Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας των σχολικών

Οι δασκάλες δίνουν «λίστες με τα απαραίτητα» την πρώτη μέρα σχολείου, κάτι που δεν συνέβαινε στην αρχαιότητα, γιατί εκεί ήμουν, θα το θυμόμουν: οι σχολικές λίστες είναι φαινόμενο της τελευταίας 25-30ετίας, και μακραίνουν χρόνο με τον χρόνο. Όχι επειδή μεγαλώνουν τα παιδιά και αυξάνονται οι απαιτήσεις τους, αλλά επειδή, γιατί όχι; Κανέναν δεν έβλαψε ένα ψαλιδάκι, κοπτηράκι, πινελάκι, μπλοκάκι, διαβητάκι ή σβηστηράκι επιπλέον.

Τι απογίνονται όλα αυτά τα αντικείμενα της σχολικής λίστας, κανένας δεν ξέρει. Έχω αγοράσει 125 σετ με διαβήτες στη διάρκεια της μαμαδοσύνης μου, αλλά δεν υπάρχει ούτε μισός διαβήτης στο σπίτι, αν θελήσω να φτιάξω έναν ωραίο κύκλο και να υπολογίσω το Πι για λόγους ανεξιχνίαστους. Η ερώτηση που κάθε γονιός απευθύνει στο παιδί του «Μα τι τα κάνεις τόσα μολύβια, τα τρως;» σηκώνει αντικατάσταση (αντί για «μολύβια», οτιδήποτε χωράει σε σχολική τσάντα) – και μένει αναπάντητη.

Τα ΒΑΣΙΚΑ, λοιπόν, σύμφωνα με μια λίστα δημόσιου ή και ιδιωτικού σχολείου, είναι:

Τετράδια 50φυλλα, 100φυλλα, 20φυλλα, με τετραγωνάκια, σπιράλ, με χωρισμένα θέματα, με ρίγες, λευκά, «μισά» (με λευκό κομμάτι πάνω από τις γραμμές, για να ζωγραφίζει τέρατα το παιδάκι, άπαξ και είναι μικρό). Η ποικιλία στα τετράδια είναι εξαντλητική. Ψάχνεις τα αναγραφόμενα στη λίστα και σου πέφτει το σαγόνι, εκτός από το πορτοφόλι. Στο μεταξύ (ή σε παράλληλο σύμπαν) ντάνες με ημι-χρησιμοποιημένα τετράδια σε κοιτάζουν από πέρυσι, κάτω από τον μπουφέ. Αλλά, βέβαια, κανένα παιδί ή παιδάκι δεν θέλει τα περσινά τετράδια, ακόμα κι αν είναι ντιπ άδεια – θέλει φρέσκα. Για όνομα.

Κασετίνες Έχουμε οκτώ/δεκαοκτώ, αλλά πάντα χρειαζόμαστε μια καινούργια γιατί οι παλιές έχουν τρύπες, λεκέδες, σπασμένα φερμουάρ-λαστιχάκια-τσιμούχες, γενικά «δεν λένε». Τις έχουν ξεπεράσει τα παιδιά, εκτός που έχουνε βγει εντελώς από τη μόδα, και θα είναι ίου-ίου-ίου, να εμφανιστούν με τέτοια «πα-λι-Α» κασετίνα.

Τσάντες Τα ίδια με τις κασετίνες, θέλουμε καινούργια τσάντα, δεν το συζητάμε ως παιδιά. Σιγά μη πάμε με την περσινή τσάντα-Γιούνικορν (αγκ!) ή «ποδοσφαιρική» (ίου!) τώρα που μεγαλώσαμε τόσο φρι-κτά. Εκτός που η περσινή τσάντα έχει τρύπες, λεκέδες, σπασμένες τσιμούχες κλπ.

Σετ με χάρακες Μα δεν έχουμε 350; Δεν βόσκουν ξέμπαρκα τρίγωνα και μοιρογνωμόνια σε όλο το σπίτι; Γιατί δεν τα βάζουμε σε ένα «φόλντερ»* (βλέπε: πιο κάτω) ώστε να είναι σετ; Τι πειράζει που τα μισά είναι πορτοκαλί και τα άλλα μισά πράσινα ή μοβ; Τη δουλειά τους δεν την κάνουν ως εργαλεία; Απάρεντλι, δεν την κάνουν, γιατί παίρνουμε καινούργιο σετ κάθε χρόνο.

Σετ με «φόλντερ»* Φάκελοι με αυτιά, με λάστιχα, χωρίς αυτιά και χωρίς λάστιχα, χαρτονένιοι ή πλαστικοί, ΑΜΕΤΡΗΤΟΙ. Κι έχουμε άλλους τόσους βίνταζ, που απλώς είναι λίγο τσαλακωμένες οι γωνίες τους. Και δεν κάνουν. Με τσαλακωμένες γωνίες; Για ποιους μας πέρασες;

Σετ με διαβήτες Ούτε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι δεν είχε τόσους διαβήτες. Και όλοι λειψοί, με χαμένα ρουλεμάν ή με ζαβά ποδαράκια, που δεν κλείνουν/ανοίγουν/διαβητίζουν. Άρα, αγοράζουμε νέα σετ.

Μολύβια Εκατομμύρια, τι να λέμε. Όπως και σβηστήρες, ξύστρες, κόλλες στικ, κόλλες νερουλές, κόλλες σωληναρίου και ό,τι άλλο υπάρχει σε κόλλα. Όχι, δεν θα κολλήσουμε τη μοκέτα στο ταβάνι, απλώς να τις έχουμε, ποτέ δεν ξέρεις.

Μπογιές Νερομπογιές, σωληνάρια ακουαρέλας, λαδιού, μαρκαδόρους χονδρούς, ψιλούς, ημίχονδρους, ξυλομπογιές, κηρομπογιές και χρωματιστά μπικ. Οι μαρκαδόροι των παιδιών μου, αν μπούνε στη σειρά, φτάνουν μέχρι το Καράτσι.

Ψαλιδάκια Άλλο μυστήριο με τα ψαλιδάκια – έχω αγοράσει ΕΚΑΤΟ, στα 26 χρόνια που είμαι μάνα, και ποτέ δεν βρίσκω ψαλίδι να κόψω ένα καταραμένο σακουλάκι κρουτόν, που δεν ανοίγει με άλλο τρόπο παρά μόνο με ψαλιδάκι. Αν το σκίσεις με το χέρι, πετάγονται όλα τα κρουτόν στο Καράτσι. Τα ίδια και με τα σακουλάκια ξηρών καρπών.

Πινέλα Πολλά, σε όλα τα μεγέθη. Τα αγοράζω από κινέζικα μαγαζιά  – πλάστικους, όχι από τρίχα σκίουρου, αλλά τα πινέλα θα ξεχαστούν μέσα στις μπογιές και θα πεταχτούν σε δυο μέρες, οπότε τζάμπα θα έχει τσουρομαδηθεί ο σκίουρος.

Κόλλες Α4 Στανταράκι της λίστας στα δημόσια σχολεία, που βγάζουν πολλές φωτοτυπίες – κάθε παιδί φέρνει ένα πακέτο κόλλες Α4. Το αναφέρω επειδή ζυγίζει ένα τόνο, κι επειδή ποτέ δεν βρίσκω μια κόλλα Α4, όταν την ψάχνω στο σπίτι. Βέβαια, με τόσο σχολικό, είναι θέμα που βρίσκω και το ίδιο το σπίτι.

Όλα αυτά τα προμηθεύονται (1) αφιονισμένοι ή(2) ζαβλακωμένοι γονείς από τα τιγκαρισμένα και στροβιλισμένα, λόγω εποχής, Public, Πλαίσιο, τα  mega παιχνιδάδικα ή από βιβλιοχαρτοπωλεία της γειτονιάς. Οι γονείς πράγματι κατατάσσονται σε αυτές τις δύο κατηγορίες: ή τρο-με-ρά αποφασισμένοι να αρπάξουν με τα δόντια το τελευταίο πακέτο κόλλες κανσόν (μη ρωτάτε) ή παραιτημένοι, τσίου, λες κι έχουνε πέσει στη μαρμίτα. Οι τελευταίοι, χασμουριόμαστε με τη βεβαιότητα ότι άμα τελειώσουν τα βελουτέ χαρτιά, θα έρθουν άλλα, επίσης βελουτέ, και την επίσης βεβαιότητα ότι η κρίση που παθαίνει το παιδί επειδή δεν δάγκωσε η μάνα στον αέρα τα βελουτέ, θα περάσει. Και θα έρθει άλλη κρίση στη θέση της, για πιο σοβαρά θέματα.

Αλλά έχουμε χρόνο ως τότε.