Αλέξης Τσίπρας: Ο Λεωνίδας Καστανάς σχολιάζει την ομιλία και τα μηνύματα του πρώην πρωθυπουργού στο 5ο Συνέδριο Economist στη Θεσσαλονίκη
Και γω που νόμιζα ότι η πολυαναμενόμενη επιστροφή του αριστερού νυμφίου Αλέξη θα ήταν κάπως οργανωμένη και ρετουσαρισμένη. Θα είχε μια δυο έξυπνες ιδέες, ένα λαγό να βγαίνει μέσα από καπέλο, κάτι τέλος πάντων να εξιτάρει λίγο το πλήθος. Που αδημονούσε για την επιστροφή του. Αλλά τζίφος. Και οι ανησυχούντες ησύχασαν. Οι δε οπαδοί μαγκώθηκαν.
Είχε όμως κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία για την ποιότητα του rebranding. Είχε «νέο πατριωτισμό» και πολύ πατρίδα αφού απευθύνονταν σε πανελλήνιο ακροατήριο και όχι μόνο αυτό της Αριστεράς και δη της ριζοσπαστικής. Υποθέτω ότι οι παλιοί του φίλοι μερικές φλύκταινες τις έβγαλαν. Εντάξει να βάλουν νερό στο κρασί τους αλλά όχι και δηλητήριο. Άκου πατριωτισμός. Βλέπετε η παλιότερη συνεργασία του Αλέξη με την άκρως «πατριωτική» ακροδεξιά άφησε μέσα του ανεξίτηλα τα σημάδια της. Και είπε να απευθυνθεί και σ’ αυτήν στα πλαίσια του πολύ συλλεκτικού. Όλα μια εντύπωση είναι. Ή μπορεί και όλα να είναι «ένα ψέμα, μια ανάσα, μια πνοή…».
Υποθέτω ότι η πρωτότυπη ιδέα που λανσάρισε είναι να συνεισφέρουν οι έχοντες σε ένα ταμείο, τον οβολό τους για να τη βγάζουν καλύτερα οι νέοι και οι φτωχοί. Κοίτα πόσο απλό είναι και δεν τι είχε σκεφτεί κανένας. Απορώ πως δεν επανέλαβε μια παλιότερη ιδέα της εποχής του άλματος στον ουρανό υπό τους ήχους του νταουλιού, αυτή της σκληρής φορολόγησης έργων τέχνης και γουναρικών της αστικής και κλεπτοκρατικής βεβαίως τάξης. Αλλά είπε να μην είναι τόσο σκληρός. Αντιθέτως είπε κάτι χριστιανικό. Οι έχοντες δύο ψάρια να δίνουν και ένα ψαροκόκαλο στους μη έχοντες. Τώρα πως τα απέκτησαν τα πολλά οι έχοντες δεν τον ενδιαφέρει. Η αναδιανομή του πλούτου με θεσμικό τρόπο δεν είναι μέσα στα ενδιαφέροντά του. Αλλά, «Δωσ’ μου δυο κατοστάρικα δωσ’ μου δυο πεντακοσάρικα δωσ’ μου απ’ αυτά τα καινούρια τα διακοσάρικα, δώσε κάτι, δώσε ότι έχεις». Για να θυμηθούμε και τους αλησμόνητους Tsopana Rave.
Φυσικά και για τον Αλέξη η χώρα πηγαίνει στα βράχια, καταρρέει και αν δεν κάνουμε κάτι άμεσα την έχουμε βάψει. Και φυσικά χρειαζόμαστε, τι άλλο, ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, ένα αναπτυξιακό σοκ. Το κλασικό κλισέ της σοσιαλδημοκρατίας μιας και η αριστερά αυτό το έχει λυμένο από πάντα. Παραγωγικό είναι μόνο το σοβιετικό μοντέλο. Αχ τι χρόνια και κείνα. Αλλά δεν μας έκανε την τιμή να μας περιγράψει κάπως αυτό το νέο μοντέλο που έχει οραματιστεί. Εκτός και αν η ομάδα επιμελητείας που τον στηρίζει δεν είναι ακόμα έτοιμη να το παρουσιάσει. Αλλά δυο λόγια θα μπορούσε να πει για να προϊδεάσει το κοινό του. Που θυμάται τους ηρωικούς του αγώνες να μην προχωρήσει η επένδυση στο Ελληνικό και δακρύζει. Ή τις απειλές του στους επενδυτές που είχε προσκαλέσει ο Σαμαράς, ότι θα χάσουν τα λεφτά τους…
Θα μπορούσε να μας ενημερώσει, για παράδειγμα, σε ποια είδη πρέπει να στραφεί η παραγωγή στην Ελλάδα; Στα αγροτικά προϊόντα ή τα βιομηχανικά; Τα κεφάλαια που θα βρεθούν; Θα είναι εγχώρια ή ξένα; Μήπως να αγοράζουμε ομάδες σε όλον τον κόσμο και να τις μανατζάρουμε, ας πούμε; Και ποιος ο ρόλος και η συμμετοχή του δημοσίου στο μοντέλο αυτό; Και όλο αυτό το νέο θα δουλεύει στα πλαίσια της ΕΕ και του ευρωατλαντικού συμφώνου ή μήπως να ψάξει τίποτα άλλα ανατολικά λιμάνια που κάποτε ήταν ασφαλή; Ή μήπως είναι απλώς ένα μοντέλο που θα βγάζει και θα μοιράζει λεφτά; Για να περνάμε όλοι καλύτερα. Μην πάει το μυαλό σας στο λεφτόδεντρο. Είπαμε παραγωγικό μοντέλο. Αλλά σάμπως και το δέντρο δεν είναι παραγωγικό;
Η βασική όμως αιχμή στην ομιλία είναι άλλη. Τι αιχμή; Κανονική σφραγίδα. Να το γυρίσουμε στην Ανατολή. Να τακιμιάσουμε με τη Ρωσία βεβαίως, αλλά και την Κίνα. Και έβαλε και λίγο Ινδία για το ξεκάρφωμα. «Η Ελλάδα οφείλει να ανακτήσει την ενεργητική και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, που υλοποίησε την περίοδο 2015-2019». Για να μην ξεχνιόμαστε. Ρε μια μανία με τη Ρωσία. Αλλά το μοντέλο Πούτιν είναι για κάποιους το πρότυπο. Αν κάτι ενοχλεί τους ολιγάρχες σε όλο τον κόσμο είναι η δημοκρατία και γι’ αυτό ψάχνουν πολιτικούς να την χαλάσουν «δημοκρατικά». Δεν είναι πια της μόδας τα στρατιωτικά πραξικοπήματα. Χαλάς τη δημοκρατία με εκλογές όπως ο Πούτιν και ο Τραμπ. Εντάξει και ο Σι με εκλογές βγαίνει, τον ψηφίζουν τα μέλη της Κεντρικής επιτροπής του ΚΚΚ (γέλια). Από εκεί μετά αφελείς να σε ψηφίσουν βρίσκεις. Αυτή είναι η παγκόσμια τάση σήμερα και πρέπει να την εγκαταστήσουν και στην Ευρώπη. Και το προσπαθούν. Το τρίγωνο Τραμπ –Σι - Πούτιν είναι σήμερα ο μεγάλος εχθρός της δημοκρατίας. Και ψάχνει σε όλον τον κόσμο για τοπικούς πλασιέ. Να σπρώξουν το προϊόν ως αναπτυξιακό σοκ. Και πάνω απ’ όλα χωρίς διαφθορά.
Περίμενα περισσότερα πράγματα από το νέο opening του Αλέξη. Η φτώχια του δείχνει έλλειψη σοβαρής ομάδας, απουσία ιδεών, άγνοια των ρευμάτων της εποχής αλλά και της θέσης της Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο. Φυσιολογικά πράγματα για την ποιότητα του ανδρός. Εκτός από τη ρωσοφιλία. Αυτή ήταν αναμενόμενη. Αλλά αυτή είναι μια παλιά συνήθεια της αριστεράς που έχει μεταλλαχτεί σε ασθένεια. Και πάνω σε αυτήν επικοινωνεί και με την ακροδεξιά. Δεν θα πάει καλά αυτό.
15°
