Η τζαζ ταιριάζει με το φθινόπωρο, μια ιδέα που μου ήρθε ακούγοντας Bill Evans. Χρειαζόμουν μια πρώτη ιδέα, κάτι να ξεκινήσω, το έλεγε και ο καθηγητής μου της φιλοσοφίας, μια πρώτη ιδέα είναι απαραίτητη, από αυτήν απορρέουν κι άλλες. Έλεγε ακόμα, έτσι περίπου καταλαβαίνεις όταν κάτι δεν είναι καλό για σένα, όταν δεν σε οδηγεί σε καμία καινούργια ιδέα, δηλαδή όταν σε εμποδίζει να πας παρά κάτω. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας, το θέμα μας είναι η μουσική…
Είναι μια απροσδιόριστη αίσθηση, όταν την ακούς έρχεται αυτή σε σένα, αν επιμείνεις αποκτάς προσωπική σχέση. Κι έχει έναν έντονο τρόπο έτσι όπως γεμίζει το χώρο, η μουσική χωρίς λόγια, ειδικά αυτή, είναι η τέχνη του χρόνου, χώρος που γεμίζει με χρόνο. Ακούω στο You tube, από το ένα κομμάτι πηγαίνω στο άλλο κι όσα ξεχωρίζω τα συλλέγω με τυχαία σειρά δημιουργώντας συνάφειες, συλλέγω τον ήχο μιας δυνάμει βροχερής μέρας.
Η διαδρομή είναι περίπου αυτή: Από τον Bill Evans αλλάζω λίγο ατμόσφαιρα, πάω σ’ έναν πιανίστα μεγάλο με όλες τις σημασίες, γεννήθηκε το 1918 και πέθανε μόλις πέρσι σε βαθιά γεράματα. Bebo Valdes, Κουβανός που τη μισή του ζωή την έζησε στη Σουηδία. Στα «Μαύρα δάκρυα» παρακολουθώ live τον old man Bebo στο πιάνο και είναι συγκινητικός.
Κοντραμπασίστας ο επόμενος, Charlie Haden, πέθανε το καλοκαίρι που μας πέρασε. Αυτός ήταν οραματιστής, «ονειρεύομαι έναν κόσμο» έλεγε «χωρίς σκληρότητα και απληστία…». Η «Liberation Μusic Orchestra» ήταν ένα μουσικο-πολιτικό project, εκεί βρίσκεις και το «The ballad of the fallen». Είχε επίσης μακρό βίο, έπαιξε με πολλούς, «Silence» με τον Chet Baker, ο ήχος πάει να σβήσει, για να τον επαναφέρω διαλέγω αυτό με τον Pat Methany, η κιθάρα στη θέση της τρομπέτας και του πιάνου.
Ξανά Bill Evans, με Jim Hall στην κιθάρα, δεν μπορώ να αντισταθώ, από τους πιο σπουδαίους και πιο επιδραστικούς, ισάξιος στο πάνθεον των μεγάλων, πλάι στον Coltrane, τον Miles και τον Mingus. Η μουσική εδώ μοιάζει με χάδι, στοχαστική και ονειροπόλα, darn your lips and darn your eyes / they lift me high above the moonlit sky/ then I tumble out of paradise/ oh, darn that dream....
Κι από εκεί σ’ έναν πιανίστα πάλι, ο Βill θα ήταν περήφανος αν ζούσε, Brad Mehldau, ακούω αυτό τον εντελώς δικό του τρόπο να μιλάει για τη θλίψη του αεροδρομείου, από το Παρίσι στη Μαδρίτη και από εκεί στην Περούτζια... Η μουσική χωρίς λόγια δεν αφηγείται μια συγκεκριμένη ιστορία, δημιουργεί την απροσδιόριστη αίσθηση μιας ιστορίας, «Places», ναι, στις μεγάλες αγάπες πάντα επιστρέφεις. Και μετά διπλό κλικ εκεί στη δεξιά στήλη που είναι γεμάτη θυσαυρούς, «Μy favourite things». Η μουσική έρχεται αυτή σε σένα και είναι έντονη, θυμάμαι τον Coltrane στο repeat, ξανά και ξανά, να μεταμορφώνει αυτή την παλιά αγγλική μελωδία, να τος κι αυτός, εκεί δίπλα, στην αυθεντική version. Άσ’ το για άλλη φορά, λέω να μείνω στην εκδοχή του Brad, που έχει κάτι το συγκινητικό έτσι όπως αδειάζουν οι νότες και γεμίζουν πάλι. Πάνω στην ώρα, ξεκινάει να βρέχει.
Φτιάχνω μια συλλογή, από το ένα στο άλλο,σαν μια μικρή (μουσική) ιστορία, και την αφήνω να παίζει. Ο ήχος της τζαζ ταιριάζει με τη βροχή, ή μάλλον όχι, ταιριάζει με το βαθύ γκρι ουρανό που γίνεται μουντός μπλε, μπορείς να το πεις κι έτσι, η τζαζ έχει κάτι από τη μελαγχολία του φθινοπώρου... She’s got the blues.
10°
