Βαράτε βιολιτζήδες. Γιατί αν χαλάσει το βιολί σας από το πολύ βάρεμα, ο Γιατρός του Βιολιού θα σας το κάνει τσίλικο.
Το κοινό για το συγκεκριμένο θέμα είναι περιορισμένο – μουσικοί και ταλαίπωροι συγγενείς τους, ιδιοκτήτες/καθηγητές μουσικών οργάνων, μέλη της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, της ορχήστρας Μεγάρου και άλλων ορχηστρών, μαθητές ωδείων και οι μαμάδες τους… μάνι μάνι μαζεύονται καμιά εκατοστή. Ως μαμά μαθητευόμενου βιολιτζή μπήκα στο εργαστήριο του Σεμπαστιέν Σεηξάς και ενθουσιάστηκα από το σκηνικό: βιολιά σε διάφορα στάδια ανασύστασης, αποσύνθεσης, συναρμολόγησης και επιδιόρθωσης σκεπάζουν όλες τις επιφάνειες. Μια κουρασμένη βιόλα ξαπλώνει στο καναπεδάκι με ξύλινα τακάκια κάτω από τις χορδές της. Ένα βιολοντσέλο ακουμπισμένο στον τοίχο περιμένει (νωχελικά, οπωσδήποτε) να ασχοληθεί κάποιος μαζί του…
Ο κάποιος είναι ο Σεμπαστιέν, επιδιορθωτής/ειδικός/γιατρός/μάγος των μουσικών οργάνων – οι μουσικοί ορκίζονται στο όνομά του.
«Επιδιορθώνω όργανα του κουαρτέτου εγχόρδων» μου λέει με ελάχιστη γαλλική προφορά, «δηλαδή βιολί, βιόλα, βιολοντσέλο. Δουλεύω κυρίως με επαγγελματίες μουσικούς από ορχήστρες αλλά με έχουν μάθει πια όλοι, οπότε δουλεύω και με παραδοσιακούς μουσικούς…» Γίνεται χαμός στο εργαστήριό του αυτές τις μέρες – είναι αρχή της χρονιάς, περίοδος κατά την οποία φροντίζει και παραδίδει βιολιά σε μαθητές ωδείων, πνίγεται ως τον Νοέμβριο, οπότε και ηρεμούν τα πράγματα. Σίγουρα θα φουντώνουν την άνοιξη πάλι, πριν τις γιορτές των ωδείων.
Ο Σεμπαστιέν λοιπόν μεγάλωσε στην Ορλεάνη της Γαλλίας, έμαθε να παίζει κιθάρα και «του άρεσε η ιδέα να φτιάχνει μουσικά όργανα». Δεκατεσσάρων χρονών πήγε σε μια σχολή οργανοποιίας και φοίτησε πέντε χρόνια.
«Στην Ελλάδα ήρθα για πρώτη φορά για διακοπές» λέει «και έτυχε να γνωρίσω ανθρώπους που μου κάνανε κάτι, που γίναμε φίλοι και είμαστε ακόμα. Είχα αποφασίσει ότι ήθελα να μείνω για ένα διάστημα στο εξωτερικό, να φύγω από τη Γαλλία. Έμεινα ένα χρόνο εδώ, το ’95, έμαθα την ελληνική γλώσσα και… με ξαναέφερε ο έρωτας το ’97!»
Ο μικρότερος γιος μου μαθαίνει βιολί: με ένα βιολάκι «της σειράς», όπως ξεκινάνε όλοι, γιατί τα παιδιά βαριούνται εύκολα οτιδήποτε έχει μελέτη οπότε δύσκολα ξηλώνεσαι για βιολί (=πολλή μελέτη…) Το βιολάκι του έβγαζε έναν περίεργο ήχο τελευταία και η δασκάλα του ωδείου μάς έστειλε στον Σεμπαστιέν. «Αυτά τα κακά βιολιά…» μου είπε κουνώντας το κεφάλι του απογοητευμένος όταν έπιασε το βιολί στα χέρια του, παρόλο που το έπιασε πολύ προσεκτικά, δεν έχω παράπονο.
Ρωτάω τι εννοεί «κακά βιολιά». Κακοφτιαγμένα; Στραβοχυμένα; Κακόηχα και κακόψυχα;
«Για να φτιαχτεί σωστά ένα καλό βιολί» μου λέει, «φτάνει σε μια τιμή που δεν μπορεί ούτε να τη σκεφτεί ο μέσος γονιός. Αναγκαστικά είναι κακά τα παιδικά βιολιά, φτιάχνονται μαζικά, σε φάμπρικα, πολλά μαζί… τα μικρά μεγέθη (βιολιών) που είναι για παιδιά είναι όλα έτσι. Το καλό βιολί θέλει ακρίβεια, λεπτομέρεια. Και η τιμή του είναι ανάλογη με το επίπεδο του μουσικού αλλά και του βιολιού. Για ένα παιδί 10 χρονών, ένα καλό βιολί μπορεί να κάνει 1.000 ευρώ. Για ένα μουσικό 20 χρονών, μπορεί να κάνει 10.000 ευρώ… Για έναν επαγγελματία, το καλό βιολί φτάνει τις 100.000 ευρώ. Υπάρχουν μικρά βιολιά με 50 ευρώ και μοναδικά κομμάτια που φτάνουν τα 20 εκατομμύρια. Ευρώ.»
Γενικά… το μικρό παιδί που χρειάζεται μικρό βιολί, θα το έχει να το πιλατεύει για 2 χρόνια οπότε και θα προβιβαστεί σε μεγαλύτερο, και σε άλλα 2 χρόνια σε ακόμα μεγαλύτερο. Ξεκινάνε στα 6-7 χρόνια τους και μέχρι τα 12 αλλάζουν βιολιά – έτσι είναι τα παιδιά, ασταθείς προσωπικότητες. Όλα αυτά σημαίνουν ότι μπαίνεις σε ένα τριπάκι να ψάχνεις βιολάκια, μίνι, μικρά, μεσαία και πάει λέγοντας, για όσο καιρό ασχολείται το σπλάχνο σου, και με τη σκιαχτική πιθανότητα πάντα να σε παρατήσει σύξυλη το παιδί μια μέρα χωρίς καμία προειδοποίηση, εσένα και το βιολί μαζί. Άρα, δεν προχωράς εύκολα με το βιολί των 20 εκατομμυρίων – τέλος πάντων το σκέφτεσαι τουλάχιστον μέχρι να πάει το παιδί φαντάρος, που θα έχει πήξει το κουνταλίνι του/θα έχεις κερδίσει το λότο/θα έχεις χτυπήσει γκανιάν τύπου Έλλη Στάη… και ως τότε κουβαλάς το βιολάκι, κακό, μέτριο ή ρημαδιό, στον Σεμπαστιέν να το τακτοποιήσει κάθε φορά που πιτσικάρει…
Σεμπαστιέν Σεηξάς, «γιατρός» βιολιού, τον βρίσκετε από το σάιτ του, www.sebastienseixas.com ή τη σελίδα του στο Facebook (Sebastien Seixas), στο 210 6450936, ή από άλλους μουσικούς, αν έχετε βιολί/παιδί με βιολί.
Ιστορίες, μύθοι και πρόσωπα του δρόμου που άλλαξε την Αθήνα: Από τον ιπποσιδηρόδρομο στα ηλεκτροκίνητα τραμ και από την οικία Βούρου στα Grand Magasins
