Η ελληνική δημοκρατία εκδικείται. Ο Νίκος Ρωμανός βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 10 Νοεμβρίου γιατί του απογορεύτηκε η εκπαιδευτική άδεια και κινδυνεύει η ζωή του. Ίσως τιμωρήθηκε επειδή αρνήθηκε να παραλάβει το βραβείο της πολιτείας για την επιτυχία του στις πανελλαδικές εξετάσεις. Ίσως θεωρείται ύποπτος φυγής. Όποιο και αν είναι το σκεπτικό πίσω από την απόφαση, παραβιάζεται ο νόμος και προσβάλλεται η έννοια της δικαιοσύνης και του ανθρωπισμού.
Το θέμα δεν είναι δημοφιλές στο δημόσιο διάλογο. Καθόλου παράξενο αφού δεν υπάρχουν και πολλά να ειπωθούν. Όταν οι υπέρμαχοι της νομιμότητας την καταπατούν και οι επαγγελματίες της δημοκρατίας την εξευτελίζουν, λογικά επιχειρήματα δεν υπάρχουν για να υποστηριχθεί μια τέτοια επιλογή, μόνο η διάθεση διέγερσης των άγριων ενστίκτων όσων απολαμβάνουν τον σπαραγμό των πολύ άλλων.
Η απάντηση της πολιτείας στον κίνδυνο θανάτου του Ρωμανού είναι η πρακτική της υποχρεωτικής σίτισης και της φαρμακευτικής αγωγής, όταν όλοι οι διεθνείς οργανισμοί καταγράφουν την υποχρεωτική σίτιση ως βασανιστήριο.
Η γιατρός του απεργού πείνας, Λίνα Βεργοπούλου, έκανε το καθήκον της ανακοινώνοντας ότι ο Ν. Ρωμανός κινδυνεύει να εμφανίσει άμεσα και ανεξέλεγκτα σοβαρές επιπλοκές που θα επηρεάσουν την καρδιακή, εγκεφαλική και νεφρική του λειτουργία, απειλώντας την ίδια του τη ζωή.
Ο δικηγόρος του Φραγκίσκος Ραγκούσης φωνάζει ότι «ο Ρωμανός θα χάσει τη μάχη για τη ζωή όχι γιατί είναι αυτοκαταστροφικός, αλλά επειδή κάποιοι τον εξαναγκάζουν να διεκδικήσει μ΄αυτόν τον τρόπο δύο από τα πολυτιμότερα αγαθά του ανθρώπου: Την ελευθερία και τη Δικαιοσύνη».
Με ανοιχτή επιστολή τους οι διδάσκοντες του Σχολείου των φυλακών Αυλώνα καλούν όλους να ενώσουν τις φωνές τους στην προσπάθεια για την υπεράσπιση του δικαιώματος των έγκλειστων φοιτητών στη μόρφωση.
Και οι μέρες περνούν φέροντας όλο και πιο κοντά τον εφιάλτη. Ο Νίκος Ρωμανός είναι το παιδί που βρισκόταν δίπλα στον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο το βράδυ της δολοφονίας του από αστυνομικό. Στην πραγματικότητα, δεν είχε και πολλές επιλογές μπροστά του. Αν μπορείς, έλα στη θέση του.
Δεν πιστεύει ότι υπάρχει δημοκρατία και βρήκε νέα επιχειρήματα όταν αφού τον συνέλαβαν τον έσπασαν στο ξύλο. Για δεύτερη φορά πείστηκε ότι δεν κάνει λάθος όταν πέρασε στο ΤΕΙ αλλά δεν τον άφησαν να ασκήσει το δικαίωμα που του έδωσαν επειδή η δημοκρατία, θεωρητικά, δεν εκδικείται. Θα υπάρξει και τρίτη φορά;
Από τον Αισχύλο πέρασε στον Μακρυγιάννη και από αυτόν στον Σεφέρη η οδυνηρή φράση «θα χαθούμε γιατί αδικήσαμε». Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τον 15χρονο που ενηλικιώθηκε βίαια στις 6 Δεκεμβρίου 2008, λίγο μετά τις εννιά το βράδυ, όταν ξαφνικά ακούστηκε ένα μπαμ.
Ο Ρωμανός απεχθάνεται την αλληλεγγύη των αστών και των πολιτικών του αντιπάλων, τους μελοδραματισμούς των μανάδων και τη μεγαλοψυχία του συστήματος, όποτε εκδηλώνεται. Μας έστειλε όλους «προκαταβολικά στα τσακίδια», όπως έγραψε ανακοινώνοντας την απόφασή του να προχωρήσει σε απεργία πείνας. Αλλά δεν έχει καμία σημασία αν και τι ο ίδιος ακούει, θέλει ή καταλαβαίνει. Η ιστορία του μας αφορά γιατί η αρχή της σημαδεύτηκε από ένα κρατικό όπλο και η εξέλιξή της καθορίζεται από την τύφλωση των θεσμών.
«Και κάποτε θα σας πω πόσο πολύ σας αγάπησα, μόνο που πρέπει να με βρείτε τον ίδιο προσωπικά». (Τ. Λειβαδίτης, αναφορά σε κείμενο του Ν. Ρωμανού μέσα από τις φυλακές).
18°
