Η συγκυρία της ζωής τα έφερε έτσι ώστε να συμπέσουν οι θάνατοι δύο πολιτικών προσωπικοτήτων του Ζακ Ντελόρ και του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, οι πολιτικές των οποίων στην οικονομία από διαμετρικά αντίθετες θέσεις σημάδεψαν το μέλλον της ΕΕ με πολύ συγκεκριμένο αντίκτυπο στο παρόν. Ουσιαστικά μέσα από αυτά τα δύο πρόσωπα μπορεί κάποιος να διακρίνει τα δύο κεντρικά αντιθετικά ρεύματα τα οποία αντιπαρατίθενται εδώ και σχεδόν μισό αιώνα πίσω αναφορικά με τη δόμηση της Ενωμένης Ευρώπης. Το κεντρικό ερώτημα ήταν και παραμένει το ίδιο: πάνω σε ποια βάση, πολιτική, κοινωνική και οικονομική θα οικοδομηθεί η ευρωπαϊκή ενοποίηση;
Πρόκειται για τα δύο κεντρικά αντίθετα τα οποία είτε με όρους πολιτικής οικονομίας είτε με όρους ψυχολογίας μπορούμε να πούμε ότι αφορούν στην αντίθεση ανάμεσα στην ενσυναίσθηση και στο ναρκισσισμό. Μια αντίθεση διαρκή και συχνά λυσσαλέα η οποία πολιτικά εντάσσεται μέσα στη γενικότερη οπτική της αντίθεσης: σοσιαλδημοκρατία vs νεοφιλελευθερισμός, ενώ ψυχολογικά ερμηνεύεται από την μια μεριά στη βάση του αλτρουισμού και της ενοποίησης, και από την άλλη στη βάση της ατομικότητας και του διαχωρισμού.
Βέβαια σχετικά με τις δύο προσωπικότητες θα μπορούσαμε να προσθέταμε και ορισμένα πολιτισμικά στοιχεία μιας και ο μεν Ζακ Ντελόρ υπήρξε γάλλος καθολικός και γκωλικός ο οποίος προσχώρησε στο Σοσιαλιστικό κόμμα Γαλλίας, ενώ ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, λουθηριανός στο θρήσκευμα, υπήρξε εξέχων μέλος της συντηρητικής χριστιανικής δεξιάς της Γερμανίας. Επίσης στα πρόσωπα αυτών των δύο πολιτικών θα μπορούσαμε να δούμε το πως εκφραζόταν οι πολιτικές θέσεις των δύο χωρών σχετικά με την ευρωπαϊκή ενοποίηση με βάση τις εθνικές προτεραιότητες, οι οποίες επί χρόνια ήταν το κεντρικό ζήτημα αντιπαράθεσης μεταξύ τους. Βασικά ο μεν πρώτος, στόχευε πάντα σε μια ευρωπαϊκή ενοποίηση, όπως ακριβώς ήταν και ο κεντρικός πολιτικός στόχος όλων των πολιτικών κομμάτων της Γαλλίας, ενώ ο δεύτερος στόχευε πάντα στη διατήρηση μιας ηγεμονικής Γερμανίας σε μια χαλαρή ευρωπαϊκή ένωση. Γεγονός το οποίο υποστήριζαν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό επίσης όλα τα πολιτικά κόμματα της Γερμανίας.
Τελικά νικητής δυστυχώς για όλους τους ευρωπαίους και φυσικά για την Ελλάδα, αναδείχθηκε ο δεύτερος. Οι επιπτώσεις των συγκεκριμένων πολιτικών οι οποίες ενίσχυαν εθνοκεντρικές πολιτικές τάσεις σε βάρος της διαδικασίας ενοποίησης σε ευρωπαϊκό επίπεδο, είναι σήμερα απόλυτα εμφανείς αφού σε αρκετά ευρωπαϊκά κράτη, όπως και στη Γερμανία, αναβιώνουν ήδη εθνολαϊκίστικα κινήματα, με την ταυτόχρονη αύξηση ρατσιστικών και βαθιά αντιδημοκρατικών απόψεων. Ταυτόχρονα ο ρόλος του ευρωπαϊκού συμβουλίου και κοινοβουλίου, υποβαθμίζονται διαρκώς στη βάση της ανάπτυξης πολιτικών χωρίς αρχές, όπως π.χ. η μέχρι σήμερα στάση της κυβέρνησης της Ουγγαρίας.
Έτσι με τη συνεχιζόμενη τάση αύξησης φυγόκεντρων δυνάμεων οι οποίες ενισχύουν την υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων σε βάρος του κοινού ευρωπαϊκού, και ταυτόχρονα με τη συνεχιζόμενη απαίτηση της Γερμανίας στη διατήρηση πολιτικών λιτότητας για όλους, (όπως επίσης και την προσκόλληση της στη Ρωσία) μόνο και μόνο για την εξυπηρέτηση των δικών της οικονομικών συμφερόντων, ο δρόμος της υπονόμευσης της ενοποίησης και η ταυτόχρονη διαίρεση εμφανίζεται περισσότερο ορατός από ποτέ. Βέβαια όπως είναι πια γνωστό αυτές τις πολιτικές τις πληρώνει ήδη σήμερα η Γερμανία, αφού της γύρισαν μπούμερανγκ, τόσο με την αύξηση των ακροδεξιών όσο και της οικονομικής ύφεσης που την ταλανίζουν.
Αυτά είναι ορισμένα από τα συμπεράσματα τα οποία συνάγονται από τις πολιτικές αυτών των δύο πολιτικών προσωπικοτήτων οι οποίοι με τις πράξεις του εξέφρασαν τη βασική αντίθεση που σκιαγραφεί το πολιτικό παρόν της ΕΕ, ανάμεσα στην ενσυναίσθηση και στο ναρκισσισμό με νικητή σαφώς το δεύτερο. Για την ιστορία τις ίδιες οικονομικές πολιτικές ακολουθούσε η προπολεμική Γερμανία με τα γνωστά αποτελέσματα.
13°
