Στέφανος Κασσελάκης: Η ελληνική πολιτική αρένα, η προσωπική του ανέλιξη στα social media, η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, το συνέδριο και οι ευρωεκλογές.
Με ανακλαστικά αυτοπροβαλλόμενης «ντίβας» αλλά με χαρακτηριστικά τηλεπερσόνας, ο Στέφανος Κασσελάκης κατάφερε να απομαγνητίσει τον ΣΥΡΙΖΑ από την πολιτική και να τον προσανατολίσει στο χρησιμοποιούμενο ως άλλοθι «πολιτικό lifestyle». Με προδιαγραφές Ντόναλντ Τραμπ και με «καύσιμο» τη διεισδυτικότητα που διασφαλίζει το «απολιτίκ» στη νεοελληνική μεταμνημονιακή Ελλάδα, ο εξ Αμερικής Κασσελάκης κατάφερε με μεθόδους Madison Square να απασχολεί την επικαιρότητα με οτιδήποτε εκτός πολιτικής.
Είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον να διαγνώσουν οι ασχολούμενοι με την πολιτική παραγωγή το πώς ένας αλεξιπτωτιστής της πολιτικής είναι σε θέση να κινείται εδώ και τουλάχιστον έξι μήνες μεταξύ Fake και metaFake με το όχημα στο οποίο επιβαίνει, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ, και αυτό όχι μόνον να τον διευκολύνει αλλά και να τον προστατεύει από έξωθεν αμφισβητήσεις. Το «όχημα» επιχειρεί να ακυρώσει και έσωθεν κινήσεις αμφισβήτησης του προέδρου, αλλά έως πότε, δεδομένου πως πλησιάζουν κάποια καταλυτικά ραντεβού. Το συνέδριο και οι Ευρωεκλογές.
Μεταξύ του ρόλου του «δανειστή», κομματικό χαρακτηριστικό καθόλου συνηθισμένο στα πολιτικά ήθη και όχι μόνον της Αριστεράς, του ρόλου του κομματικού Airbnb ή του κομματικού ξενοδόχου και του ρόλου του «περιπλανώμενου υποψηφίου υπουργού», οι εναπομείναντες στην Κουμουνδούρου αρχίζουν να συμφιλιώνονται με μία πρωτόγνωρη διαδικασία. Αυτήν της «αυτογνωσίας».
Εξηγούμεθα. Τι είναι τελικά οι παραμένοντες στην πολιτική ανατομία του «Κασσελακισμού»; Αριστεροί; Υπάλληλοι αριστερού κόμματος χρηματοδοτούμενοι από τον πρόεδρο; Φιλοξενούμενοι του εργοδότη στο εξοχικό του για brain storming; Αριστεροί με πρόεδρο υποψήφιο υπουργό του Μητσοτάκη; Τίποτε από τα παραπάνω; Μία άστοχη επιλογή του Τσίπρα σε περίοδο απόγνωσης και απελπισίας; Ούτε καν αυτό;
Η απόφαση του Στέφανου Κασσελάκη να δημοσιοποιήσει διά στόματος του εξ απορρήτων συνεργάτη του κ. Καπνισάκη πως ο νυν πρωθυπουργός του πρότεινε υπουργικό θώκο το 2019 τον οποίο αρνήθηκε, συνιστά από μόνη της (η απόφαση) εξαιρετικό υλικό που θα οδηγούσε μετά από εμπεριστατωμένη έρευνα σε μία πολλά υποσχόμενη διαδικασία συγγραφής. Σε πρώτο στάδιο θα πρέπει να προσδιοριστεί το πλαίσιο - περιθώριο δημιουργικής γραφής το οποίο θα καταγράψει την ψυχολογική, άντε και την ψυχοπαθολογική διάσταση του συμβάντος. Συγνώμη, δεν συμβαίνει παγκοσμίως κάποιος πολιτικός που αυτοαποκαλείται αριστερός να αποκαλύπτει πως μόλις πριν από μία τετραετία ένας δεξιός πρωθυπουργός του πρότεινε υπουργείο και όχι διότι αυτός ο πρωθυπουργός αίφνης τρελάθηκε αλλά διότι έκρινε πως ο αριστερός πολιτικός, ο Κασσελάκης εν προκειμένω ήταν αρκούντως δεξιός.
Ο άνθρωπος «κλειδί» σε αυτήν την κωμικοτραγική υπόθεση είναι κάποιος Αντώνης Διαματάρης, πρώην εκδότης και διευθυντής του Εθνικού Κήρυκα της Νέας Υόρκης, πρώην αφεντικό έστω και για βραχύ χρονικό διάστημα του Κασσελάκη και κυρίως πρώην υφυπουργός Εξωτερικών του Κυριάκου Μητσοτάκη για πέντε (5) μήνες. Αποπέμφθηκε παραιτούμενος διότι αποκαλύφθηκε πως τα πανεπιστημιακά διπλώματα τα οποία επικαλέστηκε ήταν fake. Κάτι προφανώς δεν πάει και τόσο καλά εκεί στην ομογένεια. Τέλος πάντων. Ο Διαματάρης με όποια αξιοπιστία του έχει εναπομείνει διέψευσε μετά βδελυγμίας όλα όσα ισχυρίστηκε ο εξ απορρήτων συνεργάτης του Στέφανου Κασσελάκη. Προφανής η εξέλιξη, προφανέστατη η κατάληξη. Ερώτημα, λοιπόν. Γιατί ένας αριστερός, σύγχρονος και αθώος του αίματος πολιτικός επιχειρεί να δημοσιοποιήσει μία είδηση η οποία τον θίγει προσωπικά και πολιτικά αλλά θίγει και τον αντίπαλό του; Η απάντηση είναι απλή. Στη λογική του λαϊκισμού, στην αμερικανόφερτη εκδοχή του Τραμπισμού, δεν ενδιαφέρει ούτε ακριβώς το αποτέλεσμα ούτε οι επιπτώσεις αλλά ο… ντόρος. Αρκεί στο επίκεντρο να βρίσκεται ο… νάρκισσος.
Προφανώς ο Στέφανος Κασσελάκης είναι τόσο απολιτίκ που δεν τον απασχολεί το πόσο αλλά και το πώς θα μεταφραστούν τα μηνύματα του. Τον ενδιαφέρει απλώς να διακινηθούν τα μηνύματά του στο Διαδίκτυο. Η προσωπική του ατζέντα δεν έχει σχέση με το ζητούμενο πολιτικό περιεχόμενο στην ελληνική πολιτική αρένα. Η προσωπική του ατζέντα έχει να κάνει με τον θρίαμβο του fake και του παραλόγου (βλέπε Αργεντινή και για ένα χρονικό διάστημα θυμήσου τον Μπολσονάρου στη Βραζιλία). Αυτό που μετρά είναι η προσωπική του ανέλιξη στον κόσμο των social media. Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι ένας ιδιότυπος Influencer με προδιαγραφές Instagram. Πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ο Κασσελάκης και η προσωπική του ατζέντα, αλλά οι βουλευτές που τον ακολουθούν και τα κομματικά στελέχη που ορκίζονται στο όνομα του.
Στα πέριξ της Κουμουνδούρου κάποιοι «στωικοί» εξηγούν πως στην υπόθεση μετά την ιστορία του δανεισμού, την περιπέτεια των Σπετσών και την ιλαροτραγωδία της υπουργοποίησης, τα χρονικά περιθώρια έχουν σφίξει και οι εξελίξεις που έχουν δρομολογηθεί έχουν χρονικό ορίζοντα το συνέδριο. Συγκεκριμένα μιλούν για μία περίοδο 45 ημερών. Στο τέλος αυτής της περιόδου θα υπάρξει καταλυτική εξέλιξη. Δεν αποκαλύπτεται ωστόσο με σαφήνεια η ταυτότητα ή και τα χαρακτηριστικά του «πολιορκητικού κριού». Θα είναι δηλαδή ο Τεμπονέρας που θα επωμιστεί τον ρόλο του «εκπαραθυρωτή», ή επί το στρατηγικότερο του «εκ-πορθητή», ή κάποιος άλλος; Η «παρέμβαση» θα έχει χαρακτηριστικά «εσωτερικού» ή «εξωτερικού» για να θυμηθούμε και τις παλιότερες …. αμαρτίες.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση οι «αποχωρήσαντες» θα επανέλθουν όταν και εφόσον επανατοποθετηθούν τα πιόνια στη σκακιέρα διότι ουδείς επιθυμεί να διαπιστώσει πως το συνολικό άθροισμα του ΣΥΡΙΖΑ (εσωτερικού και εξωτερικού) στις Ευρωεκλογές θα κυμανθεί γύρω στο 8,7%, όπου ο Κασσελάκης θα έχει το 6% και οι αποχωρήσαντες το 2,7%.
Αν λοιπόν το ζητούμενο είναι να σπεύσει η Κουμουνδούρου να ακολουθήσει τη συμβουλή της «ομάδας των 3» και να ενταχθεί στους ευρωσοσιαλιστές, τότε και σε αυτήν την εκδοχή ο Στέφανος Κασσελάκης περισσεύει. Αν το ζητούμενο είναι να υλοποιηθεί η συγκεκριμένη πρόταση για τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών και την τεκνοθεσία, τότε είναι πολύ πιθανόν, για ένα τουλάχιστον μεγάλο κομμάτι αυτής της υπόθεσης, ο Μητσοτάκης να κερδίσει τις εντυπώσεις ακόμη και διαταράσσοντας (όχι τίποτε το δραματικό) τις σχέσεις του με την Ιερά Σύνοδο. Όσον αφορά τη «Φράξια Σαμαρά» δεν υπάρχει λόγος να χάνουμε την ώρα μας. Κανείς δεν ανησυχεί για μερικές απώλειες τύπου Βορίδη ή Πλεύρη. Το νομοσχέδιο θα περάσει πιθανόν χωρίς τη διάσταση της τεκνοθεσίας μέσω παρένθετης μητέρας αλλά με νομιμοποίηση όλων των ήδη γεννημένων παιδιών και τη θεσμοποίηση του δικαιώματος της υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια. Ας περιμένουμε ωστόσο.
Αν τώρα το ζητούμενο από κάποιους είναι να χρησιμοποιηθεί ο Στέφανος Κασσελάκης ως οιονεί ωρολογιακή βόμβα με στόχο το σύνολο του πολιτικού συστήματος, όπως κατέδειξε η ανάμιξη του ονόματος και του πρωθυπουργού στην υπόθεση της «υπουργοποίησης», τότε η διακριτική απομάκρυνση του εξ Αμερικής πολιτικού μνηστήρα θα είναι ενδεχομένως και περισσότερο θεαματική «κοινή συναινέσει».
Θα παρατήρησε ο ψύχραιμος αναγνώστης πως από όλα τα παραπάνω απουσιάζει ο κατά γενική ομολογία «ηθικός αυτουργός». Βλέπετε, ο Αλέξης Τσίπρας ταξιδεύει, συζητά και οργανώνει μία νέα πολιτική οντότητα (κόμμα;) μετά τις Ευρωεκλογές, όπως αποκαλύπτει το ρεπορτάζ στον κόσμο του «πολιτικού Lifestyle». Αυτός ο χώρος της Αριστεράς, ως φαίνεται, είναι αστείρευτος σε ιλαροτραγωδίες.
10°
