Θυμάμαι πώς μύριζαν τα σπίτια παλιά. Μυρωδιά παρκετίνης! Η παρκετίνη τριβόταν κατευθείαν στα ξύλινα δρύινα πατώματα, στις σανίδες που ήταν τοποθετημένες σαν μπακλαβάς. Οι νοικοκυρές ή η βοηθός τους έπεφτε στα τέσσερα γονατιστή για να αλειφθεί καλά. Και μετά ακολουθούσε το τρίψιμο με ψιλό συρματάκι για να γυαλίσει. Όσες ήταν τυχερές είχαν και παρκετέζα. Η δικιά μας ήταν κομψή σαν κυρία του ’50 και είχε χρώμα σιέλ-πράσινο.
Η προετοιμασία αυτή γινόταν σε κάθε αλλαγή εποχής περίπου και κάθε φορά σχεδόν που περιμέναμε κόσμο. Η αλλαγή λοιπόν ξεκινούσε από το πάτωμα και ήταν οσφρητική, σε προετοίμαζε δηλαδή από τη μύτη ότι κάτι σημαντικό θα συνέβαινε, έξω από την καθημερινότητα. Μύριζε κερί μέλισσας. Μπορούσες βέβαια να γλιστρήσεις άσχημα αν ήσουν παιδί και έτρεχες. Υπήρχαν και τα πατάκια, μικρά τετράγωνα τσόχινα πανάκια που τα βάζαμε στα πόδια και τα σέρναμε για έξτρα γυαλάδα. Τα πανάκια σε περιμένανε στην είσοδο του δωματίου, ένα σε κάθε πόδι. Ήταν σαν απαγόρευση, ένα δωμάτιο όπου στην είσοδό του σε περιμένανε ένα ζεύγος πατάκια. Να μπει κανείς ή να μην μπει.
Ήταν και αυτός ένας τρόπος το σπίτι να κρατηθεί καθαρό και το πάτωμα γυαλισμένο μέχρι τη στιγμή που θα είχαμε τραπέζι ή κόσμο. Τότε τα πατάκια αποσύρονταν. Μια δουλειά και αυτή προς εξαφάνιση ήταν το πλύσιμο και κρέμασμα των κουρτινών, όπως και το πλύσιμο των κρυστάλλων των πολυελαίων. Επίσης το σκούπισμα των ποτηριών με το χέρι, μια και δεν υπήρχαν πλυντήρια, με ποτηρόπανα. Ίσως η θεία μου η Σ. να είναι η τελευταία νοικοκυρά που τα κάνει όλα αυτά εκτός από το παρκετάρισμα. Τα πατάκια όμως της έχουν μείνει, σοβαρή υπενθύμιση ότι το δωμάτιο είναι συγυρισμένο.
Όμως είναι σημαντικό αν είσαι παιδί να υπάρχει χρόνος για προετοιμασία. Και οι προετοιμασίες που αφορούν τη ζωή στο σπίτι είναι σημαντικές, έστω και αν αυτή είναι η μυρωδιά παρκετίνης που μου φέρνει πάντα στη μνήμη μια αίσθηση καθησυχασμού ότι τα πάντα βαίνουν καλώς.
16°
