Πού βρισκόμαστε;

Έγινε και αυτό: για πρώτη φορά στα 40 χρόνια ύπαρξης της Ελληνικής Δημοκρατίας, η βουλή δεν καταφέρνει να εκλέξει πρόεδρο και οδηγούμαστε σε εκλογές. (Το 1990 είναι εντελώς ειδική περίπτωση, εκλογές θα γίνονταν έτσι ή αλλιώς γιατί δεν υπήρχε κοινοβουλευτική πλειοψηφία ούτε για κυβέρνηση, μετά τις δύο άγονες αναμετρήσεις του 1989). Κανείς δεν αιφνιδιάστηκε, το αντίθετο θα ήταν έκπληξη, να υπάρξει έστω και την τελευταία στιγμή στοιχειώδης συναντίληψη ότι στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η χώρα όχι μόνο δεν χρειάζονταν εκλογές αλλά αντιθέτως κάποια προσέγγιση των πολιτικών δυνάμεων για να κλείσουν οι τελικές συμφωνίες με τους δανειστές. Για να σταθεροποιηθεί η οικονομία και να αρχίσει ο δύσκολος και αργός δρόμος της οικονομικής ανόρθωσης.

Υπήρξαν πολλοί, ανάμεσά τους και εγώ (Μοιραίοι υπνοβάτες), που υποστήριξαν πως θα είναι καταστροφικό γεγονός, πολιτικά και οικονομικά, η μη εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας. Μακάρι να έχουμε άδικο, μακάρι να έχουν δίκιο οι 12 βουλευτές που αρνήθηκαν να ταυτιστούν με τους Σαμαρά-Βενιζέλο αλλά δεν είχαν πρόβλημα να ταυτιστούν με τη Χρυσή Αυγή. Μακάρι να στάθμισαν καλύτερα το συμφέρον της χώρας – αν ήταν αυτό το κριτήριο με το οποίο έλαβαν την απόφασή τους.

Βρισκόμαστε λοιπόν ενώπιον εκλογών και το ερώτημα δεν είναι ποιος θα κερδίσει αλλά πόση ανοχή θα δείξουν ακόμη οι Ευρωπαίοι πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες απέναντι στην ελληνική πολιτική τάξη; Είναι τέτοιας σημασίας για το ευρωπαϊκό σύστημα η παρουσία της χώρας μας σε αυτό, και κυρίως στην Ευρωζώνη, ώστε να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν το ελληνικό πολιτικό σύστημα; Γιατί τα χρέη αυτό τα δημιούργησε, τα δημοσιονομικά ή διαρθρωτικά μέτρα που ζήτησε η τρόικα αυτό τα αποδέχθηκε ή τα αρνήθηκε. Κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι μοιράζονται τις ευθύνες απέναντι στους δανειστές. Είτε γιατί δίστασαν είτε γιατί αντέδρασαν βίαια είτε γιατί άλλαζαν πορεία ανάλογα με τη συγκυρία είτε γιατί παρακολουθούσαν ως επιτήδειοι ουδέτεροι – με ιδιοτελή κριτήρια πάντοτε, κανείς από τους παίκτες του ελληνικού πολιτικού συστήματος δεν πείθει (εμένα τουλάχιστον) ότι έθεσε το δημόσιο συμφέρον πάνω από το δικό του.

Εκτιμώ ότι το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, η Ευρωζώνη δεν θα περιμένουν τα αποτελέσματα των εκλογών: θα χαράξουν τις δικές τους κόκκινες γραμμές και θα περιμένουν τη νέα κυβέρνηση, όταν και αν σχηματιστεί, να τις ανακοινώσουν. Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις: θα είναι σκληροί οι όροι – όχι για τη χώρα, για το ελληνικό πολιτικό σύστημα που για μια ακόμη φορά, με τη στροφή της κυβέρνησης Σαμαρά μετά τις ευρωεκλογές και τη μη εκλογή προέδρου Δημοκρατίας, απέδειξε την αναξιοπιστία του. Είναι πολύ πιθανό πως θα δεχτούν έμμεση ελάφρυνση του χρέους με επιμήκυνση της διάρκειας του και ακόμη ευνοϊκότερα επιτόκια – έτσι ή αλλιώς σε αβέβαιο βάθος πολλών δεκαετιών χάνεται η αποπληρωμή του.

Αλλά για να μας κρατήσουν στην Ευρωζώνη και για να δώσουν βοήθεια (που την έχουμε άμεση ανάγκη για να διασωθεί εκτός από το κράτος και η οικονομία) θα απαιτήσουν και τις διαρθρωτικές αλλαγές που δεν έγιναν και πλήρη έλεγχο του κάθε ευρώ που θα φθάνει στη χώρα μας – δεν θα δεχθούν να μοιράζουν (με κριτήρια που εμείς τα ξέραμε αλλά τώρα τα έμαθαν και αυτοί) ο κάθε Σαμαράς ή Τσίπρας ή δικαστήριο τα λεφτά τους. Και όσο πιο λεβέντης είναι ο πρωθυπουργός που θα έχουμε μετά τις εκλογές, τόσο πιθανότερο είναι να αρνηθεί. Συνεπικουρούμενος από τον λεβέντη πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας, του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, του Φαρμακευτικού Συλλόγου, των ταξιτζήδων και άλλων λεβέντικων ιδρυμάτων.

Και τότε εκείνοι θα ζήσουν με το ευρώ τους καλά και εμείς με τη δραχμούλα μας ακόμη καλύτερα. Φτωχοί αλλά περήφανοι για τους πολιτικούς μας. Των Χρυσαυγιτών συμπεριλαμβανομένων – ας ελπίσουμε τουλάχιστον πως δεν θα είναι τρίτο κόμμα.

Όσο για τις αγορές, το κράτος δεν τις έχει ανάγκη αφού το στηρίζουν διεθνείς θεσμοί και άλλα κράτη με τα λεφτά των φορολογουμένων τους. Αλλά τις έχουν ανάγκη οι ελληνικές αγορές, η ιδιωτική οικονομία. Γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά ότι έχουν αποκλείσει τις ελληνικές επιχειρήσεις από κάθε χρηματοδότηση – οι έλληνες επιχειρηματίες δεν είναι τόσο επιδέξιοι μουσικοί όσο κάποιοι ταλαντούχοι πολιτικοί μας. Που αν διαχειρίζονταν οποιαδήποτε μικρομεσαία επιχείρηση και όχι κόμμα θα την είχαν φαλιρίσει. Στην ουσία, οι ελληνικές επιχειρήσεις, από τις τράπεζες ως τα μπακάλικα, είναι χρεοκοπημένες, όπως και το κράτος. Πώς θα παράξουν πλούτο που θα φορολογηθεί για να χρηματοδοτήσει τα διάφορα μεγαλειώδη προγράμματα «αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης» είναι κάτι που θα το δούμε. Κάποια καλή νεραϊδα θα κουνήσει το ραβδάκι της. Ως τότε, θα παράγουν ανεργία και χρέη, φτώχια δηλαδή – φαινόμενο που θα ενταθεί λόγω της προεκλογικής περιόδου και των όσων μετεκλογικών θα ακολουθήσουν. Θα ανοίξουν οι κάλπες, θα κλείσουν μαγαζιά και επιχειρήσεις, θα απολυθούν εργαζόμενοι. Αυτό θα γίνει. Η παραγωγική υποδομή της χώρας καταστρέφεται συνεχώς αλλά κανένα από τα κόμματα δεν ενδιαφέρεται. Τα ενδιαφέρει μόνο η μεγάλη επιχείρηση που θέλουν να διαχειριστούν τα ίδια, το κράτος. Που θα μοιράζει φιλοδωρήματα ή ηλεκτρικό ρεύμα στους φτωχούς και θα εισπράττουν αυτά ψήφους. Που θα αναδιανέμει τα δανεικά. Όπως έκανε ως τώρα.

Μου φαίνεται, εκεί βρισκόμαστε. Η εκλογή προέδρου Δημοκρατίας θα έστελνε μήνυμα στους ευρωπαίους πολιτικούς πως ο έλληνες συνάδελφοί τους κάτι έμαθαν από την κρίση. Θα έκανε τις αγορές λιγότερο επιφυλακτικές απέναντι στις ελληνικές επιχειρήσεις. Αλλά αποδείχθηκε ότι δεν έμαθαν παρά πώς να χρησιμοποιούν την κρίση για να διεκδικήσουν την εξουσία. Και οι υπήκοοί τους θα υποστούμε τις συνέπειες.