Η ειλικρίνεια του πρωθυπουργού

Πολλά μπορεί να πει κανείς για τον Κυριάκο τον Μητσοτάκη αλλά το ότι λέει απροκάλυπτα ψέματα δεν είναι ένα από αυτά. Δεν είναι από τους πολιτικούς που θα κοιτάξουν έξω από το παράθυρο τους στις 9 η ώρα το πρωί και θα διαβεβαιώσουν ότι είναι νύχτα ή από αυτούς που όχι μόνο θα υποσχεθούν ιπτάμενους γαϊδάρους αλλά θα περιγράψουν και πόσο ωραία είναι να κάθεσαι στη ράχη τους και να πετάς. Γι’ αυτό και καθόλου δεν με εξέπληξε η φράση με την οποία περιέγραψε τις σκέψεις του για τους εκπαιδευτικούς που αρνούνται την αξιολόγηση.

«Αν κάποιος αρνείται επί της αρχής να αξιολογηθεί δεν πρέπει να έχει θέση στο δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης» είπε ο πρωθυπουργός χωρίς σε τίποτα να δεσμευτεί για το μέλλον όσων «επί της αρχής» αρνούνται την αξιολόγηση (η πέραν της αρχής άρνηση δικαιολογείται). Ή μάλλον με ειλικρίνεια αποκαλύπτοντας ότι το μέλλον τους είναι μέσα στη δημόσια εκπαίδευση. Βλέπετε ο Κυριάκος ο Μητσοτάκης δεν είπε «Αν κάποιος αρνείται επί της αρχής να αξιολογηθεί ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ θέση στο δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης». Όχι. Είπε ότι «ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ έχει θέση» αφήνοντας όσους καταλαβαίνουμε ότι στη ζωή σπανίως αυτό που πρέπει να γίνει είναι αυτό που τελικά γίνεται, να βγάλουμε τα ασφαλή συμπεράσματά μας: και στην εκπαίδευση άλλο είναι αυτό που θα έπρεπε να γίνει κι άλλο αυτό που θα γίνει.

Ο πρωθυπουργός απλώς περιγράφει τις προσδοκίες και τις επιθυμίες του, οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν είναι υποχρεωτικό να ταυτίζονται με την πολιτική του. Κι αν ήταν ακόμα πιο θαρραλέος θα έλεγε: «Οι εκπαιδευτικοί που αρνούνται την αξιολόγηση δεν θα έπρεπε να απασχολούνται στην δημόσια εκπαίδευση, αλλά τι να κάνουμε που δεν έχουμε τα κουράγια και τις αντοχές να συγκρουστούμε με τη σήψη του δημοσίου, τι να κάνουμε που δεν μπορούμε να επιβάλουμε τους νόμους που ψηφίζουμε κι έτσι θα παραμείνουν στη θέση τους να εκπαιδεύουν τα παιδιά σας».

Τόσο ωμή ειλικρίνεια όμως όχι μόνο είναι περιττή αλλά αναπόφευκτα θα οδηγούσε εκεί που ο πρωθυπουργός πασχίζει έξι χρόνια να μην πάει: σε συγκρούσεις. Οπότε περιορίζεται στο να μας κλείσει το μάτι γνωρίζοντας ότι θα τον καταλάβουμε.

Έξι χρόνια τώρα ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του μοιάζουν εντελώς απρόθυμοι όχι μόνο να συγκρουστούν με τους φορείς των παθογενειών του δημοσίου (κατανοητό αν σκεφτούμε ότι πολλοί από αυτούς βρίσκονται και μέσα στο κυβερνών κόμμα), αλλά ακόμα και να επιβάλουν τους νόμους τους οποίους ψηφίζουν. Έτσι και η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών μετατράπηκε σε κάτι που θα πρέπει να γίνει αλλά σε καμιά περίπτωση δεν εμφανίζεται ως κάτι υποχρεωτικό, του οποίου η άρνηση θα έχει οδυνηρές συνέπειες για τον αρνητή.

Αν μη τι άλλο ο Κυριάκος ο Μητσοτάκης είναι ειλικρινής. Μας λέει τι πρέπει να γίνει κι αφήνει την πραγματοποίησή του στο απροσδιόριστο μέλλον. Κι αν σκεφτείτε ότι οι αντίπαλοί του είναι άνθρωποι που ευθέως λένε ότι δεν θέλουν να κάνουν αυτά που πρέπει να γίνουν, η εκδήλωση της πρόθεσης και η περιγραφή μιας καλύτερης μελλοντικής Ελλάδας προς το παρόν του είναι αρκετές . Και μπράβο του.