Είμαστε αρκετά παράξενο ζευγάρι. Δεν έχουμε παιδιά —έχουμε όμως μπόλικα σκυλιά και γατιά—, έχουμε αρκετές διαφορές, έχουμε μπόλικα κοινά (αν και λιγότερα από τις διαφορές μας), δεν έχει τύχει να τσακωθούμε ποτέ, δεν έχουμε κάνει κάτι κρυφό ο ένας από τον άλλον, ούτε βαρεθήκαμε ο ένας τον άλλον. Έχουμε όμως δεκαπέντε χρόνια διαφορά και η Κίκα είναι πολύ ωραία, παραείναι ωραία, βασικά, κι αυτό —η διαφορά κλάσης, εννοώ— φαίνεται, κάνει μπαμ, και θα φαίνεται όλο και περισσότερο από δω και πέρα. #άγχος
«Αρκετές διαφορές»: η Κίκα, για παράδειγμα, είναι φυσιολογικός άνθρωπος, βγαίνει, βλέπει τους φίλους της —έστω για έναν καφέ στα πεταχτά στο μαγαζί κάτω από το σπίτι μας—, ταξιδεύει πολύ με τη δουλειά της στην Αθήνα και σ’ όλη την Ευρώπη, πάει διακοπές (φέτος έσπασε ρεκόρ, πήγε δώδεκα ολόκληρες ημέρες συνολικά — δούλεψε μόνο τις υπόλοιπες 353), ενώ εγώ είμαι δυστυχής όταν πρέπει να βγω από την εξώπορτα του σπιτιού μας όχι για να βγάλω βόλτα τα σκυλάκια μας (εξ ου και το κάνω σπάνια). Νομίζω αυτή είναι η πιο μεγάλη μας διαφορά, δεν έχω πρόχειρη κάποια άλλη αυτή τη στιγμή. Α, εκείνη επίσης διαβάζει πολύ γρήγορα, ένα βιβλίο 500 σελίδων τη μέρα έτσι και βρει ένα Σάββατο άδειο από δουλειά, ενώ εγώ θέλω μια βδομάδα για να το βγάλω, και αν. Επίσης τα τελειώνει τα βιβλία, ενώ εγώ τελειώνω το ένα στα δέκα — και αν. Ακόμη, εγώ σπάνια πια βλέπω σειρές, πρέπει να έχουν μακελειά μέσα, τέρατα, τέτοια πράγματα, αλλιώς τις βαριέμαι θανάσιμα. Προτιμώ να ξαναδώ παλιά, κλασικά σίριαλ, να το ’χω και κέρδος. Η Κίκα βλέπει, αν και κοιμάται πάντα στο πρώτο τέταρτο, στον καναπέ όπου έχουμε ανεβεί όλοι: είναι από το πρωί στο πόδι, και σε διαρκή ένταση. Ποια σειρά τώρα…
Η Κίκα δουλεύει πολύ, ναι, κάνει τρεις με τέσσερις δουλειές, και είναι το μέλος εκείνο της οικογένειάς μας που φέρνει τα λεφτά στο σπίτι και πληρώνει τους λογαριασμούς (εγώ έχω αναλάβει τα μικρά και το μαγείρεμα). Τα λεφτά από τα δικαιώματα των βιβλίων μας δεν πληρώνουν λογαριασμούς, αν και είναι πάντα καλοδεχούμενα, ακόμη και όταν αργούν κάποιους μήνες να καταβληθούν. (Τώρα που το σκέφτομαι, τα λεφτά από τα δικαιώματα των βιβλίων μας ίσως κάνουν ακριβώς αυτό: πληρώνουν τους λογαριασμούς, πράγμα που δεν είναι λίγο βέβαια, ίσα-ίσα, αλλά μέχρι εκεί). Με τα έσοδα από τις υπόλοιπες δουλειές που κάνει, όμως, ζούμε με άνεση που θα τη ζήλευε πολύς κόσμος, κι ας μη μας περισσεύει ποτέ, από τη μία, δραχμή, όμως χωρίς, ταυτόχρονα, να κάνουμε απολύτως καμία σπατάλη ποτέ, από την άλλη. (Δεν ξέρω τι ακριβώς συνιστά σπατάλη για τον καθένα, αλλά τα πρώτα δέκα, είκοσι ή τριάντα πράγματα που θα σκεφτείτε δεν τα έχουμε κάνει ποτέ, ούτε μισή φορά, κι αυτό το εγγυώμαι. Δεν πήρα καν διαρκείας στην Εφτά φέτος στο Χαριλάου, στα λεγόμενα και Επίσημα, αν και η Κίκα, που δεν προλαβαίνει με τίποτε να έρχεται στο γήπεδο, επέμενε να μου το κάνει δώρο. It’s okay. Του χρόνου με το καλό).
«Μπόλικα κοινά»: νά, αυτό είναι ένα κοινό, ο Άρης. Άλλο: το Star Wars. Άλλο: τα πολιτικά — είμαστε πάνω-κάτω στα ίδια. Τα βιβλία βέβαια, κι ας μη διαβάζει παλπ. (Αλλά όχι η μουσική, που εγώ δεν ακούω ποτέ, ή τα μουσεία, που εκείνη τα επισκέπτεται ενώ εγώ μπορεί να πεθάνω αν με βάλεις μέσα σε ένα, δεν τα αντέχει η ψυχή μου, είμαι ευαίσθητος).
Η Κίκα επίσης έχει πολλά πρόσωπα: αλλιώς είναι στην τηλεόραση, αλλιώς στις άλλες της δουλειές, αλλιώς όταν γράφει, αλλιώς όταν βγαίνει βόλτα, αλλιώς όταν καλεί κάποιον για συνέντευξη, αλλιώς όταν την καλούν για συνέντευξη, αλλιώς όταν προπονείται (είναι πολύ δυνατή, δεν μπορώ να κάνω ούτε το εν δέκατον αυτών που κάνει εκείνη — άσε που την αμέσως επόμενη στιγμή μπορεί να μπει σε μίτινγκ), αλλιώς όταν τρέχει να προλάβει το αεροπλάνο (που βασικά δεν τρέχει, πάντα πάει με το πάσο της και επιβιβάζεται τελευταία), αλλιώς όταν κρατάει τσάντα, και αλλιώς όταν κρατάει απλώς το κινητό της στο χέρι. Πράγμα που είναι πολύ ωραίο βέβαια. Και γλυκό. Και σέξι. Και γενναίο.
16°
