Μέτσοβο των ψηλών βουνών και των καταπράσινων επιβλητικών δασών και δένδρων. Των μονοπατιών της αρκούδας και των κόκκινων κρασιών, με το «Κατώι Αβέρωφ» να δεσπόζει και να μεθεί, της χυλοπίτας, του τραχανά και των τυριών των διάσημων. Των καλντεριμιών και της ηπειρώτικης αρχιτεκτονικής, έτσι όπως τη θαυμάζεις να ορθώνεται περήφανη και καλοδιατηρημένη, παντού σε τούτο το χωριό. Προορισμός χειμερινός, μα και ανοιξοκαλοκαιριάτικος, μιας και λόγω του υψόμετρου η δροσιά και το ζακετάκι πάνε παρέα, ο τόπος αυτός δεν σταματά, ειδικά τα Σαββατοκύριακα ή τις εορτοαργίες, να υποδέχεται ταξιδιώτες και τουρίστες, που πλημμυρίζουν τα σοκάκια του και απολαμβάνουν ζωή ανέμελη και φυσιολατρική.
Πληρότητα αισθήσεων και σωμάτων, δεκάδες πανσιόν, δεκάδες μαγαζιά με σουβενίρ τσέλιγκας σικ και βελέντζες ολόμαλλες, τυροπιτάδικα αλλά και τυροκομικές γκαλερί - αυτή είναι η λέξη, μιας και το κασέρι μετσοβόνε είναι τέχνη, κόσμος άπειρος το επισκέπτεται και το γλεντάει. Πανικός. Και πάμε… στο ψητό, μιας και με φίνα κρέατα που τσικνίζουν είναι γεμάτη όλη η κεντρική πλατεία, μια 24h hour πάρτι και σουβλερί people και γαστρονομία ολκής και κουζίνα σπέσιαλ διαθέτει το μέρος. Συστατικό στοιχείο άλλωστε του θρύλου του Μετσόβου-γκουρμεδολάνδη τρανή, είναι πως το φαγητό εδώ είναι ιεροτελεστία μεγάλη.
Και ο «Γαλαξίας», για να μπω και στο «κυρίως», είναι ένα διάσημο και ξακουστό εστιατόριο σε όλη την Ελλάδα, το οποίο, αν μία φορά το επισκεφθείς, αυτό είναι: θα σε μαγέψει, θα σε πλανέψει και θα επιστρέφεις οπότε σε βγάλει πάλι εδώ ο δρόμος. Ναός. Προσκύνημα. Σπονδή. Λατρεία.
Διακόσμηση μετσοβίτικη με ξύλινα μαστόρικα σμιλεμένα τραπέζια και καρέκλες και στους τοίχους να κρέμονται φλογέρες και κεντήματα, κουδούνες και λοιπά σουβενίρ της ντόπιας λαϊκοτεχνίας. Το τζάκι ακόμα καίει στο φουλ, είπαμε, εδώ ο καιρός, ακόμα κι ο καλοκαιρινός, αργά ζεσταίνει, χόβολη και προσανάμματα επιμένουν Μάιο μήνα να δουλεύουν στο ρελαντί.
Κάθεσαι. Παίρνεις βαθιά ανάσα και παραγγέλνεις ακριβώς αυτά που θα σου πω. Εμπιστέψου με. Είμαι χρόνιος θαμών και μερακλής συντάκτης, επίσης την ανορεξία, τις κινόες και τα υγιεινιστικά σου,καλό θα είναι να τα παρκάρεις έξω από τον «Γαλαξία», αν θες να ευφρανθείς και να γουστάρεις. Έτοιμος; Ντούκου η παραγγελιά!
Αυτό είναι ένα παραδοσιακό welcome και μια συνετή προθέρμανση για να μυηθείς στη μετσοβίτικη «γαλαξιακή» απόλαυση: Ηπειρώτικη τυρόπιτα, στον κόσμο άλλη καμιά σαν αυτή. Ποικιλία ντόπιων τυριών, οπωσδήποτε να τους στύψεις το λεμόνι για να αρπάξει στο μάξιμουμ η απόλαυση, και βλήτα σαλάτα, μιας και τα χορταρικά της περιοχής είναι θεσπέσια. Κόκκινο κρασί απαραιτήτως, αφού είναι πανδιάσημο και ξελογιαστικό το άτιμο το ξηρό τους.
Αρνί με πατάτες στον φούρνο. Σε ξεχωριστά πιάτα, για να μην καπακώνουν οι γεύσεις η μια την άλλη. Αρνί ψημένο με μαεστρία, έδεσμα που λιώνει και μαρτυρά ψήστη επιστήμονα αλλά και ευλογημένη κτηνοτροφία που εκτρέφει σπάνιας ποικιλίας ερίφια, μεγαλωμένα σε συνθήκες απόλυτες. Μέτσοβο είσαι, σαν τη σούβλα σου στον κόσμο άλλη δεν...
Πράσα με κεφτέδες μαγειρευτά α λα Μέτσοβο Μάτζικ, πείτε του Μπουρντέν πως τον ψάχνουν, ξέρει αυτός! Ντόπια, κραταιά και ανυπέρβλητη γεύση, που δένει ιδανικά με αριστογυρισμένα τυλιχτό κοκορέτσι και πατατούλες τηγανητές. Αλλά και ζοχιά σαλάτα και λίγο κόκκινο κρασί ακόμα, ευδαιμονικό και τερψιλαρύγγιο.
Αν κάποτε στα δίχτυα τους πιαστείς, κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει! Γιατί οι ηπειρωτικές πίτες, στη φωτογραφία, μετά την τυρόπιτα να και η πρασόπιτα, όπως και τα τυριά τους, που εδώ δοκιμάζεις straight μετσοβόνε αγνό και χωρίς άλλες προσμίξεις, είναι θρησκεία, είναι μανία, είναι λαγνεία. Και τώρα ξέρεις. Τώρα είδες. Τώρα ένιωσες «Γαλαξίας». Πάρε τον δρόμο και χαιρετίσματα σε όλους. Και πιες ένα «Αβέρωφ» ακόμα στην υγειά μου, που σου τον πάσαρα ως διεύθυνση και προορισμό.
13°
