Από την Κέρκυρα στη Σύρο, από τον Γρηγόρη Φαράκο στον Δημήτρη Κουτσούμπα
Η Κέρκυρα είχε μεγάλη παράδοση στον αντισημιτισμό. Μέχρι τραγούδι θυμάμαι εναντίον των Εβραίων, αποκύημα και δικαιολόγηση ενός ανατριχιαστικού πογκρόμ εναντίον τους, στα τέλη του 19ου αιώνα. Το οποίο πυροδοτήθηκε από την αρχέγονη «συκοφαντία του αίματος» ("Δεν είναι κρίμα κι άδικο, δεν είναι αμαρτία σε κοιμητήριο οβρέϊκό να θάψουν τη Μαρία...").
Επίσης, κάθε Μεγάλο Σάββατο πρωί, όταν χτύπαγαν οι καμπάνες, η γιαγιά μου στο χωριό μου έδινε ένα σπασμένο πήλινο που το φύλαγε γι' αυτό και το έσπαγα σε έναν βράχο φωνάζοντας: «ανάθεμά τσ' οβρέους...».
Ταυτόχρονα όμως στο σπίτι μας υπήρχε και ένας άθεος κομμουνιστής, ο οποίος ήταν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ένας άνθρωπος ελεύθερος από προκαταλήψεις. Γι' αυτό και βαθύτατα ανθρώπινος.
Ήταν ο πατέρας μου.
Έτσι, μια φορά το μήνα που πήγαινε στη «Χώρα» για ψώνια, η πρώτη του δουλειά μόλις έφτανε το λεωφορείο ήταν να πάει για καφέ σε κάποιο από τα εμπορικά καταστήματα (κυρίως με ρούχα και υφάσματα) των Εβραίων που είχαν σωθεί από το Ολοκαύτωμα. Θυμάμαι την υποδοχή που του έκαναν.
- «Ήρθε ο Γιάννης», φώναζαν στο διπλανό τους κατάστημα. Και έρχονταν να τον καλημερίσουν. Κι αυτός, πάντα κάτι τους έφερνε από το χωριό.
Από μικρό παιδί με έπαιρνε πάντα μαζί του - το παιδί, έλεγε στη μάνα μου, πρέπει να ξεφεύγει από το χωριό - και έτσι τα έβλεπα και τα άκουγα όλα. Από τότε λοιπόν, εκείνο που μου έμεινε, δεν ήταν το κυνήγι των φαντασμάτων με τα κανάτια και τις γεμάτες δεισιδαιμονία και μίσος κατάρες κατά των Εβραίων, αλλά η στάση του πατέρα μου και η υποδοχή που του έκαναν οι Εβραίοι.
Γι' αυτό, εκείνο το γεμάτο από ανθρωπινότητα «ήρθε ο Γιάννης» των Εβραίων για τον πατέρα μου, το οποίο δεν ξεχνώ, είναι το καλύτερο μνημόσυνο στη μνήμη του. Και ξέρω ότι αυτό θα ήθελε κι εκείνος.
Και σήμερα το ΚΚΕ - διαδεχόμενο εν πολλοίς την Χρυσή Αυγή στο αντιεβραϊκό μένος – αναδεικνύεται σε ακραιφνώς αντιεβραϊκό, δηλαδή ρατσιστικό, κόμμα.
Και είναι μια τραγωδία. Διότι, ό,τι και να πούμε για το ΚΚΕ, δεν ήταν ποτέ ρατσιστικό κόμμα. Αρκεί να θυμηθούμε τον τελευταίο Γραμματέα του, τον Γρηγόρη Φαράκο, έναν στοχαζόμενο και βαθύτατα έντιμο πολιτικό, πριν το κόμμα παραδοθεί στον απολιτικό κυνισμό και στον ελαφρολαϊκό «μπιζιμποντισμό» μιας Παπαρήγα και ενός Κουτσούμπα.
Όπου πλέον τα στερεότυπα, οι προκαταλήψεις και οι πιο παρανοϊκές θεωρίες συνωμοσίας που καταλήγουν σε μίσος κατά των Εβραίων, είναι όχι μόνον πολιτικό «επιχείρημα» αλλά και εγχείρημα. Και μάλιστα κατ' επάγγελμα. Εν γνώσει τους ότι έτσι συνεχίζουν ξεδιάντροπα την παράδοση του ναζιστικού τέρατος, το οποίο ήθελε αυτό να ορίζει ποιος έχει δικαίωμα να υπάρχει σ' αυτή τη γη.
Όχι για κάτι που έπραξαν ή δεν έπραξαν οι άνθρωποι – άλλωστε η προσωπική ευθύνη για τις πράξεις μας είναι το θεμέλιο του Δυτικού πολιτισμού - αλλά γι' αυτό που γεννήθηκαν. Για λόγους ταυτότητας.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
11°
