Rejection Vοl.2

Η γιαγιά κάθισε ξανά στην παλιά κουνιστή πολυθρόνα με το λιγοστό φως από το τζάκι να φωτίζει το τσακισμένο της πρόσωπο. Φιγούρες ναρκωμένες από το παγωμένο της βλέμμα, την παρατηρούν με δέος και τρόμο, περιμένοντας να τους αφηγηθεί το επόμενο παραμύθι της.
Ακουστικές κιθάρες και μπάσο ηχούν στο βαρύ ρυθμό των κρουστών, θλιμμένα μαντολίνα,  ένα χαμογελαστό πιάνο και πολύμορφες φωνές που μιμούνται χαρακτήρες τραγουδώντας, συνθέτουν ένα ατμοσφαιρικό ηχόχρωμα.

Χορεύτριες ενσαρκώνουν τους χαρακτήρες του παραμυθιού, άλλοτε με γήινες και άλλοτε με απόκοσμες κινήσεις και το κουκλοθέατρο κι αυτό, ζωντανεύει στη σκηνή πλάσματα από άλλους κόσμους. Προβολές animation έρχονται να συμπληρώσουν τη συνταγή των παραμυθιών της βρώμικης γιαγιάς.

H ιστορία περιγράφει τη σχέση μιας αυταρχικής μητέρας με τον γιο της. Μια μάνα που δεν επέτρεψε στο παιδί της να νιώσει αγάπη από κανέναν εκτός από την ίδια. Ένα παιδί, που η μόνη του επαφή του με τον έξω κόσμο, ήταν μέσα από ένα μικρό παράθυρο. Ένα παιδί, για το οποίο το παιχνίδι και το χαμόγελο των άλλων παιδιών έμενε πάντα απρόσιτο. Η στερημένη παιδική του ηλικία τον μετέτρεψε σ’ ένα πλάσμα αποκρουστικό και η απόρριψή του από τους ανθρώπους ήταν αναπόφευκτη.Η ανάγκη του για κοινωνική επαφή τον οδήγησε στο φόνο και εν τέλει, στην εκτέλεση. Το παραμύθι εξελίσσεται στον κόσμο των νεκρών. Τι αντιμετώπιση θα έχει εκεί από τις άλλες ψυχές; Θα τον αποδεχτούν ή θα τον απορρίψουν κι αυτές;