Αρχές Ιουνίου, Θεσσαλονίκη, κάνει αφόρητη ζέστη και είμαστε στρυμωγμένοι μέσα στο λεωφορείο της γραμμής. Στο τιμόνι του οδηγού δεν είναι ο Πάτερσον του Τζιμ Τζάρμους, αλλά κάποιος άλλος οδηγός, ίσως και αυτός να είναι εν δυνάμει ποιητής, παοκτζής όμως.
Τα σώματά μας συναντούν το ένα το άλλο. Ποδοπατήματα, σπρωξίματα, χέρια που σκαρφαλώνουν στα κίτρινα χερούλια, ιδρώτας, ανάσες που μυρίζουν τσιγάρο και τα παράθυρα είναι ανοιχτά. Η στενή επαφή αυτού του τύπου σε κάνει άθελά σου μάρτυρα της ζωής των άλλων. Ακριβώς δίπλα μου στέκεται ένας 20χρονος φοιτητής. Όση ώρα είμαστε μέσα στο λεωφορείο, έχει πάρει τρεις φίλους του τηλέφωνο, πρώτα τους ρωτάει κάτι γενικό για την εξεταστική και ύστερα αλλάζει θέμα. Το θέμα του, λέγεται Μαρία. «Να την πάρω τηλέφωνο; Να της στείλω μήνυμα και να της πω να πάμε για καφέ ή να περιμένω να τη δω στη σχολή;». Σε λίγο πλησιάζουμε στη στάση «Καμάρα». Σηκώνομαι από τη θέση μου για να κατέβω και φεύγοντας λέω στον φοιτητή «πάρε την τηλέφωνο!», στην αρχή δε με ακούει και επαναλαμβάνω χαμογελώντας «πάρε τηλέφωνο τη Μαρία!». Δε ξέρω τι έγινε με τον φοιτητή και την Μαρία, ίσως μάθω σε κάποια άλλη διαδρομή με το λεωφορείο.
Το βράδυ μας βρήκε σε ένα ξέφωτο, σε μια ταράτσα, στο κέντρο της πόλης. Γύρω μας ψηλά γυάλινα κτήρια χωρίς μπαλκόνια. Στο βάθος, στον τοίχο της διπλανής πολυκατοικίας όταν πιά έχει νυχτώσει, αντικατοπτρίζεται μέσα από μια κινηματογραφική ταινία η θάλασσα.
Σε ένα άλλο ξέφωτο ενός παράλληλου σύμπαντος, κάπου στην Ταγγέρη, κάτω από ένα μπλε μισοφέγγαρο από νέον φιλιούνται δυο νέοι εραστές. Ο Αδάμ και η Εύα, του Τζιμ Τζάρμους – από την ταινία "Only lovers left alive" - που δεν έχουν καμία σχέση με τους πρωτόπλαστους, λίγο πριν μετατρέψουν το ζευγάρι σε βρικόλακες, τους παρατηρούν συζητώντας για την κβαντική διεμπλοκή. Σύμφωνα με τον Αΐνστάιν όταν διαχωρίζονται δυο σωματίδια και το ένα τοποθετείται μακριά από το άλλο, ακόμα και αν βρεθεί στην άκρη του σύμπαντος, αν συμβεί κάτι σε οποιοδήποτε από τα δυο τότε και το άλλο θα μεταβληθεί ή θα επηρεαστεί με τον ίδιο τρόπο. Δεν είναι λίγο τρομαχτικό αυτό, αν το σκεφτεί κανείς;
Στο σπίτι βάζω να δω ξανά την ταινία "Only lovers left alive". Η ταινία είναι γεμάτη μουσική από βινύλια, ακουστικές κιθάρες, βιβλία, αναφορές στον Δαρβίνο, στον Γαλιλαίο και στον Τέσλα, το σκηνικό είναι τα εγκαταλελειμμένα κτήρια του Ντιτρόιτ και ο μυστικιστικός κόσμος της Ταγγέρης, πρωταγωνιστές είναι ένας γέρος βρικόλακας που έχει γράψει όλα τα έργα του Σαίξπηρ, ο ιδιαίτερος Αδάμ και η Εύα του, δυο ερωτευμένοι βρικόλακες που η σχέση τους έχει επιζήσει ανά τους αιώνες. Ο Αδάμ και η Εύα είναι το alter ego του Τζάρμους και της επί 40 χρόνια συντρόφου του Σάρα Ντράιβερ.
Δεν είναι τυχαίο ότι στους τίτλους τέλους της ταινίας ο Τζάρμους αφιερώνει την ταινία του στην Ντράιβερ. Βλέποντας τους απόκοσμους Εύα και Αδάμ, ντυμένους στα λευκά και στα μαύρα αντίστοιχα -σαν το γιν γιάνκ- να χορεύουν, να κάνουν έρωτα, να φιλοσοφούν για τη ζωή δε μπορείς παρά να δεις στη θέση τους τη Σάρα και τον Τζιμ, να ζουν μαζί και χωριστά στη Νέα Υόρκη, να κάνουν ταινίες, να ακούνε μουσική, να ταξιδεύουν και να διανύουν μίλια για να συναντηθούν ξανά, να ερωτεύονται ξανά και ξανά γιατί είναι αντίθετοι αλλά βαθιά συμπληρωματικοί. Τελικά, σε αυτό τον κόσμο, μόνο οι εραστές επιβιώνουν.
