Χρήστος Πλατής: Στην αιώνια νεότητα του μηχανοκίνητου αθλητισμού

Οι οδηγοί αγωνιστικών αυτοκινήτων περιβάλλονται από την αίγλη της ηρωικής μορφής. Αντιμετωπίζονται από τους υπόλοιπους οδηγούς με τον σεβασμό και τη ζήλια που πρέπει σε κάθε άνθρωπο που διακινδυνεύει τη ζωή του σε ακραίες καταστάσεις ενώ χαίρουν ειδικής προτιμήσεως στον ερωτικό στίβο λόγω του θαυμασμού που προκαλούν. Είναι σχετικώς λίγοι, είναι σχεδόν αποκλειστικά αρσενικού φύλου και ανεξαρτήτως της φυσικής εικόνας τους εγείρουν μια αύρα «σκληρότητας», αρρενωπότητας και αποφασιστικότητας, ψυχικά χαρακτηριστικά που συνάδουν με τα αδιαμφισβήτητα κατορθώματά τους. Η ανάρτηση του Χρήστου Πλατή στο facebook για τους αυτοσχέδιους αγώνες αυτοκινήτων που διεξήγαγαν με συμμαθητές του στην αυλή της Λεοντείου Σχολής στα Πατήσια στην προσπάθειά τους να δείξουν την αγάπη τους στον μηχανοκίνητο αθλητισμό, εξέφραζε νοσταλγία και τρυφερότητα και είναι άξια ευρύτερης και σταθερότερης δημοσιότητος από αυτήν του μονοδιάστατου και ευκαιριακού μέσου κοινωνικής δικτύωσης.

 

Χρήστος Πλατής: Διατρέχοντας τη ζωή της τεχνικής λεπτομέρειας

Οδηγήθηκε στην αγωνιστική οδήγηση στην προσπάθειά του να βελτιώνει τις μηχανικές δυνατότητες του αυτοκινήτου. Ως άνθρωπος «πάσχει» από τεχνική περιέργεια. Αποσυνθέτει μηχανικά συστήματα με τελικό σκοπό να τα επανασυνθέσει στα μέτρα του. Σπούδασε ιατρική στην Ιταλία και κατευθύνθηκε στην οδοντιατρική γιατί ήταν η πλησιέστερη στον μηχανικό κόσμο των ενδιαφερόντων του. Θήτευσε ένα εξάμηνο στην Abarth, όντας φοιτητής ιατρικής, και δεν κρύβει ότι θα ήθελε να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο. Όμως η μητέρα, μπροστά στις οικονομικές και συναισθηματικές δυσκολίες από την έλλειψη του αποθανόντος πατρός του και ως μέλος ευρύτερης οικογενείας γιατρών, ήταν αποφασιστικά πειστική ώστε να ακολουθήσει την αντίστοιχη καριέρα. Η ειδικότητα της χειρουργικής, η οποία θα κάλυπτε την κλίση του στον κόσμο της μεθοδευμένης απαρτιώσεως, απαιτούσε τόσα χρόνια ασκήσεως που δεν ήταν εφικτή επιλογή σε σχέση με την οικονομική κατάσταση της οικογενείας του. Έτσι συμβιβάστηκε στον τομέα της οδοντιατρικής με τέτοια επιτυχία που του έδινε τη δυνατότητα να ασχολείται παράλληλα με το χόμπι του, το οποίο φυσικά ήταν δαπανηρό. Ποτέ δεν έτρεξε ένα ολόκληρο πρωτάθλημα εκτός από την περίοδο 1982-83 που το κέρδισε. Ήταν όμως πρώτα τεχνικός μηχανικός και μετά οδηγός, ικανότητα που βοηθούσε στην επιτυχία της προσπάθειας. Στον τερματισμό του Ράλλυ Ακρόπολις με ένα Subaru Ιmpreza της prodrive Subaru λόγω της καθαρής, χωρίς βλάβες διαδρομής που έκανε, η prodrive Subaru του έδωσε πρόσβαση στα υπολογιστικά τους συστήματα ως ένδειξη αναγνώρισης. Βεβαίως υπέγραψε συμβόλαιο εχεμύθειας.

Ακολουθεί η συνέντευξη με τον Χρήστο Πλατή

Στην ανάρτηση που έκανες στο facebook διακρίνει κάποιος τη νοσταλγία μιας περιόδου νεότητος γύρω από την αυθόρμητη αγάπη για το αυτοκίνητο και την επίδειξη των ικανοτήτων προβάλλοντας κυρίως την αυτοδίδακτη πλευρά της δραστηριότητας.
Πράγματι δεν πήγα σε σχολείο, εάν εξαιρέσεις την εξάμηνη παρουσία μου στην Abarth στο Τορίνο, όταν σπούδαζα ιατρική στην Μπολόνια. Αλλά κυρίως είμαι αυτοδίδακτος, παρόλο που δεν ενστερνίζομαι μια τέτοια στάση. Όμως η μητέρα μου μού έκοψε την επιδότηση και με ανάγκασε να συνεχίσω τις ιατρικές σπουδές. Είμαι βέβαιος ότι θα ήμουν καλύτερος μηχανικός από οδοντίατρος. Εξάλλου άσκησα την ειδικότητα της προσθετικής ως οδοντίατρος. Μία καθαρά τεχνική δουλειά. Το δώρο αποφοίτησης, μετά από παράκλησή μου, ήταν ένα μοτέρ για το φιατάκι μου, από την πλατεία Τσώκρη. Μετά από νίκη μου στη Λαμία και εξαιτίας της δημοσιότητας που είχε πάρει ο αγώνας, μία ασθενής παραπονέθηκε για τον τρόπο που ξοδεύω τα λεφτά που μου έδινε ως αμοιβή της οδοντιατρικής εργασίας μου.

Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου από τον κόσμο του αυτοκινήτου στη χώρα μας;
Θα πρέπει να διακρίνουμε δύο περιόδους με ορόσημο το 1985, χονδρικώς μιλώντας. Στην πρώτη περίοδο οι άνθρωποι του αυτοκινήτου προέρχονταν από μία ευκατάστατη ελίτ. Όταν το σπορ «άπλωσε» κοινωνικά, άρχισε ένα φτηνός ανταγωνισμός βασισμένος στο χρήμα και την καταξίωση με οποιοδήποτε μέσο. Η ΕΛΠΑ (Ελληνική Λέσχη Περιηγήσεων και Αυτοκινήτου) λειτουργούσε μέχρι τότε αυταρχικά αλλά αποδοτικά για το σπορ. Αυτό που έλεγε ο Δαρδούφας αυτό θα γινόταν, συντονισμένος όμως, απολύτως, με τις προδιαγραφές της FIA (Fédération Internationale de l'Automobile). Μετά την καθιέρωση του ΠΑΣΟΚ και φτάνοντας μέχρι σήμερα, παρατηρείται το φαινόμενο να έχουμε ένα κλειστό χώρο όπως παλαιότερα, χωρίς όμως την αντίστοιχη οργάνωση και αποτελεσματικότητα.

Υπάρχουν αγωνιστικές άδειες ικανότητας;
Ναι, βέβαια. Γύρω στις 6.000. Πριν το 1985 ήταν 1.200. Φυσικά η αγωνιστική άδεια δεν προϋποθέτει κάποια εξέταση. Όταν ήμουν γραμματέας του ΣΟΑ (Σύνδεσμος Οδηγών Αγώνων) το είχα θέσει ως υποχρέωση να μαθαίνει κάποιος τους κανονισμούς. Την οδηγική ικανότητα δεν μπορείς να την εξετάσεις. Απλώς πρέπει να έχεις δίπλωμα ένα έτος και, για να τρέξεις ραλλύ, να έχεις κάνει δύο αναβάσεις. Για να τρέξεις σε σιρκουί πρέπει να έχεις κάνει δύο αναβάσεις και δύο ραλλύ. Ε, λοιπόν, αυτή η απλή και λογική απαίτηση να γνωρίζει κάποιος, τεκμηριωμένα, τους κανονισμούς δεν μπόρεσε ποτέ να περάσει. Σηκώνει, λοιπόν, ο κριτής τη σημαία για «λάδια» και πιθανόν ο οδηγός να έχει μαύρα μεσάνυχτα.

Το ενδιαφέρον των θεατών έχει διαφοροποιηθεί σε όλη αυτή τη μεγάλη διάρκεια που παρακολουθείς και συμμετέχεις στα τεκταινόμενα;
Στους παλιούς διεθνείς αγώνες ο θεατής έβλεπε ανεπτυγμένους ξένους οδηγούς και ευχαριστιόταν, ενώ ο έλληνας οδηγός τούς συναγωνίζονταν και μοιραία εξελισσόταν. Διπλό καλό. Σε ένα Ράλλυ Ακρόπολις το 1989 έχασα επτάμισι κιλά σε τέσσερεις μέρες. Ήταν μία περιπέτεια. Τώρα είναι πέντε ειδικές που προσφέρουν περισσότερο θέαμα, στιγμιαία, επειδή οι ανάγκες για συντήρηση του αυτοκινήτου είναι λιγότερες, όποτε το πιέζουν, αλλά δεν έχει κανένα ηρωικό στοιχείο επιβίωσης για να προκαλέσει τον θαυμασμό του θεατή και να ταυτιστεί μαζί του.

Έχουμε σχολές αγωνιστικής εκμάθησης;
Όχι. Για την ακρίβεια υπάρχει μία «βασική» σχολή του Λάμπη Κουρτέση και παλαιότερα το safetrack των «Τεσσάρων Τροχών» που γινόταν στα Μέγαρα όπου εξασκούταν κάποιος σε ένα αυτοκίνητο πάνω σε μία πλατφόρμα, εν είδει προσομοιωτή οδήγησης και στην οδήγηση ενός αγωνιστικού. Μετά την αλλαγή διεύθυνσης στο περιοδικό σταμάτησε το safetrack. Τώρα υπάρχει μόνο το Rally Sport School του Κουρτέση. Μία ιδιωτική πρωτοβουλία ενός ρομαντικού.