Αρθρογραφούν σε έντυπα, ακούγονται στο ραδιόφωνο, τους παρακολουθούμε στην τηλεόραση και τα social media. Από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας της ATHENS VOICE μέχρι σήμερα, επιδραστικά πρόσωπα των μίντια επέλεξαν να μοιραστούν τις απόψεις και τις σκέψεις τους στο πρώτο και μεγαλύτερο ελληνικό free press.
Αλέξης Παπαχελάς
«Το όνειρό μου το οποίο δεν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα, είναι να κάνω μία συνέντευξη, άμα γινόταν και παράλληλα ακόμα καλύτερα, από τους δύο ανθρώπους που έχουν ζήσει όλο το παρασκήνιο της μεταπολίτευσης, που είναι ο Πέτρος Μολυβιάτης και ο Αντώνης Λιβάνης. Και οι δύο με έχουν διαβεβαιώσει ότι δεν πρόκειται ποτέ να ανοίξουν το στόμα τους».
Τεύχος 644, 01.02.2018, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Τζαν Ντουντάρ
«Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Η ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΦΥΛΑΚΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ».
«Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Η ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΦΥΛΑΚΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ».
Τεύχος 604, 02.03.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Παντελής Καψής
«Ο αθλητικός τουρισμός είναι από τα πιο ωραία που μπορεί να κάνει κάποιος. Τρέχαμε στην εξοχή της Εμίλια-Ρομάνια, με χιόνι γύρω μας και κατά διαστήματα σε ομίχλη. Σαν να είμαστε σε ταινία, σκέτη μαγεία. Αγωνιστικά, όμως, αποτυχία αλλά και μάθημα. Από τότε έχω γίνει οπαδός της θεωρίας ότι πρέπει να πηγαίνουμε πιο αργά το πρώτο μισό του αγώνα. Και βέβαια σέβομαι πολύ περισσότερο την ανάγκη για σωστή τακτική».
Τεύχος 634, 08.11.2017, διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ.
Αλέξανδρος Βέλιος
«Καθώς ανήκω στην κοίτη της πεσιμιστικής φιλοσοφίας ανέκαθεν θεωρούσα πως είτε η ευθανασία είτε η αυτοκτονία είναι ένας τρόπος για να φύγεις ανώδυνα. Αν θέλω να με περιγράψω θα έλεγα πως είμαι ένας γενναίος-δειλός. Έχω, πλέον, ένα θάρρος απέναντι στο θάνατο, αλλά είμαι πραγματικά δειλός μπροστά στον πόνο και τη σωματική βία. Γι’ αυτό και προτιμώ την ευθανασία από το να λιώνεις σ’ ένα νοσοκομειακό κρεβάτι, το να μεταμορφώνεσαι σ’ ένα καλωδιωμένο κομμάτι κρέατος».
Τεύχος 576, 30.06.2016, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Ρίκα Βαγιάννη
«Η ζωή είναι η πιο συγκλονιστική περιπέτεια που υπάρχει, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο ενδιαφέρον, προκλητικό, ιντριγκαδόρικο, από το να ξυπνάω κάθε πρωί στον απρόοπτο κόσμο μιας ολοκαίνουργιας μέρας».
Τεύχος 507, 03.12.2014, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Γιάννης Πετρίδης
«Είναι αδύνατο να υπολογίσω τα αμέτρητα χιλιόμετρα. Μπορώ όμως να πω με σιγουριά ότι έχω οδηγήσει σε 48 από τις πολιτείες της Αμερικής».
«Στην Ελλάδα τα κόμματα είναι μικρόψυχοι οργανισμοί εξουσίας που ξέρουν μόνο να κάνουν εκλογές, να διαβάζουν δημοσκοπήσεις και να κάνουν εσωκομματικές συνωμοσίες».
Τεύχος 371, 01.12.2011, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
«Άνθρωποι που είναι γνωστοί για τις ρατσιστικές τους απόψεις και παραληρήματα, προσκαλούνται ξανά και ξανά, ενώ είναι εκ των προτέρων γνωστό ακριβώς το τι θα πουν και μάλιστα έντεχνα και υποκριτικά τους τσιγκλίζουν προς την κατεύθυνση να παραληρήσουν και πάλι ρατσιστικά, να προσβάλουν βάναυσα ανθρώπους, δικαιώματα και αξιοπρέπειες, να διατυμπανίσουν ελεύθερα τη ρητορική μίσους και έτσι να καλλιεργήσουν ένα ομοφοβικό, σεξιστικό, ρατσιστικό κλίμα στην κοινωνία. Και αφού τα προκαλέσουν όλα αυτά, στη συνέχεια επικαλούνται τις απόψεις των καλεσμένων τους για τις οποίες δεν φέρουν ευθύνη. Φυσικά και φέρουν ευθύνη. Είναι κυριολεκτικά συνένοχοι».
Τεύχος 573, 09.06.2016, διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ.
Πάσχος Μανδραβέλης
«Η χώρα μέσα από δοκιμές και λάθη (τα οποία πληρώνει) θα βρει τον δρόμο της, αρκεί να μη συμβεί κάτι ανεπανόρθωτο, σαν αυτό που κινδυνεύσαμε να πάθουμε το καλοκαίρι του 2015».
Τεύχος 654, 12.04.2018, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
«Αν η Αθήνα ήταν ένα πρόσωπο, θα ήταν η Μις Χάβισαμ από τις “Χαμένες προσδοκίες”».
Τεύχος 671, 20.09.2018, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Πόλυ Μηλιώρη
«Είμαι κόρη του εκδότη του “Ρομάντσου”, Νίκου Θεοφανίδη, και το πρώτο μεγάλο πιεστήριο που βάρβαρα ξεριζώθηκε το ’87 από το κτίριο, είχε σε μπρούτζινο ταμπελάκι το όνομά μου, μαζί με της αδελφής μου, της Ινώς (αργότερα “Κωνσταντοπούλου”), γιατί ο Θεοφανίδης θεωρούσε γούρι “τα κορίτσια του”. Με χόρεψαν, μικρή, στα γόνατά τους γραφιάδες όπως ο Νίκος Τσιφόρος, η Ιωάννα Αναγνώστου-Μπουκουβάλα, ο Ασημάκης Γιαλαμάς και γελοιογράφοι όπως ο Παυλίδης, ο Αρχέλαος, ο Χριστοδούλου, ο Πολενάκης».
«Καβαλάω τη βέσπα για να προλάβω. Αυτή που βρήκα παροπλισμένη στον κήπο στο Πανόραμα. Την ερωτεύθηκα αστραπιαία, τη φτιάξαμε, την παίδεψα στη νέα παραλία έξω από το Μακεδονία Παλλάς για να συνηθίσω τις ταχύτητες στο χέρι κι έκτοτε γίναμε αχώριστες».
Τεύχος 325, 25.11.2010, διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ.
Κατερίνα Παναγοπούλου
«Ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας έγραψαν το ιδανικό σάουντρακ της πόλης με το υπέροχο τραγούδι “Αθήνα”, το οποίο κάναμε τζινγκλ του Athens Voice Radio 102.5: “Αθήνα που μιλάς για επανάσταση, Αθήνα Ευρωπαία με το ζόρι, Αθήνα ανατολή με το στανιό, Αθήνα τρελό σκουπιδαριό, Αθήνα των βορείων προαστίων, Αθήνα της καψούρας και των πιάτων, Αθήνα των μοναχικών θανάτων».
Τεύχος 661, 24.05.2018, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Ποιο φόβο σου νικάς τρέχοντας;
Το φόβο της φθοράς.
Τεύχος 600, 02.02.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Πάνος Λουκάκος
«Παρέα θα έκανα με τον Παπανδρέου γιατί ήταν πιο διασκεδαστικός απ’ όλους. Ο Καραμανλής ήταν ένας άνθρωπος βαρύς, ο Σημίτης είναι νομίζω κι αυτός αρκετά βαρύς, ενώ ο Ανδρέας ήταν πάρα πολύ χαριτωμένος άνθρωπος, που πάντα κέρδιζε το συνομιλητή του. Ήταν εντυπωσιακός συνομιλητής, έφευγες με μία πολύ μεγάλη ικανοποίηση. Με τους άλλους δεν μπορώ να πω ότι περνούσες καλά, αλλά βέβαια ήταν πολύ πιο χρήσιμοι».
Τεύχος 464, 08.01.2014, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Γκαζμέντ Καπλάνι
«Από τη σκοπιά του μετανάστη, τα σημάδια της παρακμής, σε θεσμικό επίπεδο, έκαναν μπαμ! Δεν υπάρχει χώρα χωρίς σκοτεινά σημεία. Απλώς εδώ γίνεται κατάχρηση και η απάθεια των ανθρώπων είναι αποκαρδιωτική. Υπάρχει φοβερή κρίση αυτοεικόνας. Το κενό γεμίζει με κηρύγματα μίσους. Θα ’θελα ν’ ακούω λιγότερα συνθήματα. Εκεί όπου ακούγονται πολλά συνθήματα, οι λέξεις δεν ενηλικιώνονται ποτέ...»
Τεύχος 410, 25.10.2012, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Μαίρη Συνατσάκη
«Η βία μοιάζει εδώ να είναι παντού, εύκολη, καθημερινή. Δεν την θέλω».
Τεύχος 414, 22.11.2012, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Ο Άρης Δαβαράκης κουβεντιάζει με τον Τάσο Μελετόπουλο με αφορμή το … «99%»
Α: Είχε δίκιο. Σαν μιούζικαλ ακουγότανε. Κλωτσούσε.
Τ: Ε, και τελικά καταλήξαμε στο Βυζάντιο! Μονοφωνικό τραγούδι χωρίς όργανα! Θυμάσαι που μας τα ‘λεγε και ο Γιάννης Τσαρούχης, τότε που του ‘χαμε πάρει συνέντευξη για τις «Τρωάδες» της οδού Καπλανών, το ’77;
Α: Τι παράσταση, Θεέ μου! Η ωραιότερη που έχω δει στη ζωή μου.
Τ: Τότε τον είχαμε ρωτήσει γιατί δεν είχε βάλει καθόλου μουσική. Γιατί δεν είχε πει στον Χατζιδάκι, ας πούμε, να του γράψει; Θυμάσαι τι μας είχε απαντήσει;
Α: Για πες…
Τ: «Θα έβαζα μουσική μόνο αν μπορούσε να παιχτεί χωρίς όργανα».
«Όταν έχω τη φωτογραφική μου μηχανή με συναρπάζει να αποτυπώνω την ομορφιά, τις έγνοιες της ζωής ή τις στιγμές των άλλων. Νομίζω ότι “αιχμαλωτίζοντας” τη στιγμή μπορείς να εκτιμήσεις την αξία της».
Τεύχος 676, 25.10.2018, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
«Γράφω όπου σταθώ. Το κινητό μου είναι γεμάτο από σημειώσεις, στροφές ή και ολοκληρωμένα ποιήματα –ανάμεσα σε λίστες για σούπερ μάρκετ κ.λπ. Ένα ποίημα μπορεί να ξεκινήσει από μια λέξη, μια εικόνα ή ένα πρόσωπο – στη συνέχεια, θα πρέπει να δημιουργήσω το περιβάλλον για να τα εγκιβωτίσω. Μπορεί να ξεκινήσει από ένα συναίσθημα, μια σκέψη ή και μια χριστοπαναγία (γέλια)».
Τεύχος 528, 27.05.2015, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
«Πατάω γερά στα 50 και είπα να κάνω κάτι για τη σωτηρία της ψυχής μου. Άλλοι σε αυτή την ηλικία πάνε στην Εκκλησία, άλλοι επισκέπτονται το Θιβέτ. Εγώ θέλησα να δημιουργήσω ένα νέο μέσο που να σέβεται τις παλιές αρχές της δημοσιογραφίας. Ένα μέσο που να είναι ένας δίαυλος επικοινωνίας. Ένα κανάλι πληροφόρησης των ανθρώπων πάνω σε αυτά που διαμορφώνουν τη ζωή τους».
Τεύχος 547, 18.11.2015, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
«Η Ελλάδα είναι μια τόσο μικρή χώρα, που κατά τη γνώμη μου τα πάντα είναι προϊόν. Φυσικά είναι οι θάλασσές μας και οι παραλίες μας και τα αρχαία μας. Όμως προϊόν είναι και τα άναρχα λιμάνια μας, και οι απαράδεκτοι ταξιτζήδες μας και τα ανύπαρκτα πεζοδρόμιά μας. Προϊόν είναι η όποια αυθεντικότητα μας έχει απομείνει αλλά και κάθε νεωτερισμός που τολμούμε. Είναι η σύγχρονη τέχνη μας, οι πεζογράφοι μας, τα φεστιβάλ μας, το σινεμά μας, αλλά και οι καρικατούρες που μας πλασάρει για πρότυπα η τηλεόραση. Θέλω να πω ότι το προϊόν “Ελλάδα” που θέλουμε να πουλήσουμε είναι η πραγματικότητά μας, η αλήθεια μας».
Τεύχος 301, 13.05.2010, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
«Άρα εσύ ορίζεις το ρούχο, αν έχεις προσωπικότητα, και το ρούχο σε ορίζει, αν είσαι υπερβολικά ανασφαλής και µαϊµουδίζεις τις τάσεις».
Τεύχος 630, 12.10.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Nίκος Βατόπουλος
«Η Αθήνα έχει γίνει χειρότερη ως προς την ασφάλεια, την καθαριότητα, τη συνοχή, την πίστη στο μέλλον. Ένα τεράστιο κομμάτι της πόλης δείχνει να έχει καταρρεύσει. Έχει, όμως, γίνει καλύτερη ως προς την ώσμωση, τις δυνατότητες επικοινωνίας, την ένταξη σε ομάδες, τον μητροπολιτικό αέρα. Έχει ενταθεί η ανάγκη για “απελευθέρωση” της πόλης από τον κακό εαυτό τη».
Τεύχος 662, 07.06.2018, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
2009, η στήλη της Μυρτώς Κοντοβά στην ATHENS VOICE «Μίλα μου βρώμικα» γίνεται τηλεοπτική σειρά στο Mega.
2009, η στήλη της Μυρτώς Κοντοβά στην ATHENS VOICE «Μίλα μου βρώμικα» γίνεται τηλεοπτική σειρά στο Mega.
Μυρτώ Κοντοβά
«Στη σειρά θα συναντήσουμε την Αθήνα των ονείρων μου. Γεμάτη θαύματα σε ώρα αιχμής, νυχτερινές πτήσεις στο φεγγάρι, ανθρώπους με πάθος και τρέλα. Την Αθήνα που μπορείς να τραγουδάς “πρέπει να κάνουμε πάρτι” και να χορεύεις στη μέση του δρόμου ή πάνω σ’ ένα μηχανάκι».
Τεύχος 275, 15.10.2009, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Θάνος Αλεξανδρής
«Γνώρισα ανθρώπους να ερωτεύονται παράφορα, να κάνουν ατέλειωτο σεξ και την άλλη μέρα να ξανασυστήνονται. Γιατί; Τα τρία μπουκάλια και τα συνοδευτικά ευφορίας δημιουργούν Αλτσχάιμερ. Όρκοι αγάπης. Τα έχω ζήσει. Ένας μια φορά έκλαιγε γιατί δεν τον θυμόταν η τραγουδίστρια, που την προηγουμένη τον είχε φιλοξενήσει στο δωμάτιό της. Αυτός την πλάκωσε στο ξύλο, ουρλιάζοντας “πουτάνα με κοροϊδεύεις” και αυτή εντελώς στα χαμένα, προσπαθούσε να καταλάβει γιατί ένας άγνωστος επιτίθεται χωρίς λόγο...»
Τεύχος 591, 17.11.2016, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Γιώργος Πίττας
Μία και μόνο μία γεύση ελληνική που θα έβαζες στο… «Παγκόσμιο Μουσείο Γεύσης»;
Ένα κρίθινο παξιμάδι με τριμμένη ντομάτα, τρεις σταγόνες πρωτόλαδο, αλάτι αφρίνα, ξινομυζήθρα και μια τσιμπιά ρίγανη. Η πεμπτουσία της ελληνικής δια- τροφής. Μεσόγειος!
Τεύχος 603, 23.02.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Μάνος Βουλαρίνος
Ποιο είναι το χειρότερο είδος Αθηναίου;
Νοµίζω αυτοί που ισχυρίζονται πως η Αθήνα δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις µεγάλες πρωτεύουσες του κόσµου. Ο καλύτερος τρόπος να µη βελτιώνεσαι ποτέ είναι να νοµίζεις ότι δεν υστερείς πουθενά. Ιδιαίτερα όταν το µόνο στο οποίο υπερτερείς είναι οι καιρικές συνθήκες.
Τεύχος 610, 13.04.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Λυδία Παπαϊωάννου
Ποια είναι η δυσκολότερη «Mission Athens»;
Να τη διασχίσεις από τη μία άκρη στην άλλη χωρίς να πέσεις ψυχολογικά.
Τεύχος 362, 28.09.2011, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Νίκος Μουρατίδης
«Στο ραδιόφωνο θα με ξανακούσετε μόλις γίνει ένας καινούργιος ραδιοφωνικός σταθμός με άποψη και στελεχωμένος με ανθρώπους που αγαπάνε το μέσο περισσότερο από το εγώ τους. Βαρέθηκα να δουλεύω σε σταθμούς με τυχάρπαστους και τυχοδιώκτες. Βαρέθηκα να είμαι ο μόνος που προετοιμάζω την εκπομπή μου καθημερινά, να μην παίζω σκουπίδια και να μη λέω κουλά. Αισθάνομαι σαν τη μύγα μες το γάλα. Τι θα λέγατε λοιπόν να φτιάξουμε το Athens Voice Radio; Για πείτε το στον Γεωργελέ και στον Νένε κι εγώ είμαι μέσα από τώρα (γελάει)».
Τεύχος 41, 29.07.2004, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
«Η τελευταία φορά που μου ζήτησαν να σοβαρευτώ ήταν όταν ήμουν έξι χρονών. Νόμιζα ότι είχα ξεμπερδέψει απ’ αυτή την υποχρέωση».
Τεύχος 657, 03.05.2018, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Γρηγόρης Βαλλιανάτος
«Τα μαθαίνεις τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν γεννιέσαι με αυτά. Δεν περιμένεις στη ζούγκλα να φερθούν ευγενικά σ’ ένα ανάπηρο ζώο• περιμένεις να το φάνε. Γεννιόμαστε ρατσιστές, αλλά ως άνθρωποι φιλοδοξούμε να γίνουμε κάτι παραπάνω, να μάθουμε να φερόμαστε ευγενικά. Δεν γίνεται το 20% του πληθυσμού της Ελλάδας να είναι αλλοδαποί και να τους περιφρονούμε ή να τους αγνοούμε. Ανέκαθεν υπήρχαν ξένοι εδώ. Όταν η Θεσσαλονίκη απελευθερώθηκε, ζήτημα είναι εάν το 15% των κατοίκων ήταν Έλληνες».
Τεύχος 220, 10.07.2008, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Ελένη Ψυχούλη
«Πολλές φορές σκέφτομαι πως η δουλειά που κάνω, να ενημερώνω δηλαδή το προσφιλές κοινό για κάθε γαστρονομική “νέα άφιξη”, που λένε και οι οδηγοί, στην ουσία προστατεύει ακόμα καλύτερα εντός μου τις μανίες της δικής μου όρεξης. Όρεξη πολιτικά ανορθόδοξη, ενίοτε διεστραμμένη, σαφέστατα καθόλου chic. Να στείλω εσάς να φιλήσετε το καλύτερο μάγουλο ροφού με σάλτσα μοσχολέμονο, για να μείνω μόνη μου σπίτι, να χτυπήσω μια αχτύπητη κονσέρβα κορν-μπιφ με όλο του το ζελέ στη γωνιά μιας φρατζόλας».
«Τρανσφοβία υπάρχει ακόμα και μέσα στην lgbt κοινότητα. Παράδειγμα, η ρήξη μας με την επιτροπή του Athens Pride, όπου εξέφρασαν ένα τρομερά τρανσφοβικό λόγο, μέχρι που σε κάποια συνάντηση άφησαν να εννοηθεί ότι δεν μπορεί ένα τρανς άτομο να προτείνει κάτι, να πάρει μια θέση, δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο από το να παίρνει τσιμπούκια και να γαμιέται. Αυτό είναι ένα κλισέ που το έχει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας. Αν όμως το ακούς και από ένα άτομο που έχει υποστεί τόση καταπίεση, καταλαβαίνεις ότι έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας».
Τεύχος 595, 15.12.2016, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Θοδωρής Δανιηλίδης
«Στη σελίδα µας έχουµε αναρτήσει είκοσι ένα στοιχεία που µπορούν να σας ψυλλιάσουν ότι ένα δηµοσίευµα είναι hoax: Όταν σας προτρέπουν να το αναπαραγάγετε. Όταν ένα σηµαντικής σηµασίας κείµενο δεν φέρνει την υπογραφή συντάκτη. Αν υπάρχουν πολλά ορθογραφικά λάθη. Αν χρησιµοποιούν υπερβολικούς τίτλους όπως “Σοκ”, “Τροµακτικό” κ.λπ. ή υπάρχουν πολλά θαυµαστικά. Αυτά είναι κάποια από τα στοιχεία που µας βάζουν σε πειρασµό ώστε να ερευνήσουµε ένα δηµοσίευµα».
Τεύχος 608, 30.03.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Βασίλης Σταματίου
«Στην τηλεόραση έχω 316 κανάλια, γιατί έχω εγκαταστήσει ένα πιάτο και πιάνω δορυφορική. Το πιάτο είναι από ένα σερβίτσιο που µου είχανε κάνει δώρο παλιά».
Τεύχος 569, 12.05.2016, διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ.
Γιώργος Παυριανός
Αγάπησα Αφρικανό
Αγάπησα Αφρικανό
που είχε έρθει με κανό
από τη μαύρη ήπειρο
Τον είδα σε μια λαϊκή
και τότε ήμουνα λευκή
σα φέτα από την Ήπειρο
Αφρικανέ, Αφρικανέ
θέλεις να κάνουμε κονέ;
(το τραγούδι που έκανε σουξέ η Έφη Σαρρή)
Πώς λένε τη γυναίκα που σου καθαρίζει το σπίτι; Είναι Ελληνίδα ή ξένη; Σου έχει ζητήσει ποτέ χάρη και ποια;
Τζένη Μελιτά. Ελληνίδα. Ρεπό τα Σαββατοκύριακα.
Τεύχος 557, 18.02.2016, διαβάστε τη στήλη #jennyschallenge στο athensvoice.gr εδώ.
Ο Θεσσαλονικιός ζωγράφος, που ποτέ δεν έκρυψε πως ο Λαζόγκας είναι μια από τις κύριες αναφορές του, μας μιλά για την ιστορία μιας εικαστικής σύμπλευσης
Επισκεφτήκαμε το πολύτιμο αρχείο της ΕΡΤ, περπατήσαμε ανάμεσα σε ατελείωτους διαδρόμους που διασώζουν ήχους και εικόνες από το 1900 μέχρι σήμερα και μιλήσαμε με τον διευθυντή του, Βασίλη Αλεξόπουλο.
«Όταν το μόνο που σου αφήνουν οι άλλοι φεύγοντας είναι κούτες με υφάσματα και υφαντά, τότε γύρισε σελίδα και μοιράσου τα» είπε ο καλλιτέχνης και το έκανε!
Στις 17 Απριλίου συμπληρώνονται 10 χρόνια από τον θάνατο ενός εκ των κορυφαίων συγγραφέων του 20ού αιώνα. Ο φίλος του ζωγράφος Δημήτρης Γέρος γράφει για τις συναντήσεις τους
