Στα 1960, η όμορφη Μαριάνε και ο σύντροφος της Άξελ αποφασίζουν να εγκαταλείψουν το κρύο Όσλο και μαζί με το νεογέννητο παιδί τους εγκαθίστανται στη γοητευτική Ύδρα. Λίγα χρόνια μετά, θαρρείς και ο μεσογειακός ήλιος απορύθμισε τη σκανδιναβική καρδιά του, ο Άξελ θα φύγει από το νησί εγκαταλείποντας τη Μαριάνε και το γιο τους για τα μάτια κάποιας άλλης γυναίκας.
Ένα από τα επόμενα πρωινά, θα κατέβει στο λιμάνι για να αγοράσει τα απαραίτητα για το διαλυμένο νοικοκυριό της. Στην πόρτα του μπακάλικου, θα της συστηθεί κάποιος Λέοναρντ από τον Καναδά. Δεκαετίες μετά, θα παραδεχθεί ότι όταν τα μάτια τους συναντήθηκαν για πρώτη φορά, ένιωσε κάτι να διαπερνά όλο της το σώμα. Θα της πει ότι είναι η πιο όμορφη γυναίκα που έχει συναντήσει ποτέ. Θα της το πει πολλές φορές ακόμα, η ίδια κάποτε θα δηλώσει ότι δεν ένιωθε δα και τόσο όμορφη αλλά ότι κι εκείνος ήταν πολύ όμορφος, κι ας μην το πίστεψε ο ίδιος ποτέ.
Θα την ερωτευτεί παράφορα. Θα την πάει οδικώς με το αυτοκίνητό του πίσω στο Όσλο και μετά θα επιστρέψει στον Καναδά, από όπου και θα της στείλει ένα λιτό τηλεγράφημα: βρήκα σπίτι, αυτό που χρειάζομαι είναι η γυναίκα μου και ο γιος της. Εκείνη σύντομα θα διασχίσει τον Ατλαντικό και θα τον συναντήσει. Δεκαετίες μετά, μια αποστροφή της θα περιγράψει με τρόπο μοναδικό εκείνη την εποχή: περπατούσαμε, ξαπλώναμε, γελούσαμε, πίναμε, συζητούσαμε, για πέντε χρόνια κυκλοφορούσα ξυπόλυτη, ξέρεις…
Εγκατεστημένη για χρόνια πια πίσω στο Όσλο, ο Γιαν ήταν ο πιο στενός της φίλος. Δεκατέσσερις μέρες πριν φύγει, του έγραψε ότι δεν της μένει πια πολύ καιρός, ζητώντας του να προσέχει από εδώ και πέρα την οικογένειά της. Εκείνος έσπευσε ανάστατος στο νοσοκομείο κι εκεί του ζήτησε κάτι ακόμα: μήπως θα μπορούσες να το πεις στον Λέοναρντ; Το έκανε αμέσως και μέσα σε δυο ώρες είχε ήδη λάβει την απάντησή του, την οποία περίπου αποστήθισε.
Ω Μαριάνε, φτάσαμε σε αυτή τη στιγμή που τα σώματα μας είναι τόσο ηλικιωμένα που καταρρέουν και νομίζω ότι θα σε ακολουθήσω πολύ σύντομα. Να ξέρεις ότι είμαι ακριβώς πίσω σου, τόσο κοντά σου που αν απλώσεις το χέρι σου, νομίζω θα αγγίξεις το δικό μου. Και ξέρεις ότι πάντα σε αγαπούσα για την ομορφιά σου και τη σοφία σου αλλά δεν χρειάζεται να πω τίποτα άλλο σχετικό, γιατί νομίζω ότι όλα αυτά τα ξέρεις. Αλλά τώρα θέλω να σου ευχηθώ καλό ταξίδι. Γεια σου, παλιά μου φίλη. Ατελείωτη αγάπη μου, θα σε δω στο τέλος του δρόμου…
Μόλις ο Γιαν της διάβασε τη φράση «άπλωσε το χέρι σου», εκείνη το άπλωσε. Δυο μέρες μετά, έχασε την επαφή της με την πραγματικότητα κι όταν έφευγε από τη ζωή, ο Γιαν ήταν εκεί, της κρατούσε το χέρι και της σιγοτραγοδούσε το «A Bird on a Wire», το αγαπημένο της κομμάτι. Κι όταν η ψυχή της δραπέτευσε για νέες περιπέτειες, ο Γιαν τη φίλησε στο κεφάλι και της ψιθύρισε «So Long Marianne».
12°
