Όταν ήμουν μικρή δεν μαρτυρούσα σε κανέναν τον λόγο που αγαπούσα το Χριστό. Δεν με ενδιέφερε αν ήταν γιός του Θεού , αν είχε γεννηθεί από τον κρίνο ή αν τον κυνηγούσε ο Ηρώδης- τέτοιες ιστορίες δεν με συγκινούσαν. Εγώ τον αγαπούσα για άλλο λόγο- γιατί, ενώ ήταν η ενσάρκωση της αγάπης, ήταν μοναχοπαίδι.
Στην επαρχία που μεγάλωσα οι οικογένειες ήταν συνήθως μεγάλες με πολλά παιδιά, κι εγώ ταυτιζόμουν με τον μονογενή υιό, όχι του Θεού αλλά του Ιωσήφ και της Μαρίας γιατί εμάς τα μοναχοπαίδια μας θεωρούσαν κακομαθημένα, εγωιστικά και αντικοινωνικά, κι έλεγα ότι αποκλείεται να είναι κακομαθημένος και εγωιστής ο προφήτης της αγάπης. Ο Χριστός ήταν τότε για μένα ο Άγιος των παιδιών χωρίς αδέρφια.
Την προκατάληψη απέναντι στα μοναχοπαίδια την έβλεπα παντού. Η φρικτή φράση «ένα παιδί ίσον κανένα» με έκανε πολλές φορές να εξεγείρομαι- δεν ένιωθα να είμαι κανέναν παιδί αλλά δεν εύρισκα τον τρόπο να εκφράσω τον θυμό μου απέναντι στην κοινή πεποίθηση ότι σχεδόν όφειλα να είχα αδέλφια. Οι περισσότεροι άνθρωποι πίστευαν εξ ορισμού ότι η αδυναμία που μου είχαν οι γονείς μου με κατέστρεφε, ότι δεν ήξερα να μοιράζομαι πράγματα και να συμβιώνω με άλλα παιδιά, κάποιοι καταλάβαινα ότι προέβλεπαν τη μοναξιά μου. Εγώ ήξερα ότι τίποτα από αυτά δεν ήταν αλήθεια αλλά δεν είχα συμμάχους και η μικρή φωνή μου δεν είχε δύναμη– όλοι τότε πίστευαν τα ίδια πράγματα. Μόνο ο μικρός Μονογενής με καθησύχαζε.
Πριν από λίγα χρόνια δημοσιεύτηκε μία έρευνα του Πανεπιστημίου του Έσσεξ, η οποία για πρώτη φορά μίλησε για τα ευεργετικά αποτελέσματα που μπορεί να έχει στην ψυχοσύνθεση ενός παιδιού η απουσία αδελφών.
Για μένα ήταν μιά γιορτή εκείνη η μέρα που τη διάβασα, που είδα να καταρρέουν οι κούφιες μικροαστικές δοξασίες που συνόδευαν μέχρι τότε εμάς. Τότε είδα τη ζωή μου αναδρομικά και καταλάβαινα ότι όλα αυτά που θεωρούσα δώρα της ζωή ήταν όντως δώρα. Η αγάπη και η δοτικότητα των γονιών μου που δεν ήταν ποτέ ανάγκη να τη μοιραστώ με κανέναν με όπλισε με παντοτινή δύναμη και ασφάλεια- δεν ξέρω σε τι περιπέτειες μπορεί να έμπαινα αν είχα ανταγωνιστές . Η έρευνα έλεγε ότι πολλές από τις ανασφάλειες των παιδιών γεννιούνται από τις αμφιβολίες για το σωστό μοίρασμα της γονεικής αγάπης, της στοργής, ακόμα και της υλικής στήριξης. Εγώ που δε χρειάστηκε ποτέ να αμφιβάλω για όλα αυτά επιτέλους έπαιρνα δικαίωση που δεν ένιωθα να υπάρχει κανένα έλλειμμα. Τα βρήκα όλα για μένα, τα έχω όλα για μένα και επισήμως πια δεν υπήρχε τίποτα κακό σε αυτό.
Η αστείρευτη και αποκλειστική αγάπη των γονέων δεν είναι καθόλου υποχρεωτικό να σε καταστρέψει. Για να μάθεις να μοιράζεσαι, νασυμβιώνεις, να προσαρμόζεσαι και να οριοθετείσαι δεν χρειάζεται οπωσδήποτε να έχεις αδέλφια, καλούς γονείς χρειάζεται. Που τα μαθαίνουν το ίδιο καλά όλα αυτά στο μοναχοπαίδι τους και επιπλέον το ευεργετούν με την απουσία αμφιβολίας για την αγάπη τους. Από την άλλη η έλλειψη αδελφών δεν σε κάνει αντικοινωνική, το αντίθετο. Θυμάμαι πολλά αδέλφια κλεισμένα στην αυτάρκεια του συστήματός τους- εμείς τα μοναχοπαίδια είμασταν που έπρεπε να δώσουμε μάχη να προσεγγίσουμε άλλα παιδιά, να ενταχθούμε σε ομάδες γιατί δεν είχαμε μια δική μας να την κουβαλούμε από το σπίτι. Πόσα ψεύτικα στερεότυπα ήρθε να ταράξει αυτή η έρευνα και πόση ανακούφιση να δώσει σε όλα εμάς τα "δυσφημισμένα παιδιά" που δεν καταλαβαίναμε γιατί έπρεπε τα πράγματα να είναι μόνο με ένα τρόπο τακτοποιημένα. ‘Οσο ευλογία είναι να έχεις αδέλφια άλλο τόσο ευλογία είναι να είσαι η πριγκίπισσα του μπαμπά και της μαμάς σου.
Και μπορεί πια να έχω αφήσει πίσω όλες τις αμφιβολίες και τις παλιές ενοχές για την αποκλειστικότητα της αγάπης που μου έτυχε, αλλά κάθε Χριστούγεννα γυρνώ στα παιδικά μου χρόνια και θυμάμαι το μικρό μοναχοπαίδι της φάτνης να με καθησυχάζει ότι όλα έπρεπε να γίνουν καθώς γίναν.
13°
