Η συντρόφισσα Λιάνα Κανέλλη είπε μια πολύ σωστή κουβέντα. «Την ημερομηνία των εκλογών θα την καταδείξει η εξέλιξη στην υπόθεση Siemens». Το φετινό βροχερό καλοκαίρι μπορεί και να μη φέρει πολλές πυρκαγιές. Ο Χριστοφοράκος όμως, τα CD του, οι επαπειλούμενες αποκαλύψεις του και κυρίως οι εσωτερικές διεργασίες στα κόμματα εξουσίας, που προκαλούνται από τη συλλογική και ατομική ενοχή των κομματικών παραγόντων, είναι φωτιά που θα σιγοκαίει σαν ύπουλη πυρκαγιά στις στοές των ορυχείων εξόρυξης άνθρακα και μία σπίθα θα είναι αρκετή για να προκαλεί εκρήξεις.
Τα μικρά ανθρωπάκια στη μεγάλη σκακιέρα
Το μετεμφυλιακό πολιτικό σύστημα κι εκείνο της μεταπολίτευσης είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Την άμεση εξάρτηση των ηγετικών ομάδων των κομμάτων εξουσίας από κέντρα χρηματοδότησης και λήψης στρατηγικών αποφάσεων. Η Siemens είναι ένα από αυτά. Ο ιδρυτής της ΕΡΕ, και μετέπειτα της Νέας Δημοκρατίας, ήταν και αυτός «δεμένος» από τα κονσόρτσιουμ που έκαναν κουμάντο στη μεταπολεμική Ευρώπη, είτε αυτά ήταν αμιγώς ευρωπαϊκά είτε μεικτής προέλευσης είτε αμιγώς αμερικανικά. Η οικονομική ανάπτυξη της περιόδου της μεταπολίτευσης συνέδεσε τις πολιτικές ηγεσίες αναπόφευκτα με τις ατμομηχανές της παγκόσμιας παραγωγής τεχνολογίας. Η Ελλάδα ήταν καλός πελάτης σε δύο τομείς. Στους εξοπλισμούς και στην κατασκευή υποδομών. Η Siemens, είτε ως παραγωγός είτε ως διαμεσολαβητής είτε ως συμπαραγωγός, ήταν και είναι βασικός συνέταιρος στις αναπτυγμένες ή τις υπό ανάπτυξη οικονομίες. Η παραβατική δραστηριότητα της γερμανικής εταιρείας έχει εντοπιστεί σε μεγάλο αριθμό χωρών, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Στη χώρα μας το φαινόμενο έλαβε αποκρουστικές διαστάσεις, για δύο λόγους. Την παθογενή τάση των ηγεσιών στη διαφθορά, αλλά και την εμπλοκή συγκεκριμένων επιχειρηματιών που για λόγους συγκυριακούς διατηρούσαν υπερβολικά στενές επαφές με τους βιομηχανικούς κολοσσούς της Γερμανίας, Δυτικής ή Ανατολικής. Το πάρτι έλαβε διαστάσεις κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’70 και κατά τη δεκαετία του ’80, όταν το κράτος κατέθεσε ημιεπίσημα φόρο υποτέλειας σε μία χούφτα επιχειρηματιών που συγκρότησαν και τα «νέα τζάκια» του ντόπιου νεόπλουτου καπιταλισμού.
Τότε ξεκίνησε και η πλημμυρίδα άλωσης του Τύπου από μη εκδότες και η αποκρουστική και πάλι είσοδος στην πιάτσα των ΜΜΕ των πάσης φύσεως εργολάβων. Πετρελαιάδες, κατασκευαστές, τραπεζίτες (;) ανέλαβαν σταδιακά τη διακυβέρνηση της χώρας μέσω αντιπροσώπων. Πρώτο φαινόμενο η υπόθεση Κοσκωτά. Η τετραετία 1989-1993 λειτούργησε ως εργαστήριο πειραματικών εφαρμογών. Η μεγαλύτερη εργολαβία όλων των εποχών από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, 1996-2004, δηλαδή η εκτέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων, λειτούργησε ως «εφαρμοσμένη αφαίμαξη» της κοινωνίας. Η πενταετία 2004-2009 λειτούργησε ως περίοδος παράδοσης και των θεσμών στην υποκοσμιακού χαρακτήρα διακυβέρνηση του κράτους.
Παρατηρείται μία αλληλουχία και αλληλεξάρτηση των περιόδων ανάδειξης των εθνικών προμηθευτών από έμμεσους κυβερνήτες σε άρχοντες της Πολιτείας. Η διαλεκτική σχέση των χρονικών αυτών περιόδων μεταξύ τους είναι αναπόφευκτα καταλυτική. Συνέβη και στην Ισπανία. Ο Φελίπε Γκονζάλεθ το πλήρωσε ακριβά, και αφού ξεχάστηκε η απάτη και ολοκληρώθηκε η περίοδος τιμωρίας (;) τώρα αναβαθμίζεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Οι επίγονοι του Μιτεράν στη Γαλλία απέτυχαν, απομονώθηκαν, και τώρα καθαροί και ορεξάτοι επανδρώνουν το οικοδόμημα του εχθρού Σαρκοζί. Στην Ιταλία, ο κυρίαρχος διαχειριστής σε καθεστώς πλήρους διαφθοράς, η δεξιά Χριστιανοδημοκρατία, απεβίωσε μετ’ επαίνων δίνοντας τη σκυτάλη στον αυθεντικότερο και άρα αποτελεσματικότερο εκπρόσωπο των επιχειρηματικών λόμπι, τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Η αναπόφευκτη αυτή εξέλιξη κάλυψε και την Ελλάδα. Αν κατά την προηγούμενη δεκαετία υπήρχαν έστω για το θεαθήναι κάποιες θεσμικές και κοινωνικές αντιστάσεις, στην παρούσα οι αντιστάσεις αυτές ισοπεδώθηκαν. Είναι απλό. Η διαφθορά αναβαθμίστηκε σε πρότυπο κοινωνικού μοντέλου ζωής. Εισέβαλε στα σπίτια και στα καφενεία. Κάλυψε υπηρεσίες και επαγγέλματα. Αναδείχθηκε σε τρόπο ζωής σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο. Τη θεσμοποίηση αυτού του μοντέλου, ως μηχανισμού αναπαραγωγής εξουσίας, ανέλαβαν εργολαβικά οι τελευταίες κυβερνήσεις. Ο Πέτρος Τατούλης εν τη πολιτική μοναξιά που τον διακρίνει, είπε και αυτός μία πολύ σωστή κουβέντα. «Πρόκειται για τη χειρότερη κυβέρνηση της τελευταίας εικοσαετίας» είπε ο Αρκάς βουλευτής, αναφερόμενος στην παρούσα κυβέρνηση Καραμανλή βεβαίως, σε δηλώσεις του το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Είναι πικραμένος, αισθάνεται την απόρριψη, βρίσκεται σε αδιέξοδο ο κ. Τατούλης, αλλά τέτοιες σκληρές κουβέντες δεν λέγονται εύκολα. Σε αντίστοιχου χαρακτήρα δηλώσεις, αν και διατυπωμένες κομψότερα, προέβη και ο Γιάννης Μανώλης, βουλευτής και αυτός σε καθεστώς αυτοεξορίας από τη Ν.Δ. Στις ίδιες εκφράσεις και στα ίδια συμπεράσματα καταλήγουν και οι αυτόκλητοι σωτήρες της Δεξιάς, οι του ΛΑΟΣ, εργολάβοι αυτοί της επιχείρησης «αναπαλαίωσης» της δεξιάς πολυκατοικίας, η οποία τελικά αποδεικνύεται απλώς μεζονέτα. Πρόκειται λοιπόν για κουβέντες ατόμων που βρίσκονται έξω από το χορό των δισεκατομμυρίων; Πιθανότατα. Πάντως ξέρουν γιατί ομιλούν, έστω γιατί ενδεχομένως θα ήθελαν και αυτοί να γευθούν τον κουβά με το μέλι.
Στην άλλη όχθη του ποταμού, στο στρατόπεδο των Λαιστρυγόνων με την κοντή και επιλεκτική μνήμη, η υπόθεση Θόδωρου Τσουκάτου τάραξε τα νερά στα υπόγεια ενός ΠΑΣΟΚ που δεν είχε μάθει στην αμφισβήτηση της ηθικής του υπόστασης. Στη φαιδρή αυτή χώρα, για δεκαετίες βιώνουμε την ψευδαίσθηση που καλλιέργησε επίμονα η Αριστερά, πως η ηθική αποτελεί προνόμιο των αριστερών-προοδευτικών δυνάμεων. Αυτό το ιδεολογικό παραλήρημα το έχει πληρώσει ακριβά η κοινωνία. Το ΠΑΣΟΚ, που κατάφερε από το 1974 να ενσωματώσει ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνικής Αριστεράς, θεώρησε φυσικό να αισθάνεται ως εκφραστής και στυλοβάτης της πολιτικής ηθικής. Είναι κακό στην άμμο να κτίζει κανείς παλάτια. Ο Θόδωρος Τσουκάτος κατάφερε με μερικές σελίδες απολογίας να προκαλέσει σεισμικές δονήσεις στο πολιτικό σύστημα ΠΑΣΟΚ που είναι εκτεθειμένο. Ναι λοιπόν, και ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κώστας Σημίτης πήραν χορηγίες από τη Siemens και την κάθε Siemens, είτε με τη μέθοδο των χαρτοκιβωτίων είτε με τη μέθοδο της βαλίτσας είτε, ακόμη καλύτερα, με τη μέθοδο των διπλών βιβλίων. Και για όσους προφασίζονται άγνοια, ε λοιπόν ναι. Τα δύο μεγάλα κόμματα και προφανώς και τα μικρότερα διαθέτουν διπλά βιβλία, όπως κάθε επιχειρηματίας στην Ελλάδα που σέβεται τον εαυτό του και μισεί με το δίκιο του την Εφορία. Τα κόμματα εξουσίας είναι μεγάλες επιχειρήσεις με τεράστια έσοδα και ακόμη μεγαλύτερα έξοδα. Είναι πολυσυλλεκτικά και αποδέκτες «χορηγιών». Είναι εκτελεστικοί υπάλληλοι που πρέπει να αποκομίσουν κέρδη έναντι των υπηρεσιών που προσφέρουν. Είναι κανάλια διοχέτευσης του πλούτου και είσπραξης της υπεραξίας.
Η ψήφος των νομάδων
Οι εκλογές θα διεξαχθούν όταν ο Καραμανλής θα πιάσει πάτο και όταν το ΠΑΣΟΚ θα αναδειχθεί σε κυβέρνηση από ψηφοφόρους που δεν επιλέγουν αλλά εξαναγκάζονται να απορρίψουν τον χειρότερο. Η «μπάνκα» της «Ιπποκράτους» γεμίζει σταδιακά από τις ψήφους εκείνων που προδόθηκαν από τη διαχείριση Καραμανλή και όχι από εκείνους που ελπίζουν σε μία «άλλου τύπου» διαχείριση. Οι ψηφοφόροι που θα δώσουν με αλγεβρική ακρίβεια τη διακυβέρνηση στον Γιώργο Παπανδρέου δεν είναι ούτε αθώοι ούτε άμοιροι ευθυνών. Είναι νομάδες της πολιτικής που αποδεδειγμένα βγάζουν κυβερνήσεις.
7°
