O M.N. είναι 23 ετών, ζει στον Βόλο και είχε βρει δουλειά γκαρσόνι σε κάποιο από τα κέντρα χειμερινών διακοπών. Δημοσιεύουμε κάποιες σκέψεις του...
Έχει πολύ πλάκα να ανακαλύπτεις
τη δύναμη του ανθρώπινου κορμιού...
Μία ώρα στην τσίτα, δύο ώρες στην τσίτα
τρεις ώρες στην τσίτα –ούτε τσιγάρο–
τέσσερις ώρες στην τσίτα, πέντε ώρες στην τσίτα
πάνω που τελειώνει ο πρώτος καφές
Θα βρω χρόνο να κάνω έναν ολόκληρο…
Έξι ώρες τσίτα μετά χαλαρώνει και έρχεται και το βράδυ...
Πόσα τραπέζια έχω; Θα προλάβω να τα στρώσω;
Eννέα η ώρα στην τσίτα, δέκα η ώρα στην τσίτα
Καλά, κι αυτοί οι μαλάκες στο -1 βρήκαν να στήσουν την κουζίνα;
Kαίω τα γόνατά μου – έλα, τρεις μέρες ακόμη
και μετά τέλειωσε, άνθρωπος δε θα πατάει...
Ξέρεις τι είναι η σεζόν;
Ξέρεις πώς είναι να είσαι σε ένα βουνό
να ανοίγει το μάτι σε μία –και καλά–
από τις πιο όμορφες θέες στην Ελλάδα
και να βαριέσαι;
Ξέρεις πόσο μη ρομαντικό είναι
να φροντίζεις έξι τζάκια την ημέρα;
Ξέρεις πόσο άσχημο είναι
να κάνεις το ρεβεγιόν των άλλων;
Να δουλεύεις 55 ώρες τη βδομάδα
για να κάνει ο άλλος την μπάζα;
– έχει και αυτά τα 450 χιλιάρικα να ξεχρεώσει...
Να είσαι μόνος σου στο σπίτι στις «γιορτές»
–βλέπεις, το κορίτσι κατέβηκεΑθήνα
για να πουλάει αρωματάκια στην Έκθεση
του Ζαππείου, άλλο πακέτο από κει–
και να μη γιορτάζεις τίποτα
Να σκέφτεσαι: χρόνος ρολογιού είναι, θα περάσει...
Και να μετανιώνεις στη σκέψη να είσαι ευγενικός κι υπάκουος,
να σιχτιρίζεις που είσαι ευγενικός κι υπάκουος...
αλλά να είσαι
Να μη διασκεδάζεις όταν όλοι διασκεδάζουν
γιατί εσύ είσαι η διασκέδασή τους
Τους ρωτάς χαμογελαστά
αν τους άρεσε το μοσχάρι
και αν θέλουν να περάσουν στο γλυκό
Τους λες ευχαριστούμε πολύ και καλό σας βράδυ
και στ’ α…δια σου αν θα τους ξαναδείς
Οι περισσότεροι είναι βλάκες Αθηναίοι
που νομίζουν ότι άμα ανέβουν στο βουνό τριημεράκι
θα πάρουν καθαρό αέρα,
ενώ εσύ κοντεύεις να πάθεις ασφυξία
Η δουλειά μου είναι
σερβιτόρος πολυτελείας,
κάτι σαν πόρνη... μόνο που τον τρώω αλλιώς...
Ήμουν σχεδόν στο τέλος –τρεις μέρες–
της χειμωνιάτικης σεζόν ξέρετε,
20 και κάτι μέρες σερί
Θα είμαι ειλικρινής,
ήταν τέσσερις παρά είκοσι το πρωί
–ανάμεσα σε ένα 12ωρο των Φώτων
και ένα 10ωρο την Παρασκευή–
μου σκίσανε ό,τι είχα και δεν είχα
και έπρεπε να μαζέψω τα κομμάτια μου
γιατί ερχόταν δύσκολο τριήμερο
– και δεν γράφτηκε εν ώρα εργασίας...
Το πιο άσχημο
δεν είναι που βράδυ
–τι βράδυ, από μεσημέρι Πρωτοχρονιάς–
πληρώθηκα 70 ευρώ,
ούτε ότι το δώρο των Χριστουγέννων
ήταν ένα σαμπουάν απ’ την αφεντικίνα μου,
ούτε που θα παρατούσα τη δουλειά μου
–γιατί είχα φρικάρει–
και θα έπρεπε να βρω πολύ σύντομα άλλη...
ούτε που κι η άλλη τα ίδια σκατά θα είναι
Το πιο άσχημο είναι ότι έχω αρχίσει να συνηθίζω να ζω έτσι
11°
