Πρώτο πρόβλημα (στην έναρξη του μνημονίου): Οι δαπάνες του Δημόσιου είναι πολύ μεγάλες σε σχέση με τη δυνατότητα των φορολογουμένων να τις συντηρούν και της χώρας να δανείζεται. Είναι ανάγκη να μειωθούν τα έξοδα, που κυρίως αφορούν τη μισθοδοσία.
Τι επιλέξαμε να κάνουμε: Χιλιάδες πρόωρες συνταξιοδοτήσεις δημοσίων υπαλλήλων και αποσπασματική εφαρμογή του «ενιαίου» μισθολογίου με «προσωπικές διαφορές».
Οι επιπτώσεις: Η μισθοδοτική δαπάνη μειώθηκε, αλλά το κονδύλι των συντάξεων εκτινάχθηκε και οι συνολικές δαπάνες του Δημοσίου ως ποσοστό του ΑΕΠ –που συρρικνώθηκε δραματικά– αυξήθηκαν. Για να καλυφθούν οι «ανάγκες» φορολογήθηκε εξοντωτικά ό,τι αναπνέει, κινείται ή είναι «ακίνητο». Ταυτόχρονα, η χώρα απώλεσε τις γνώσεις και την εμπειρία δεκάδων χιλιάδων επαγγελματιών, που θα μπορούσαν να προσφέρουν στην οικονομία.
Η εναλλακτική πρόταση (διατυπώθηκε το 2012): Θέση σε διαθεσιμότητα για τρία χρόνια των εργαζομένων σε μη αναγκαίες δομές του Δημοσίου, με καταβολή του 70% των βασικών τους αποδοχών, ώστε να έχουν την ευχέρεια να αναζητήσουν εργασία σε μία οικονομία που δεν θα είναι σε κατακόρυφη πτώση.
Δεύτερο (διαχρονικό) πρόβλημα: Τα ασφαλιστικά ταμεία δεν αντέχουν πλέον το βάρος των συντάξεων. Στο ΙΚΑ οι συνταξιούχοι είναι περισσότεροι από τους εν ενεργεία εργαζομένους!
Τι επιλέξαμε να κάνουμε: Καθολική κατάργηση της 13ης και της 14ης σύνταξης και οριζόντια μείωση για όλους. Διατήρηση ανισοτήτων υπέρ των «ευγενών» ταμείων Δημοσίου και ΔΕΚΟ (βλ. επιδότηση ταμείου ΔΕΗ).
Οι επιπτώσεις: Ενώ τα «ρετιρέ» ελάχιστα αισθάνθηκαν τη διαφορά, όσοι ελάμβαναν ιδιαίτερα χαμηλές συντάξεις θίχτηκαν δυσανάλογα.
Η εναλλακτική πρόταση: Σταδιακή μετάπτωση σε ένα νέο σύστημα με κατάργηση όλων των ασφαλιστικών εισφορών εργοδότη και εργαζομένου (με άμεσο αποτέλεσμα την αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος και για τους δύο και την εξάλειψη του γραφειοκρατικού διαχειριστικού κόστους). Καθιέρωση Βασικής Εθνικής Σύνταξης (που το 2012 είχε υπολογιστεί ότι μπορούσε να είναι €700) για όλους, επί 12, στα 67, από τα φορολογικά έσοδα. Με το επιπλέον εισόδημα, οι εργαζόμενοι θα μπορούσαν αν ήθελαν να αγοράσουν επιπλέον ιδιωτικά συνταξιοδοτικά προγράμματα, όλοι όμως θα ήξεραν ότι το κοινωνικό κράτος δεν θα τους άφηνε στη μοίρα τους στα γεράματα, όπως συμβαίνει σήμερα σε όσους δεν έχουν συμπληρώσει ένα ελάχιστο πλήθος ενσήμων.
Περαιτέρω επεξεργασία και εμβάθυνση αυτής της πρότασης έγινε πιο πρόσφατα από την κ. Μιράντα Ξαφά και τον κ. Πλάτωνα Τήνιο. Αξίζει ιδιαίτερα να διαβαστεί.
Τρίτο πρόβλημα (λέγε με και ΕΝΦΙΑ): Η αλλοπρόσαλλη και υπέρογκη φορολογία της ακίνητης περιουσίας.
Τι επιλέξαμε να κάνουμε: Ακόμα περισσότερους φόρους! Καθιερώθηκαν διάφοροι, όλο και πιο προοδευτικοί φόροι επί της ακίνητης περιουσίας των πολιτών, που σε ορισμένες περιπτώσεις φτάνουν σε επίπεδο οιονεί ενοικίασης από το κράτος. Οι φόροι αυτοί υπολογίζονται με βάση ψεύτικες αντικειμενικές αξίες που ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα.
Οι επιπτώσεις: Κατακόρυφη μείωση της αξίας των ακινήτων και της οικοδομικής δραστηριότητας και τραγική αύξηση της ανεργίας στον κλάδο. Συνεπακόλουθα, μείωση της αξίας των ακινήτων που έχουν υποθηκεύσει οι τράπεζες για δάνεια (άρα ανάγκη για κεφαλαιακή ενίσχυση) και μείωση της αξίας της δημόσιας ακίνητης περιουσίας, από την πώληση της οποίας η χώρα αναμένει έσοδα. Καταδίκη της διοίκησης από την ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας, μετά από προσφυγή στελεχών και μελών της Δράσης, και εντολή για προσαρμογή των αντικειμενικών αξιών στην πραγματικότητα εντός εξαμήνου (η προθεσμία λήγει στις 20/5).
Η εναλλακτική πρόταση*: Κατάργηση όλων των φόρων επί της ακίνητης περιουσίας. Επιβολή μόνο ενός ανταποδοτικού δημοτικού τέλους ακινήτων για τις παρεχόμενες υπηρεσίες (καθαριότητα, φωτισμός, κ.λπ.) και φορολόγηση, στην κλίμακα του εισοδήματος, του πραγματικού εισοδήματος που παράγεται κατά την πώληση ενός ακινήτου. Ως αποτέλεσμα, θα εξαλείφονταν οι εστίες διαφθοράς και η γραφειοκρατία των οικονομικών μεταβιβάσεων από την κεντρική διοίκηση στην τοπική αυτοδιοίκηση και οι αιρετοί θα ήταν απολύτως υπόλογοι στους δημότες τους για την ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών.
Τέταρτο πρόβλημα (της «ραχοκοκαλιάς της οικονομίας): Η αδυναμία λόγω ανεργίας ή λουκέτου χιλιάδων αυτοαπασχολουμένων να πληρώσουν τις εισφορές τους στον ΟΑΕΕ, που αναπροσαρμόζονται ανάλογα με τα έτη ασφάλισης και είναι ανεξάρτητες από το εισόδημα.
Τι επιλέξαμε να κάνουμε: Διαδοχικές ρυθμίσεις που ελάχιστους συγκίνησαν, καθώς προέβλεπαν την εξόφληση των χρωστούμενων ή μεγάλου μέρους τους.
Οι επιπτώσεις:Χιλιάδες «ανασφάλιστοι ασφαλισμένοι», που, μαζί με τις οικογένειές τους, στερούνται ακόμα και την ιατροφαρμακευτική τους κάλυψη. Κατάρρευση του ταμείου.
Η εναλλακτική πρόταση:Νομοθετική ρύθμιση που να προβλέπει την υπαγωγή των ασφαλισμένων στην κλάση της επιλογής τους και ανάλογη προσαρμογή του συνταξιοδοτικού τους δικαιώματος.
Πέμπτο πρόβλημα: Η καταπάτηση των ατομικών δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, όπως εκφράζεται από τον περιορισμό του συμφώνου συμβίωσης μόνο στα ετερόφυλα ζευγάρια, που οδήγησε και σε καταδίκη της χώρας μας στο ΕΔΑΔ.
Η απάντηση που δόθηκε:Καμία. (Η σημερινή κυβέρνηση τα βρίσκει δύσκολα με τους εταίρους μας στα οικονομικά, αλλά στο συγκεκριμένο μη μνημονιακό θέμα κάλλιστα θα μπορούσε να είχε νομοθετήσει.)
Οι επιπτώσεις: Χιλιάδες συμπολίτες μας είναι αποκλεισμένοι από μία σειρά «προνομίων» που θα εξασφάλιζε η επίσημη αναγνώριση της σχέσης τους από την πολιτεία, όπως π.χ. σε θέματα φορολογίας και κληρονομίας.
Η εναλλακτική πρόταση: Άμεση επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια.
Ανακεφαλαίωση
Όλες αυτές οι «εναλλακτικές προτάσεις» που ουδέποτε εφαρμόστηκαν –κι άλλες για το μεταναστευτικό, την ιθαγένεια, την παιδεία, τα ατομικά δικαιώματα, τον συνδικαλισμό, τη δικαιοσύνη κ.ά.– είναι προτάσεις κομμάτων που υποτιμητικά αποκαλούνται «νεοφιλελεύθερα» στο δημόσιο διάλογο, έτσι ώστε να φορτίζονται με όλη την αρνητική δύναμη που έχουν προσδώσει στη λέξη οι εν Ελλάδι εχθροί της ελευθερίας. Κι όμως, πρόκειται για κόμματα που είναι στην πράξη φιλελεύθερα και έχουν στους κόλπους τους ανθρώπους που ξεκίνησαν από διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες (από τη ΝΔ μέχρι το ΚΚΕ εσ.), αλλά κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι πριν αποφασίσεις πώς θα διανέμεις τον πλούτο, πρέπει να τον παράγεις.
Ας το έχουν αυτό υπ’ όψιν τους όσοι –όπως η ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Σακοράφα που παρομοίασε «τη βαρβαρότητα που παράγει ο νεοφιλελεύθερος φονταμεταλισμός» με «τη βαρβαρότητα των εξτρεμιστών του ISIS», και η βουλευτής κ. Νίνα Κασιμάτη που απέδωσε στο «νεοφιλελεύθερο μοντέλο» τη μαζική δολοφονία του Λούμπιτς στις Άλπεις και το φρικτό έγκλημα με θύμα την Άννυ!–νομίζουν ότι για τη σημερινή κατάντια της χώρας ευθύνονται (νεο)φιλελεύθερες πολιτικές. Φτάνει πια με το newspeak.
Νομίζω ότι μόνο στην Ελλάδα η επιθυμία για οικονομική και ατομική ελευθερία είναι τόσο συκοφαντημένη, και ως αξία και ως επιδίωξη. Δεν είναι οι (νεο)φιλελεύθερες πολιτικές που μας έφεραν στο μεγαλύτερο πρόβλημα από όλα τα προηγούμενα, να έχουμε δηλαδή 1,4 εκατ. ανέργους – ανάμεσα στους οποίους και μία γενιά νέων χωρίς ουσιαστική επαγγελματική προοπτική. Αντιθέτως, πολλοί από αυτούς τους ανέργους φεύγουν από τη χώρα για να πάνε εκεί όπου εφαρμόζονται τέτοιες πολιτικές. Ίσως αν είχαμε κι εμείς εφαρμόσει κάποιες από αυτές τις προτάσεις τα τελευταία χρόνια, να ήμασταν καλύτερα, ίσως και όχι. Αλλά είναι σίγουρο ότι, με τη στήριξη και της τρόικας, προτιμήσαμε να υιοθετήσουμε πολιτικές διατήρησης του πελατειακού κράτους και των προνομίων των ημετέρων. Και συνεχίζουμε αταλάντευτα.
* Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι αυτή η πρόταση υποστηρίχθηκε από ελάχιστους δημάρχους στις τελευταίες δημοτικές εκλογές, και όχι βέβαια από την ΚΕΔΕ, η οποία όμως ξεσηκώθηκε όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υποχρέωσε τους Δήμους, με ΠΝΠ, να καταθέσουν τα διαθέσιμά τους στην ΤτΕ. Τότε θυμήθηκαν οι δήμαρχοι ότι το Σύνταγμα κατοχυρώνει την οικονομική τους αυτοτέλεια.
13°
