Η Κακοκαιρία Daniel ένωσε τους κατοίκους της Θεσσαλίας οι οποίοι θέλουν να κοιτάξουν ενωμένοι την επόμενη μέρα για τον τόπο τους
Αυτό που έζησαν οι κοινωνίες της Θεσσαλίας, τον προηγούμενο μήνα ήταν σίγουρα πρωτόγνωρο. Στο Πήλιο, στην πόλη του Βόλου, στον δήμο του Παλαμά και στα περίχωρα της Λάρισας οι άνθρωποι βρέθηκαν σε κατάσταση πολέμου για πολλές μέρες. Αλλά και στην υπόλοιπη περιφέρεια η αίσθηση του κινδύνου υπήρξε έντονη για τις τοπικές κοινωνίες.
Όλοι τώρα περιμένουν την αποκατάσταση στις υποδομές και τις αποζημιώσεις. Αυτό όμως, γίνεται σε ένα πρώτο φυσικό επίπεδο αναγκών. Σε μία δεύτερη αρχικά, ασυνείδητη αποτίμηση, η Θεσσαλία μοιάζει να ξύπνησε από έναν λήθαργο «κοινωνικής ατονίας». Αλλά και από μία αποσπασματική υπαρξιακή κενότητα δεκαετιών που διαχώριζε τους Θεσσαλούς σε Καρδιτσιώτες, Τρικαλινούς, Λαρισαίους και Βολιώτες…
Λίγη σημασία έχει η αλλαγή διοίκησης στην Περιφέρεια. Τον ίδιο αφυπνιστικό ρόλο θα έπαιζε ο Daniel με τις καταστροφές που προκάλεσε. Απλά η αντίδραση του εκλογικού σώματος επιβεβαίωσε τα αντανακλαστικά μιας κοινωνίας που θυμώνει και επιλέγει να ρισκάρει σε άλλο πρόσωπο.
Και ξαφνικά όλοι αισθάνθηκαν Θεσσαλοί! Εγώ ο ίδιος ένιωσα την ανάγκη να αυτοπροσδιοριστώ ως Θεσσαλός και όχι ως Καρδιτσιώτης. Οι προσδιορισμοί «Θεσσαλοί» και «Θεσσαλία» κυριαρχούν πλέον σε όλους.
Τι έχει συμβεί; Το βίωμα της καταστροφής και η προσμονή της κοινής αντιμετώπισης αφύπνισαν την συνείδηση των ανθρώπων. Αυτών που επιζητούν μία προοπτική συλλογικής αντιμετώπισης και για το μέλλον. Και δεν αισθάνονται πια δέσμιοι του τοπωνύμιου ενός νομού αλλά της ευρύτερης περιοχής, που επλήγη και υφίσταται συνολικά, τις συνέπειες.
Το εκπαιδευτικό σύστημα δεν είχε ποτέ πρόθεση να δημιουργήσει «περιφερειακή ταυτότητα» για του Θεσσαλούς, μέσω των παραδόσεων και της ιστορίας. Όπως για παράδειγμα, συνέβη στη Βαυαρία, στην Σικελία και σε άλλες περιφέρειες ευρωπαϊκών κρατών.
Σε ρεαλιστικό όμως, επίπεδο, η κρίση ενώνει τους ανθρώπους ενός εθνικού διαμερίσματος. Δημιουργώντας την αίσθηση της από κοινού πορείας στον χρόνο και το πανίσχυρο αίτημα για ενωτικό όραμα βιωσιμότητας. Που θα περιλαμβάνει την οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη. Που θα προτάσσει ένα κοινό αίτημα για ποιοτική αναδιάρθρωση των καλλιεργειών στην πεδιάδα, για τουριστική απογείωση στα παράλια, στις λίμνες, στον Όλυμπο και στον αγροτουρισμό. Μία απαίτηση για εκτόξευση των εξαγωγών σε Λάρισα και Βόλο, περιοχές με εξαιρετικές δυνατότητες στα logistics. Και με αναβάθμιση της ποιότητας ζωής μέσω της πράσινης οικονομίας, της πολιτιστικής εξέλιξης, του αθλητισμού και της υγιεινής διαβίωσης, ως αντίδραση στο επιβαρυμένο περιβάλλον του θεσσαλικού κάμπου.
Οι χώρες, οι περιφέρειες, οι τοπικές κοινωνίες έχουν ανάγκη από ανάταση και προοπτική για δυναμικό μέλλον. Παντού οι άνθρωποι σηκώνονται όρθιοι με την ελπίδα!
Πρώτα οι αποζημιώσεις και η αποκατάσταση. Αλλά μετά η υποσχετική δράση για το αύριο: η βιωσιμότητα! Να γίνουν τα φράγματα στα βουνά για να νιώσουν οι Θεσσαλοί ασφαλείς. Να δοθούν κίνητρα για περισσότερες επιχειρήσεις. Να στηριχθεί η βιομηχανία. Να προχωρήσει η ενεργειακή αυτονομία και η πράσινη οικονομία. Να ενωθούν τα συμφέροντα των αγροτών σε μεγάλα τραστ εξωστρέφειας και μεταποίησης για περισσότερες δουλειές. Να δοθεί σημασία στο περιβάλλον και στην πολιτιστική αναβάθμιση των κοινοτήτων. Να αντιμετωπιστεί το δημογραφικό!
Η Θεσσαλία, ίσως για πρώτη φορά, μετά την ενσωμάτωσή της στον εθνικό κορμό (1881) απέκτησε συνειδητή οντότητα ως περιοχή. Ας της δώσουμε και αναπτυξιακή ταυτότητα για το μέλλον.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
16°
