Δεν έχω φωτογραφίες. Δεν τράβηξα βίντεο. Δεν είχα ξαναδεί καμένα στη ζωή μου. Ίσως μια φορά πολύ παλιά, πιτσιρίκα στην Πρέβεζα. Κάποτε στα τέλη του ’80, αρχές ’90, αν θυμάμαι καλά. Μπορεί και όχι.
Αλλά τη μυρωδιά του θανάτου δεν τη θυμόμουν.
Αν σταθείς στο λιμάνι της Ραφήνας, νομίζεις ότι ποτέ δεν συνέβη τίποτα. Ότι οι εικόνες που έχεις δει ήταν ένα κακό όνειρο. Και ξαφνικά φτάνεις στο εκκλησάκι του Αγ. Νικολάου. Απέραντη θλίψη και θυμός μαζί. Και εκεί μυρίζει θάνατο.
Το έδαφος θυμίζει κακή, πλαστική ταπετσαρία παλαιότερης δεκαετίας. Γκρι, μαύρη και πάλι γκρι.
Τα δέντρα μοιάζουν σαν μαλλιά που τα τράβηξες και τα ξερίζωσες. Σαν να έχουν τσακωθεί δύο πιτσιρίκια και να ωρύονται, με τα χέρια τους να τραβά το κάθε ένα τα μαλλιά του άλλου. Και να καταλήγουν στο έδαφος. Στο ίδιο γκρι έδαφος.
Περπατάς ανάμεσα στα καμένα δέντρα. Σε δέντρα που από τη μία πλευρά τους είναι στάχτη και από την άλλη έχει ακόμα φύλλα. Πράσινα. Ούτε από την θερμότητα δεν έπεσαν. Παράλογο.
Και έχει ακόμα μία άρρωστη ζέστη. Παντού γυαλιά σπασμένα και κάπου εκεί ένας ηλεκτρολογικός πίνακας από εκείνους που έχουν όλα τα σπίτια για τον θερμοσίφωνα, την κουζίνα. Μπουκάλια, άμορφες μάζες και στάχτη.
Και η μυρωδιά σου κόβει την ανάσα.
Το Κόκκινο Λιμανάκι δεν ήταν αυτό που ήξερα. Και ποτέ δεν θα ξαναγίνει.
Γιατί από εκεί πέρασε ο κακός δράκος από τα παιδικά παραμύθια, που άνοιξε το τεράστιο στόμα του και έριξε από τα σπλάχνα του εκείνη την πύρινη λαίλαπα.
19°
