Γεννημένη στη Βενετία της Ιταλίας, η Μάχη Λαμάρ πήγαινε στο σχολείο ένα χρόνο εκεί κι ένα χρόνο στην Αθήνα. Όταν πήγε 10 χρονών ήρθαν με τους δικούς της να μείνουν στην Ελλάδα, στα Εξάρχεια. Ο πατέρας της υπήρξε ο παγκοσμίου φήμης ταχυδακτυλουργός Λαμάρ και η μάνα της το κορίτσι στο show του. Η Μάχη μεγάλωσε με τη μουσική του Ζαν Μισέλ Ζαρ, που χρησιμοποιούσαν στα νούμερά τους.
Γύρω στα 12 ήθελε να γίνει γιατρός, αλλά ο πατέρας της, κάπως μεγάλος σε ηλικία, ανησυχούσε πως δεν θα προλάβει να τη δει απόφοιτη, οπότε τη συμβούλεψε να ακολουθήσει ένα επάγγελμα όπου θα χρησιμοποιεί τη φωνή, τα χέρια και τα μάτια της. «Γιατί δεν γίνεσαι ταχυδακτυλουργός;» της πρότεινε. «Δεν θέλω να λένε ότι βρήκα στρωμένη δουλειά» του απάντησε η μικρή, «άσε που αν είναι να βρίσκομαι σε μια σκηνή προτιμώ να είμαι κάπου στο πλάι κι όχι μες στη μέση». Στα 14 της έγινε DJ. Από τα πρώτα πάρτι μέχρι τον Κλικ και τον Μπεστ, από το Άλσος και το Μπάτερι μέχρι το Τορόντο, την Ολλανδία κι όλο τον κόσμο, η Μάχη Λαμάρ χόρεψε μια ολόκληρη γεννιά στο ταψί, περνώντας μια Ελλάδα από το γραβάτα-πουκάμισο-γοβάκι-σοσόνι-μαντόνα στο σκάω-στο-πάρτι-με-τα-ρούχα-της-δουλειάς-χορός-μέχρι-πρωίας-και-πάλι-δουλειά.
Ο Πολ Όκενφολντ, οι Πρόντιτζι και η ηλεκτρονική μουσική έστελναν τον κόσμο στα βουνά, τα λαγκάδια και τις θάλασσες, «αφού δεν υπήρχαν τότε μαγαζιά να στηρίξουν την τάση». «Τώρα πια είναι αλλιώς» μου λέει η Μάχη, «γιατί να κάνουμε τους κλέφτες αφού χώροι υπάρχουν;» Η επανάσταση έγινε, οι περισσότεροι χορέψαμε, ιδρώσαμε, απελευθερωθήκαμε, τα ήπιαμε και καήκαμε όσο καήκαμε. «Το ναρκωτικό μας είναι η μουσική και μόνο η μουσική!» Ντάξει, ρε παιδιά, η Μάχη δεν πίνει αλκοόλ εκτός από Μαλιμπού-ανανά, δεν κάνει ντρόγκια και πίνει «φραπέ γλυκό, πολύ γάλα» - είναι «λαϊκό κορίτσι, γάμησέ τα, καφενείο».
Παρόλα αυτά το ταβάνι του Άλσους έσταζε απελευθερωμένο ιδρώτα, ενώ το Πλας Σόντα με το νταρκρούμ του, το Άτομο με το κρεβάτι του, το Λάμδα με το υπόγειό του, το Τέσσερα με τα κλουβιά του, το Φαζ με τις φούστες, το Έξοντους με τα ΜΑΤ του, το Γιουμάτικ, το Φάκτορι, το Λοφτ, το Μαντ, το Κάμελ, η Βαρυμπόμπη και τα Οινόφυτα και ό,τι άλλο εξωγήινο είχε προσγειωθεί στην οπισθοδρομικά αναπτυσσόμενη Αθήνα των 90s, συγκέντρωνε παιδιά απ’ όλες τις περιοχές, εξαγρίωνε παπάδες και παπαδιές κι έκανε τις ειδήσεις των εννιά πιο σουρεάλ απ’ ό,τι ήταν. «Και τι βλέπεις;» ρώταγε ο δημοσιογράφος. «Κύκλους...» Κλάσικ.
Μετά από 28 χρόνια στα πλατό, εν όψει της πεζοδρόμησης της Πανεπιστημίου του Λαλιώτη, της Εκκλησίας και των όποιων άλλων, της κρίσης και της δίκης του Άκη, της τρέντι μπαχαλοποίησης των Εξαθλείων (όπου το πραγματικό κουμάντο κάνουν βέβαια ποινικοί, μπράβοι και μαγαζάτορες κι όχι αντάρτες πόλεων), η Μάχη Λαμάρ επιχειρεί κι ανοίγει το Γκαράζ - ένα ορίτζιναλ κλαμπάκι, όχι house και μαλακίες. Σεμινάρια για DJs από 6μελή ομάδα θα γίνονται τις καθημερινές, καθώς και τακτικά gigs με ζωντανές μπάντες. Της πήρε 16 μήνες και 3 πρωθυπουργούς για να περάσει τη γραφειοκρατία, αλλά την Παρασκευή 12 Οκτώβρη έπαιξε στα ντεκς της, στο χώρο της, στους φίλους της για το opening party.
«Το να είσαι DJ είναι επιχείρηση - τόσοι βγάζουν λεφτά από σένα».
Η γυναίκα είναι έτοιμη να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, όλοι θα κερδίσουμε αλλά αυτή τη φορά δεν θα ’ναι τα ντιλέρια. Το κλαμπ, κύριοι, είναι καθαρό (drugfree) κι «όποιος δεν θέλει να δημιουργήσει και να συστήσει στα παιδιά τάσεις, ήχο και μουσική, τότε μάλλον δεν έχει δουλειά εκεί μέσα».
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
Θέλοντας να τεστάρω τις δυνατότητες και τα όρια του εργαλείου, άρχισα να ζητάω συμβουλές θεωρώντας μάλλον απίθανο (και ηθικά απωθητικό) το να το χρησιμοποιήσω. Μέσα σε μισή ώρα είχα αγοράσει μηνιαία συνδρομή.
13°
