Τον Γιάννη Χατζηγώγα τον συνάντησα στα 18 μου, στα πανεπιστημιακά έδρανα. Αυτός ήδη λέκτορας της Αρχιτεκτονικής. Ήταν γοητευτικός και φλογερός, μιλούσε ευφάνταστα και εναλλακτικά με τον ευρωπαϊκό αέρα των σπουδών του στη Γερμανία. Τον πρωτοθαύμασα σε μία πολιτική εκδήλωση στο αμφιθέατρο του Πολυτεχνείου της Θεσσαλονίκης το 86, που κινούνταν με άνεση μεταξύ πολιτικής και τέχνης. Νεαρός φοιτητής τότε, μου άνοιγε νέους ορίζοντες σκέψης.
Οραματιστής, ρομαντικός, ευρηματικός, ενθουσιώδης. Αγαπούσε την αρχιτεκτονική, μέσα από τις καλλιτεχνικές εκφραστικές της συγγένειες, τη σκηνογραφία, τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο. Πάνω απ’ όλα όμως ήταν η ζώσα αγωνία του για τη δημόσια ζωή και την πολιτική. Ανήσυχος και εναλλακτικός σε όλη του τη ζωή. Τρυφερός επαναστάτης της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς στη νεότητα, κριτικός ορθολογιστής της κεντροαριστεράς στην ωριμότητα.
Αργότερα γίναμε φίλοι και συνοδοιπόροι. Δουλέψαμε στενά μαζί στη γοητευτική γιορτή των δημοτικών εκλογών του ’98 μαζί με τον Σπύρο Βούγια, και μετά σε πολλές δουλειές αστικών αναπλάσεων, στη Θεσσαλονίκη και αλλού. Τα τελευταία χρόνια, αστείρευτος ακόμη, με νέες ιδέες και ενθουσιώδης ακόμη σαν παιδί, βρισκόμασταν στις συναντήσεις της Δευτέρας στο Eden cafe στη Θεσσαλονίκη. Μιλούσε με νοσταλγία για το παρελθόν, τη Μεταπολίτευση, την αρχιτεκτονική σχολή Θεσσαλονίκης, το Βερολίνο, τις τέχνες, και παράλληλα με αγωνία αλλά και αισιοδοξία για το μέλλον της πολιτικής. Καλό ταξίδι, Γιάννη μας.
14°
