Η γοητεία της ακύρωσης του άλλου και της πραγματικότητας
Δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι στην πολιτική γραμμή του κόμματος το γεγονός ότι έχασε, ούτε φυσικά υπονοεί κάτι τέτοιο ο συναγωνιστής Θ. Μαργαρίτης. Το ζητούμενο είναι να βρεθεί ένας άλλος «αρχηγός»
Η κριτική του Θόδωρου Μαργαρίτη στον Νίκο Ανδρουλάκη και το ζήτημα ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ
Η προσπάθεια ακύρωσης του άλλου, για παράδειγμα ο με κάποιο τρόπο ψυχολογικός ευνουχισμός ενός πολιτικού αντιπάλου, είναι ευρέως διαδεδομένος στον χώρο της πολιτικής και μάλιστα συναπαντάται με τον τοξικό λόγο όταν τελικά θα καταδεχθεί να απευθυνθεί ο επιτιθέμενος στο υποψήφιο θύμα του: «Τι να μας πεις τώρα κι εσύ!». Ή, όπως το είπε ο και συναγωνιστής Θ. Μαργαρίτης απευθυνόμενος στον ηττημένο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ Ν. Ανδρουλάκη: «Νίκο, χάσαμε, μην το ψάχνεις!». Βέβαια εκλείπει το «γιατί χάσαμε», προφανώς γιατί δεν είναι και το ζητούμενο. Δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι στην πολιτική γραμμή του κόμματος το γεγονός ότι έχασε, ούτε φυσικά υπονοεί κάτι τέτοιο ο συναγωνιστής Θ. Μαργαρίτης. Το ζητούμενο είναι να βρεθεί ένας άλλος «αρχηγός», κάπως περισσότερο «πιασάρικος», ώστε γοητεύοντας τις μάζες και ταυτόχρονα ακυρώνοντας τον όποιον αντίπαλο, να τις σπρώξει να καταπιούν όλα αυτά που με δυσκολία κουτσομασάνε έως τώρα. Κι όλα αυτά τα «ωραία» γίνονται ακυρώνοντας τον προηγούμενο αρχηγό, έτσι γιατί είναι αναλώσιμος. Αποτελεί ένα απλό γρανάζι στον κομματικό μηχανισμό κι όχι βέβαια την έκφραση μιας συγκεκριμένης πολιτικής θέσης. Αυτή είναι η πολιτική δομή με βάση την οποία λειτουργεί ο συγκεκριμένος κομματικός οργανισμός εδώ και χρόνια. Η πολιτική είναι δεδομένη και ανήκει στον χώρο του φαντασιακού: «αγώνας να φύγει η δεξιά».
Η πραγματικότητα; Ο επιτιθέμενος, εκτός από την ακύρωση του άλλου, του προσώπου, ακυρώνει ταυτόχρονα και την πραγματικότητα αγνοώντας την.
Δεν ψηφίσαμε την δυνατότητα εφαρμογής της επιστολικής ψήφου και στις εθνικές εκλογές για να μην ενισχύσουμε τη Δεξιά
Αυτή είναι μια από τις απαντήσεις που δόθηκαν στον αγώνα ενάντια στη Δεξιά από το κίνημα. Αυτή είναι και η άποψη του επιτιθέμενου ο οποίος βρίσκεται σε θέση άμυνας εξαιτίας της ήττας, βαθιά επηρεασμένος από έναν μαζοχιστικό ναρκισσισμό.
Κάπως έτσι καταλήγει η πολιτική του να αγνοεί την πραγματικότητα και να εξαντλείται σε ένα ανελέητο κουβεντολόι αναζήτησης προσώπων, χωρίς νόημα, αλλά με πολύ μίσος.
Κάπως έτσι, στην Γαλλία «βγήκε» ο Ολάντ να πει ότι «φτάνει το τέλος του μακρονισμού». Ποιος; Εκείνος που όταν προέδρευε κόντεψε να ρίξει τη χώρα στα βράχια και σώθηκε χάρη στον Μακρόν. Τον οποίον Μακρόν θέλουν να ρίξουν οι συνασπισμένοι του Νέου Λαϊκού Μετώπου γιατί, λέει, αύξησε τα όρια ηλικίας για τη συνταξιοδότηση και γιατί υποστηρίζει το σύνταγμα οριοθετώντας ακραίες θρησκευτικές εκδηλώσεις ενάντια στο κοσμικό κράτος.
Κάπως έτσι και πάνω στην ίδια βάση πάει να στηθεί κι εδώ ένας συνασπισμός μιας κεντροαριστεράς η οποία απ’ ό,τι φαίνεται ούτε κέντρο είναι αλλά ούτε και αριστερά, αφού έχει ως μοναδικό διακύβευμα να πέσει η κυβέρνηση.
Ε, μετά απ’ όλα αυτά και αφού επέλθει πλέον η πολυπόθητη νίκη, ο συναγωνιστής Θ. Μαργαρίτης θα πει στον πρώην πλέον αρχηγό Ν. Ανδρουλάκη «Είδες, πρόεδρε, νικήσαμε. Μην το ψάχνεις».
