν ωραιότατο. Τέλος, για να είσαι ενημερωμένος, μάθε ότι είναι ανοιχτά κάθε μέρα από το μεσημέρι, πως τις Πέμπτες (βράδυ) στο Vincenzo έχει live jazz και ότι το μαγαζί κάνει και delivery.
13°
