Σαν σήμερα 23 Ιουλίου 1996 πέθανε η Αλίκη Βουγιουκλάκη
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη πέθανε σαν σήμερα, στις 23 Ιουλίου 1996. 29 χρόνια μετά, ο γιος της, Γιάννης Παπαμιχαήλ, έκανε μία συγκινητική ανάρτηση για τη μητέρα του στον λογαριασμό που διατηρεί προς τιμήν της στο Instagram.
«Σαν σήμερα πριν από 29 χρόνια έφυγες… κι όμως, κάθε μέρα είσαι εδώ. Στη σκέψη μου, στη φωνή σου που αντηχεί στις αναμνήσεις μου, στο φως που άφησες πίσω σου. Μου λείπεις όσο δεν μπορούν να περιγράψουν οι λέξεις. Όχι μόνο ως μητέρα, αλλά και ως εκείνη τη σπάνια ψυχή που φώτιζε τα πάντα γύρω της. Μεγαλώνω με την απουσία σου αλλά και με τη δύναμη που μου έδωσες να συνεχίζω. Όλα αυτά τα χρόνια, δεν έφυγες ποτέ πραγματικά. Είσαι πάντα εδώ. Μέσα μου. Σε αγαπώ, μαμά», έγραψε ο γιος της Αλίκης Βουγιουκλάκη, Γιάννης Παπαμιχαήλ.
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Η νοσηλεία, ο θάνατος και η κηδεία της «εθνικής σταρ»
Μετά από δύο μήνες νοσηλείας, η Αλίκη Βουγιουκλάκη πέθανε στις 23 Ιουλίου 1996 σε ηλικία 62 ετών στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών από καρκίνο στο ήπαρ και πάγκρεας. Ακολούθησε τριήμερο λαϊκό προσκύνημα της σορού της στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών. Στις 25 Ιουλίου 1996 εψάλη η νεκρώσιμη ακολουθία στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών και η ταφή της πραγματοποιήθηκε την επομένη στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών δημοσία δαπάνη, παρουσία πολλών συναδέλφων της και πλήθους κόσμου, που έδωσε στην κηδεία τη μορφή λαϊκού προσκυνήματος.
Ο τάφος της βρίσκεται στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, τον οποίο συχνά επισκέπτονται οι θαυμαστές της.
Το 1952, έδωσε κρυφά από την οικογένειά της εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από την οποία αποφοίτησε τρία χρόνια μετά με Λίαν Καλώς. Προτού ακόμη αποφοιτήσει από τη Σχολή ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της στο θέατρο. Στον πρώτο της θεατρικό ρόλο υποδύθηκε τη Λουιζόν στο έργο Ο κατά φαντασίαν ασθενής του Μολιέρου το 1953, ενώ η πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση έγινε στην ταινία Το ποντικάκι το 1954. Κατά τη διάρκεια της φοίτησής της στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου συμμετείχε, χωρίς επίσημη άδεια της Σχολής, στην παράσταση Ρωμαίος και Ιουλιέτα, όπου κλήθηκε να αντικαταστήσει εκτάκτως την Άννα Συνοδινού, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές για το ρόλο της ως Ιουλιέτα. Ωστόσο, λόγω του ότι φοιτούσε ακόμη συζητήθηκε από τον σύλλογο των διδασκόντων της Σχολής η περίπτωση της αποπομπής της, αυτός ήταν και ο λόγος που δεν έλαβε το αριστείο, λόγω της αυστηρής - τιμωριτικής βαθμολόγησής της από τον Δημήτρη Χορν.
Ο Καρθαίος είχε ισχυριστεί πως δέχθηκε την επίσκεψη της θείας του Νίκου Χατζίσκου, η οποία του ζήτησε να επιτρέψει ως διευθυντής της Σχολής να παίξει η 18χρονη Βουγιουκλάκη στις παραστάσεις του Εθνικού Κήπου. Ο διευθυντής είπε πως ο κανονισμός της Σχολής δεν το επέτρεπε, κάτι που δεν διαβιβάστηκε σωστά στη Βουγιουκλάκη, η οποία παραπλανήθηκε και χωρίς να αντιμετωπίσει το ζήτημα υπεύθυνα, συμμετείχε στις παραστάσεις. Η Βουγιουκλάκη αιτήθηκε συγχώρεση από το συμβούλιο των καθηγητών, επικαλούμενη πως στο παρελθόν είχε αρνηθεί πρόταση συμμετοχής της σε παράσταση του θιάσου της Μαρίκας Κοτοπούλη. Τελικά, ο Καρθαίος πρότεινε την επιεική κρίση της, κάτι στο οποίο συμφώνησε και ο Δημήτρης Ροντήρης, πράγμα που της επέτρεψε την αποφοίτηση από τη σχολή του Εθνικού θεάτρου, αλλά της στέρησε το αριστείο.Σύντομα, ωστόσο, καθιερώθηκε στον χώρο λόγω της εξαιρετικής δημοτικότητας που απέκτησε στο ευρύ κοινό.
Το 1960, κέρδισε το βραβείο ερμηνείας Α' γυναικείου ρόλου στο 1ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία της στην ταινία Μανταλένα, σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου, ενώ η ίδια ταινία εκπροσώπησε την Ελλάδα στο διεθνές κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών, όπου άφησε πάρα πολύ καλές εντυπώσεις.
Στο ίδιο φεστιβάλ βραβεύτηκε στο αναδρομικό αφιέρωμα (ρετροσπεκτίβα) η ταινία του 1959 Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο, όπου επίσης πρωταγωνιστούσε η Αλίκη.
Το 1961, η Βουγιουκλάκη συγκρότησε τον δικό της θίασο, με τον οποίο ανέβασε εκείνο τον χειμώνα το έργο Ωραία μου κυρία, ξεκινώντας από τη Θεσσαλονίκη. Το 1962 ανέβασε το Καίσαρ και Κλεοπάτρα του Τζορτζ Μπέρναρντ Σω με γνωστούς συμπρωταγωνιστές, σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού και μουσική επιμέλεια του Μάνου Χατζιδάκι, εντούτοις η παράσταση δεν πήγε καλά παρότι έλαβε πολύ καλές κριτικές, επειδή στο κοινό δεν άρεσε η Αλίκη με κατάμαυρα μαλλιά ως Κλεοπάτρα, με αποτέλεσμα να κατέβει πολύ σύντομα. Ακολούθησαν με τεράστια επιτυχία τα έργα Χτυποκάρδια στο Θρανίο το 1962 (η πασίγνωστη κινηματογραφική μεταφορά έγινε το 1963), Περάστε την Πρώτη του Μηνός το 1963 κ.ά.
Το 1963, θέλοντας να δώσει διεθνή ώθηση στην καριέρα της πρωταγωνίστησε με Βρετανούς συμπρωταγωνιστές στην αγγλόφωνη ταινία Aliki my love (στην Ελλάδα προβλήθηκε το 1964 ως Αλίκη), η οποία όμως δεν είχε την προσδοκώμενη επιτυχία. Αργότερα γνωρίστηκε με τον Φιλοποίμενα Φίνο και άρχισε μια μόνιμη συνεργασία με την εταιρεία του, τη Φίνος Φιλμ. Μαζί έκαναν μερικές από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου, ανάμεσά τους τις ταινίες: Αστέρω, Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο, Μανταλένα, Το κλωτσοσκούφι, Η Αλίκη στο ναυτικό, Η Λίζα και η άλλη, Η ψεύτρα, Το δόλωμα, Η αρχόντισσα κι ο αλήτης, Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά, Η νεράιδα και το παλικάρι, Υπολοχαγός Νατάσσα, Η κόρη του ήλιου, Η Μαρία της σιωπής, Ένα αστείο κορίτσι, Σ' αγαπώ, Το ταξίδι, κ.ά. Επιπλέον, πρωταγωνίστησε σε δημοφιλείς ταινίες άλλων εταιρειών όπως: Μοντέρνα Σταχτοπούτα, Η σωφερίνα, Χτυποκάρδια στο θρανίο, Το πιο λαμπρό αστέρι, Η κόρη μου η σοσιαλίστρια, Αχ! Αυτή η γυναίκα μου, Διπλοπενιές κ.ά. Οι κινηματογραφικοί ρόλοι άλλοτε της χαριτωμένης σκανδαλιάρας μαθήτριας, άλλοτε του πλουσιοκόριτσου που επαναστατεί εναντίον του πλούσιου πατέρα της, άλλοτε της φτωχής και ασήμαντης κοπέλας που καταφέρνει να ανέβει κοινωνικά, να επιτύχει και να δοξαστεί, είχαν και συνεχίζουν να έχουν μεγάλη απήχηση στο κοινό, εξασφαλίζοντας στην ηθοποιό σπάνια δημοτικότητα, ενώ η ταινία Υπολοχαγός Νατάσσα ήταν η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου για τρεις δεκαετίες, με τις δύο επόμενες εισπρακτικές κινηματογραφικές επιτυχίες να ανήκουν επίσης στην Αλίκη Βουγιουκλάκη. Σε απόλυτους αριθμούς, οι ταινίες της εξακολουθούν να είναι οι πιο εμπορικές στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, μιας και εκείνη την εποχή ως εισιτήρια πρώτης προβολής καταμετρούσαν αυστηρά τα εισιτήρια που είχαν κοπεί μόνο στην Αθήνα και μόνο τις πρώτες 2 εβδομάδες προβολής, και όχι όπως σήμερα σε όλη την επικράτεια επί 6 ή 8 εβδομάδες.
Η σημαντική εμπορική κάμψη που σημείωσε από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 ο ελληνικός κινηματογράφος ώθησε την Αλίκη να ασχοληθεί σχεδόν αποκλειστικά με το θέατρο, ανεβάζοντας συνολικά πάνω από 53 θεατρικές παραστάσεις. Το 1975 άλλαξε τον μέχρι τότε τρόπο ανεβάσματος των μιούζικαλ, φέρνοντας στην Ελλάδα τα μιούζικαλ-υπερπαραγωγή, με το έργο του Νιλ Σάιμον Καμπίρια. Ανέβασε επίσης με τεράστια επιτυχία και άλλα έργα του είδους, όπως τα Καμπαρέ, Ωραία μου Κυρία, Εύθυμη Χήρα, Άννυ, Εβίτα, Βίκτωρ-Βικτώρια, και τελευταίο το μιούζικαλ Η Μελωδία της Ευτυχίας. Στη rock opera EVITA, την παράσταση που αποτέλεσε και τη μεγαλύτερη θεατρική και καλλιτεχνική της επιτυχία, οι Άγγλοι παραγωγοί της απένειμαν μια τιμητική πλακέτα ως την καλύτερη Εβίτα - ηθοποιό του κόσμου (εκείνη την περίοδο, το διάσημο μιούζικαλ παρουσιαζόταν στις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου!), ενώ ο κορυφαίος ηθοποιός σερ Λόρενς Ολίβιε, στο βιβλίο που έγραψε για τις παραστάσεις που έχει δει ανά τον κόσμο, αναφέρει την Αλίκη Βουγιουκλάκη ως την καλύτερη και πιο λαμπερή ηθοποιό που έχει δει να παίζει το ρόλο της Εβίτα. Σπουδαίες διακρίσεις που την τοποθετούν σε εξέχουσα θέση.
14°
