15 χρόνια πριν. Πρωί στο μετρό. Μαύρα γυαλιά ακουστικά στα αυτιά, μουσική, πολλή μουσική. Στάση Σύνταγμα. Δεν μου αρέσει η δουλειά μου. Θέλω να φύγω, να ταξιδέψω. Να μη ξεχάσω να πάρω μια Athens Voice από τα σταντς έξω από το μετρό. Δε με είδε κανείς, στο «Σε Είδα». Mόνο μια φορά ο Παναγιώτης και ο Γιάννης για να μου κάνουν πλάκα, έστειλαν μήνυμα ότι με είδαν στην Πανόρμου, φορούσα το αγαπημένο μου γαλάζιο φόρεμα. Το κατάλαβα ότι ήταν αυτοί. Στην τελευταία σελίδα, τα ζώδια. Πέφτουν πάντα μέσα. Το info diet της Σταυρούλας. Τα editorial του Γεωργελέ για την Αθήνα.
Ήταν η εποχή που το Key δεν είχε γίνει Apo Key. Ο DJ Quentin στα decks και η Γιώτα πίσω από την μπάρα. Το πρώτο μαγαζί που αισθάνθηκα δικό μου. Οι Πέμπτες ήταν τα μικρά Σάββατα. Βγαίναμε νύχτα, γυρνάγαμε πρωί. Η Ελένη, η Νίκη, η Λένα, ο Στέφανος, ο Κωνσταντίνος, ο Γιάννης, η Ζωή και ο Βάιος και ο Νίκος που αγαπάει τον Bowie και τον έχει δει live με τον Μίμη. Η παρέα. Στριμωχνόμαστε στον Άνθρωπο στο Μεταξουργείο. 7 Jokers και ο Ηλίας να παίζει Morrissey. Στη Βουλής να κλωτσάς τα νεράντζια από τον δρόμο. Στο Bartesera να συζητάς με τον Γιώργο μέχρι να ξημερώσει. Και να σε παίρνει ο ύπνος στην μπάρα του Μπάτμαν. Ο Πάνος και ο Βάνης. Οι φίλοι. Κάτσε να πάρω μια Athens Voice από το μετρό στην Κοραή. Δεν αντέχω τη δουλειά που κάνω, θέλω μόνο να γράφω.
Ήταν η εποχή που βγαίναμε έξω μόνο για να ακούσουμε σωστή μουσική και να χορέψουμε. Με τον φίλο μου τον Παναγιώτη παίζαμε ένα παιχνίδι. Διαλέγαμε ανθρώπους μέσα από το πλήθος και προσπαθούσαμε να μαντέψουμε τις ζωές τους. Ύστερα τους πλησιάζαμε και προσπαθούσαμε να τους γνωρίσουμε. Δεν ξέρω πώς το καταφέρναμε, αλλά ποτέ μας δεν πέφταμε έξω. Υπήρχαν μέρες που γύριζα στο σπίτι με τα πόδια. Δεν υπήρχε κρίση, δεν υπήρχε τίποτα. Ήμασταν εμείς και η Αθήνα μας, τα βιβλία, η μουσική, τα ταξίδια που δεν είχαμε ακόμα κάνει. Και η Αθήνα, το κέντρο του κόσμου μας. Και ο έρωτας. Τότε ακόμα οι άνθρωποι φλέρταραν στα μπαρ, στον δρόμο. Τότε ακόμα οι άνθρωποι έκαναν έρωτα.
Είχα χτυπήσει την πόρτα της Athens Voice. Με είχε συναντήσει η Αγγελική η Μπιρμπίλη και μου είχε ζητήσει να κάνω ένα ρεπορτάζ για τη γειτονιά μου. Τότε είχα μετακομίσει στην Πανόρμου, σε ένα σπίτι που είχε θέα σε έναν κεντρικό δρόμο. Το κείμενο δεν το έγραψα ποτέ. Τότε δεν ήξερα τι ήθελα, απλά ανακάλυπτα τον κόσμο, μα περισσότερο εμένα. Δε μας κυνηγούσε τίποτα. Κανένα χρέος, κανένα μνημόνιο, μόνο η ζωή. Και τρωγόμουν με το μέσα μου και νόμιζα ότι έφταιγε για όλα η Αθήνα. Ένας γνωστός είχε πει ότι η Αθήνα είναι μια πόλη που λατρεύει να μισεί. Όταν έφυγα από την Αθήνα ένιωσα ανάλαφρη, αλλά ποτέ δεν έφυγε αυτή από μέσα μου. Την κουβαλούσα παντού σε κάθε μου ταξίδι.
Και ύστερα, η Κρίση. Βαθιά μελαγχολία, γκρι διάθεση, οι φίλοι να φεύγουν, η πόλη να αδειάζει, καροτσάκια σούπερ-μάρκετ στους δρόμους, άστεγοι, ανεργία, αργία, κατάθλιψη, θλίψη, πόνος και η γέννηση ενός βιβλίου για την Αθήνα που αγάπησες και συνεχίζεις να αγαπάς. Το Μπλε. «Αθήνα μου, σε αγαπάω να της λες…» λέει ο The Boy και έχει δίκιο. 15 χρόνια Athens Voice, 15 χρόνια ιστοριών για μια πόλη που αγαπήθηκε και μισήθηκε βαθιά. 15 χρόνια κείμενα, ρεπορτάζ, αφιερώματα, φωτογραφίες, μουσικές, βιβλία, σινεμά και εκατοντάδες λέξεις. Οι άνθρωποί της, ο Τάκης, η Δήμητρα, ο Γιάννης, ο Παύλος, ο Φώτης ο γραφίστας, η Μανίνα, η Μυρτώ, ο μοναδικός Βαγγέλης και άλλοι πολλοί που έδωσαν κάτι από το μέσα τους. Εσείς!
