Κώστας Σημίτης: Οι δύο τιμητικές εκδηλώσεις για τον πρώην πρωθυπουργό και η ξεχωριστή σημασία τους.
Έως το τέλος του τρέχοντος έτους θα πραγματοποιηθούν δυο σημαντικές τιμητικές εκδηλώσεις για τον κ. Κώστα Σημίτη. Η μία από το Ίδρυμα Ντελόρ σε συνεργασία με τον Δίκτυο της Άννας Διαμαντοπούλου και την Μεταρρύθμιση του Γιάννη Μεϊμάρογλου. Η άλλη από το κορυφαίο βρετανικό πανεπιστήμιο London School of Economics(LSE), του οποίου υπήρξε φοιτητής.
Οι δυο αυτές εκδηλώσεις έχουν ξεχωριστή σημασία, διότι δεν γίνονται στο πλαίσιο δημοσίων σχέσεων, ούτε κινούνται στη λογική των πολλών αντίστοιχων που πραγματοποιούνται. Έχουν μεγάλο ειδικό βάρος για όσους γνωρίζουν ποια πολιτική ακολουθεί το Ίδρυμα Ντελόρ και πώς κινείται το LSE, πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για έναν Έλληνα πολιτικό.
Για αυτό και σηματοδοτούν πολλά οι τιμητικές εκδηλώσεις, ιδίως για το τι εκπροσωπεί ο κ. Σημίτης, για το πώς τον βλέπουν τα «ευρωπαϊκά μάτια», για την παρακαταθήκη που έχει αφήσει πίσω του 20 χρόνια από τότε που αποχώρησε από την πρωθυπουργία.
Μιλάμε, άλλωστε, για τον πολιτικό που ανέλαβε τις τύχες της χώρας αμέσως μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου. Πιο «κόντρα ρόλος» δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Από τον λαοπρόβλητο ηγέτη, που συνομιλούσε με τον λαό και έλεγε πως ο λαός είναι ο μονός θεσμός, στον πιο θεσμικό πολιτικό. Που ο ίδιος δημιούργησε τις ανεξάρτητες αρχές, προκειμένου να υπάρχουν θεσμικά αντίβαρά στην εξουσία. Που ο ίδιος αναγνώριζε τη σημασία των αριθμών, όχι ως μέσο πολιτικής, αλλά ως εργαλείο για τη βελτίωση της ζωής των πολιτών. Είναι, άλλωστε, ο πολιτικός που πραγματοποίησε τη μεγαλύτερη κοινωνική σύγκλιση, χωρίς ταυτόχρονα να χρεώσει τις επόμενες γενιές. Για αυτό και ήταν/είναι ένας αυθεντικός σοσιαλδημοκράτης πολιτικός.
Ως γνήσιος ευρωπαϊστής ήθελε την Ελλάδα ισότιμο μέλος του πιο σημαντικού κλαμπ του πλανήτη, εντάσσοντάς την στο σκληρό πυρήνα των κρατών της ζώνης του ευρώ. Δεν αντιμετώπιζε, δηλαδή, την Ευρώπη ως πεδίο ανέξοδης σύγκρουσης για εσωτερική κατανάλωση. Αντιθέτως!
Ως οραματιστής πολιτικός συνέβαλε καταλυτικά στην ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ και αν δεν υπήρξε ο μοιραίος Κώστας Καραμανλής και είχε αξιοποιηθεί το Ελσίνκι ενδεχομένως να είχε επιλυθεί το Κυπριακό και η Ελλάδα να περνούσε την πιο ώριμη περίοδο των σχέσεών της με την Τουρκία.
Ως πολιτικός των έργων, βελτίωσε τα μέγιστα τη ζωή των κατοίκων της χώρας με την Αττική Οδό, το Μετρό, το αεροδρόμιο των Σπάτων, την γέφυρα του Ρίου, τις εθνικές οδούς και τόσα άλλα εμβληματικά έργα.
Η Ελλάς, συνεπώς, είναι ευγνωμονούσα για αυτόν τον σπουδαίο πολιτικό, πολύ περισσότερο αν σκεφτεί κανείς ποιοι τον διαδέχτηκαν στην πρωθυπουργική καρέκλα, αλλά και τι συνέβη στη χώρα τα τελευταία είκοσι χρόνια…
20°
