Το παιδί και το χταπόδι

Μία από αυτές τις μέρες βρήκα στο Facebook ένα ολιγόλεπτο βίντεο που με εντυπωσίασε. Γέννησε μέσα μου μια αίσθηση αισιοδοξίας ότι τίποτα δεν έχει κριθεί. Ότι η μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό θα δίνεται όσο υπάρχουν άνθρωποι κι ότι το μέλλον αυτού του κόσμου κρατούν στα μικρά τους χέρια υπάρξεις με μεγάλα μάτια και επίμονο βλέμμα που πλημμυρίζει απορία. Που πασχίζουν να κατανοήσουν τον κόσμο που τους περιβάλλει και που μετά από κάθε τους ερώτηση σταματούν για λίγο, να σκεφτούν, μέχρι να έρθει η επόμενη. Μέχρι να καταλάβουν. Όπως ωφείλουμε να κάνουμε κι εμείς, οι μεγάλοι.

Ο μικρός από τη Βραζιλία μας δίνει ένα μάθημα ευαισθησίας. Κανείς δεν έχει προλάβει ακόμα να τον διδάξει, ακουλουθεί ένα είδος ενστίκτου που πηγάζει από την τρυφερή αθωότητα της παιδικής ηλικίας. Χωρίς να βιάζεται οδηγείται βήμα-βήμα σε συνεπαγωγές, κάθε του σκέψη γεννά και μια επόμενη. Τα ψάρια είναι ζώα. Τα χταπόδια είναι ζώα. Τα κοτόπουλα είναι ζώα. Οι αγελάδες είναι ζώα. Τα γουρούνια είναι ζώα. Τα ζώα όταν τα τρώμε πεθαίνουν. Δεν θέλω να πεθαίνουν. Θέλω να μένουν όρθια κι ευτυχισμένα. Ίσως είναι ο μικρότερος και πιο συνειδητοποιημένος vegeterian του πλανήτη. Που δεν έχει επίγνωση, δεν έχει καν ευθύνη, έχει όμως την ευαισθησία να ρωτήσει: Γιατί τρέχουν δάκρυα, μαμά;