Από την Αντιγόνη στη Μήδεια

Μια παράσταση – κατάδυση στα έγκατα της γυναικείας φύσης όπως αυτή προκύπτει από δέκα εξέχουσες γυναικείες παρουσίες της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, με τον μοναδικό τρόπο που τις αποτύπωσαν ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής και ο Ευριπίδης είτε ως αρχετυπικές μορφές, είτε ως βαθιά ανθρώπινες και ένσαρκες οντότητες.

Ο ποιητής, διαρκώς παρών στο ταξίδι της σκηνής, τρώει τις ίδιες του τις σάρκες για να δώσει σάρκα στο παλλόμενο όραμά του, να δημιουργήσει ένα εξίσου παλλόμενο, ρευστό, πολλές φορές γεμάτο εσωτερικές συγκρούσεις και δημιουργικές αντιφάσεις σκηνικό ποίημα, με επίκεντρο τη γυναικεία ψυχοσύνθεση.

Πίσω από τη δράση των δύο ηθοποιών ανατέλλει ο ευφάνταστος κόσμος των video ή των live captures, πότε σαν ένας τρισδιάστατος ου-τόπος καμωμένος από μινιατούρες που μεταχειρίζονται σε παρόντα χρόνο οι ηθοποιοί, πότε ως τοπία του Αιγαίου που λειτουργούν ως ένας φυσικός καμβάς των δραμάτων, και πότε σαν μια σπαρακτική εστίαση στις λεπτομέρειες των προσώπων των γυναικών.