Εμείς που δεν οδηγούμε αμάξια έχουμε αρκετά κοινά. Γνωρίζουμε τους σταθμούς μετρό με την μεγαλύτερη κίνηση στις αποβάθρες, ξέρουμε απέξω τα δρομολόγια των λεωφορείων (όποτε έρχονται στην ώρα τους) και ως πεζοί έχουμε έρθει αρκετές φορές σε αντιπαράθεση με οδηγούς που αρνούνται να σταματήσουν στο κόκκινο και να μας αφήσουν να περάσουμε.
Έχουμε κάνει την τέχνη του «παρακαλάω τον οδηγό φίλο μου να με πάει μέχρι το σπίτι» επιστήμη και κατα καιρούς έχουμε βρεθεί στις πίσω θέσεις αυτοκινήτων των κολλητών μας, φίλων των κολλητών μας, γνωστών των κολλητών μας, μακρινών συγγενών των κολλητών μας και μία φορά ενός αγνώστου που έβγαινε την ίδια ώρα από το μπαρ και προσφέρθηκε να μας πάει σπίτι. Του είπαμε ότι ξέρουμε καράτε και τον βάλαμε να ορκιστεί πως δεν θα μας σκοτώσει επομένως ήμασταν ασφαλείς, σωστά; (Λάθος, μην το δοκιμάσεις κανείς).
Ένα ακόμα στοιχείο που μοιραζόμαστε είναι το γεγονός πως όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε βρεθεί στην ανάγκη του Έλληνα Ταξιτζή ™. Θες επειδή το ξενυχτήσαμε και χάσαμε το τελευταίο μετρό, θες επειδή έχουμε ταλαιπωρηθεί πολύ μέσα στην μέρα και δεν μας αξίζει να στεκόμαστε όρθιοι σε ένα βαγόνι, ο καθένας από εμάς έχει ανοίξει μία κίτρινη πόρτα με την προσευχή να φτάσει σώος στον προορισμό του. Ψυχολογικά και σωματικά. Αυτές είναι οι δικές μου αγαπημένες στιγμές. Μοιραστείτε τις δικές σας!
Ο αργοπορημένος
Η διαδρομή είναι Μαρούσι-Κουκάκι μετά από επαγγελματικό ραντεβού που διήρκησε ώρες. Ο καιρός καλοκαιρινά ζεστός με εκνευριστική υγρασία. Ο ταξιτζής νέος, ίσως πιο μικρός από εμένα, δεν μιλάει σχεδόν καθόλου και ακούει ξένη μουσική σε λογική ένταση. Είναι σχεδόν τέλειος. Είμαστε τόσο κοντά στο να είναι τέλειος. Φτάνουμε κοντά στην Εθνική Πινακοθήκη όταν με ρωτάει ελαφρώς πανικόβλητος αν ξέρω τι ώρα είναι και όταν απαντάω «δύο παρά δέκα» ο τρόμος ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του.
«Πω πω! Έχω κανονίσει να πάρω ένα παιδάκι από το σχολείο και έχω αργήσει πάρα πολύ. Θα πρέπει να κατέβεις εδώ!». Στην αρχή νομίζω πως είναι αστείο και γελάω αμήχανα, όμως το χαμόγελο παγώνει στα χείλη μου όσο εκείνος κόβει ταχύτητα και τελικά σταματάει στην γωνία. Πριν ανοίξω την πόρτα για να ανοίξω μου λέει την τιμή της κούρσας. Προφανώς και θέλει να πληρωθεί κανονικά.
Ο recruiter
Η διαδρομή Κολωνάκι-Κουκάκι μετά από γιατρό και έξω βρέχει. Ο ταξιτζής γύρω στα 40, ακούει ΣΠΟΡ αναλύσεις για το παιχνίδι του Ολυμπιακού και περνάει τα πρώτα λεπτά αμίλητος. Με το που πάω να χαλαρώσω και να αρχίσω να χαζεύω τις σταγόνες στο παράθυρο, περνάμε έξω από την Βουλή όπου και ξεκινάει να βγάζει λόγο κατά της κυβέρνησης ο οποίος επεκτείνεται γενικότερα προς όλους τους Έλληνες πολιτικούς και καταλήγει στα εξής συμπεράσματα:
1. Ήμασταν πολύ καλύτερα σαν χώρα την δεκαετία του ’90 διότι δεν υπήρχαν Αλβανοί και πρόσφυγες πουθενά, αλλά εγώ είμαι μικρή και δεν τα ξέρω αυτά.
2. Αυτό που χρειάζονται όλοι οι πολιτικοί είναι να μπουκάρουν πενήντα άνδρες με μούσκουλα στην Βουλή και να τους σπάσουν στο ξύλο.
3. Έχουμε όλοι παρεξηγήσει την Χρυσή Αυγή.
Κρατάω το χερούλι της πόρτας έτοιμη να ανοίξω και να φύγω με το που πλησιάσουμε στην γειτονιά μου και προφανώς παύω να μιλάω, γεγονός που τον κάνει να πιστεύει ότι συμφωνώ με τα λεγόμενά του. Με ρωτάει αν θα με ενδιέφερε να πάω στην επόμενη συγκέντρωση του κόμματος, διότι «καλό είναι να ενημερώνεσαι».
Ο γιατρός
Δεν θυμάμαι την διαδρομή, ήταν πάντως προς Κουκάκι από κάπου μακριά. Ο ταξιτζής λαλίστατος, ακούει DIRTY στο διαπασών και το αμάξι μυρίζει τσιγαρίλα. Ανάμεσα στις αμέτρητες ιστορίες που έχει να διηγηθεί, στις οποίες μονίμως είναι ο ήρωας, η τελευταία έχει να κάνει με την ανιψιά του στην Σάμο που είχε πέσει βαριά άρρωστη και όλοι πίστευαν πως έχει κοκκύτη. Ο ταξιτζής από το τηλέφωνο ρώτησε τα συμπτώματά της και κατέληξε στην διάγνωση πως δεν είναι κοκκύτης αλλά κάποια άλλη ίωση και ναι, είχε δίκιο! Σώθηκε η μικρή!
Στην ερώτηση (που δεν έκανα αλλά μόνος του υπέθεσε πως είχα) «που ήξερες εσύ τι είχε η ανιψιά» η απάντηση ήταν «κάνω πιάτσα έξω από το Αλεξάνδρα κάθε μέρα και έχω μάθει τα πάντα».
Στο ταξί εγώ, η μαμά μου και πολλές σακούλες με ψώνια. Ο ταξιτζής αρκετά μεγάλος, μας κοιτάει λάγνα και τις δύο με το που μπούμε. Ξεκινάει να μας διηγείται τις ερωτικές περιπέτειες του έφηβου γιου του, ο οποίος είναι ΤΟΣΟ ωραίος που τα έχει με τρεις διαφορετικές κοπέλες και ο μπαμπάς του δίνει χαρτζιλίκι για να πληρώνει τα ξενοδοχεία που τις πηγαίνει. Εμ, αφού τον καταλαβαίνει τον μικρό! Και εκείνος στα ίδια ξενοδοχεία πηγαίνει τις ερωμένες του και μετά στο σπίτι τον περιμένει η γυναίκα του με σπιτικό φαγητό! Έχω τρομερή αναγούλα σε όλο τον δρόμο και δεν φταίει η οδήγησή του.
Ο επιχειρηματίας
Εγώ και οι δύο Γερμανοί φίλοι μου αποφασίζουμε να πάμε με ταξί πίσω στο σπίτι γιατί έχει καύσωνα και καμία άλλη εναλλακτική δεν μας ικανοποιεί. Οι δυο τους κάθονται στα πίσω καθίσματα αλλά όταν εγώ πηγαίνω να καθίσω μπροστά, ο ταξιτζής κάνει χειρονομίες για να μου δείξει πως κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί, διότι έχει ακουμπήσει σακούλες τις οποίες βαριέται να μετακινήσει από την θέση. Στριμώχνομαι μαζί με τους άλλους.
Στον δρόμο βρίζει και φωνάζει τουλάχιστον σε πέντε διαφορετικούς οδηγούς και όταν επιτέλους φτάνουμε μας ζητάει ένα ευρώ επιπλέον από ότι γράφει το ταξίμετρο διότι το ταξί είχε air condition και οι έξτρα παροχές πληρώνονται. Φυσικά αρνούμαι να δώσω τόσα και έτσι αρχίζει να φωνάζει «ΚΑΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΜΙΛΑΕΙ ΕΜΕΝΑ ΕΤΣΙ» μπροστά στους έντρομους Γερμανούς που πριν από μία ώρα έλεγαν πόσο φιλόξενοι είναι οι Έλληνες σαν λαός.
Ο κασκαντέρ
Στο ταξί εγώ και δύο συνάδελφοί μου, τους οποίους έχω μόλις γνωρίσει. Έξω βρέχει και δεν έχω και την καλύτερη διάθεση εξαιτίας της μουντάδας και της μίζερης φρουτοσαλάτας που έχω φάει για μεσημεριανό. Ο ταξιτζής από την αρχή φαίνεται και αυτός «φρούτο» καθώς έχει το κάθισμά του τόσο πίσω που ο καημένος συνεπιβάτης μου σχεδόν δεν έχει που να βάλει τα πόδια του και ενώ τον βλέπει να ταλαιπωρείται, δεν κάνει την παραμικρή κίνηση προς τα μπροστά. Κάποια στιγμή δηλώνω πως έχω ζαλιστεί και τότε, σαν να το κάνει επίτηδες, ξεκινάει να οδηγεί όσο πιο ατσούμπαλα μπορεί με απότομα φρεναρίσματα και εναλλαγές στην ταχύτητα όποτε του καπνίσει. Όλα αυτά ενώ εκφράζει την γνώμη του για ΟΛΑ τα θέματα που θίγουμε, κορνάρει στους μπροστινούς χωρίς κανένα λόγο και μας πηγαίνει μέσα από στενάκια που δεν αναγνωρίζει κανείς.
Μία συνηθισμένη κούρσα θα σκεφτείς εσύ, και δίκαιο θα έχεις, όμως στην συνέχεια κοντεύει να τσουγκρίσει με ένα άλλο αμάξι από δικό του λάθος, δημιουργεί πανικό σε ολόκληρο τον δρόμο, κάνει τσαμπουκά με τον άλλον οδηγό και μετά από πέντε λεπτά κάνει σαν να μην συνέβη τίποτα. Τραγουδάει μαζί με το ραδιόφωνο ενώ εμείς οι τρεις δεν μπορούμε να αρθρώσουμε κουβέντα από το σοκ. Πάλι καλά φτάσαμε ζωντανοί.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
Θέλοντας να τεστάρω τις δυνατότητες και τα όρια του εργαλείου, άρχισα να ζητάω συμβουλές θεωρώντας μάλλον απίθανο (και ηθικά απωθητικό) το να το χρησιμοποιήσω. Μέσα σε μισή ώρα είχα αγοράσει μηνιαία συνδρομή.
10°
