Το σχόλιο του Μάνου Βουλαρίνου για τη δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου που έλεγε «είμαστε από τις οικογένειες που έχουν χτυπηθεί πάρα πολύ»
Με συγκίνηση παρακολούθησα τον πρώην πρωθυπουργό (γιο και εγγονό πρωθυπουργών) Γεώργιο Ανδρέα Παπανδρέου να λέει «είμαστε από τις οικογένειες που έχουν χτυπηθεί πάρα πολύ». Σχεδόν έκλαψα αναλογιζόμενος τα βάσανα της οικογένειας Παπανδρέου η οποία χτυπιέται αλύπητα εδω και δεκαετίες με αποτέλεσμα μόλις τρία μέλη της να έχουν καταφέρει να κυβερνήσουν τη χώρα. Μια οικογένεια κατατρεγμένη και καταφρονημένη που η κακία του κόσμου της στέρησε τη δυνατότητα να βγάλει έναν πλανητάρχη ή έναν κυρίαρχο του σύμπαντος.
Ο πρώην πρωθυπουργός ήταν εξοργισμένος που ο γιος του δεν είχε γλιτώσει τη μοίρα της οικογένειας και χτυπιόταν εξ’ αιτίας του (πατροπαράδοτου στους Παπανδρέου) πάθους του για προσφορά στην Ελλάδα, πάθος που τον οδήγησε στο ΔΣ του Εθνικού Κήπου στο οποίο θα πρσφέρει τις υπηρεσίες του αφιλοκερδώς (η τοποθέτηση του έγινε μάλιστα η αφορμή να κατηγορηθεί ο δήμαρχος Εξαρχείων, σύντροφος Δούκας, για υποταγή στην οικογενειοκρατία πράγμα εντελως άδικο αφού – αν θυμάστε – στο ψηφοδέλτιο της παράταξης του οι περισσότεροι υποψήφιοι δεν έφεραν γνωστά επώνυμα).
Αλλά αυτή είναι η μοίρα των Παπανδρέου. Να προσφέρουν στην Ελλάδα εδώ και σχεδόν έναν αιώνα και το αντάλλαγμα της προσφοράς τους να είναι το ανηλεές κυνηγητό και η αδικία. Μόνο που δεν είναι μια μοίρα αποκλειστικά δική τους αλλά μια μοίρα που μοιράζονται με εκέινους τους λιγους που έχουν την ατυχία να γεννηθούν σε τζάκι. Κι αυτό δεν το λέω μόνο εγώ. Το λένε και σοβαροί άνθρωποι όπως ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, σύντροφος Γλαβίνας ο οποίος αποκάλυψε ότι «όποιος έχει ένα (νγωστό) όνομα ουσιαστικά είναι αποκλεισμένος από την επαγγελματική, κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας». Και ο σύντροφος Γλαβίνας ξέρει καλά γιατί μιλάει καθώς θύμα του ίδιου κοινωνικού αποκλεισμού (σε μικρότερη κλίμακα βέβαια) έχει πέσει και ο ίδιος αφού ο πατέρας του ήταν βουλευτής του ΠΑΣΟΚ από το 1981 έως το 1996.
Αυτή άλλωστε είναι και η αιτία που οι συμπολίτες οι οποίοι έχουν την ατυχία να ονομάζονται «Παπανδρέου» ή «Μητσοτάκης» ή «Καραμανλής» χωρίς να πρόκειται για μια απλή συνωνυμία, σπεύδουν στις αρμόδιες υπηρεσίες προκειμένου να αλλάξουν όνομα κι έτσι να μη βιώσουν τον σκληρό αποκλεισμό που βίωσαν οι πρόγονοι τους.
Κάποιοι μπορεί να ισχυρίστουν ότι λίγα πράγματα είναι τόσο εκνευριστικά όσο τα κλαψουρίσματα κακομαθημένων προνομιούχων αλλά αυτοί θα είναι άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν τον πόνο της οικογένειας Παπανδρέου η οποία από τα πολλά χτυπήματα που δέχεται βρίσκει κάθε τόσο καταφύγιο στην εξουσία και τη διακυβέρνηση της χώρας. Και μπράβο της.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
