Mια εικόνα στο σούπερ μάρκετ

Tης τραβάει το χέρι, να το πάρω, μαμά; Κι εκείνη κάνει ότι δεν ακούει σκυμμένη πάνω από το καρότσι, δεν μπορεί να του πει, δεν έχω, αυτή είναι άλλη κουβέντα επηρμένη πάνω από καρότσια με πολλά αναψυκτικά και λιγότερα άμυλα, αυτή είναι άλλη κουβέντα σε παιδιά τζαναμπέτικα που σούρνονται Σάββατο πρωί στο σούπερ μάρκετ, αυτή δεν έχει και ντρέπεται που δεν μπορεί, ντρέπεται εμένα που το ακούω, ντρέπεται που είναι ξένη, κακοντυμένη, νευρική και δεν μπορεί να διαβάσει, ντρέπεται που πουλάει λαθραία τσιγάρα για να καπνίζω εγώ και όλες οι νευρικές πριγκίπισσες τις νύχτες της αϋπνίας μας, ντρέπεται. Aκούω τα τακούνια μου, υπόγειο γκαράζ, σακούλες ασήκωτες. Nτρέπομαι πολύ. Που δεν μου έχει περάσει ούτε μια φορά από το μυαλό, όταν τη βλέπω να παλεύει στα ράφια με τα απορρυπαντικά, να την κοιτάξω στα μάτια και να της διαβάσω δυνατά την ετικέτα.