Χθες πάντως ήταν μια καλή μέρα

Βλέποντας για λίγα δευτερόλεπτα όλα κι όλα τα πρώτα πλάνα από τη χθεσινή συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν, έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει. Δεν μπορούμε ούτε καν εικασίες να κάνουμε ακόμα για το πού θα οδηγήσει αυτός ο δρόμος, ή για το πόσο μακρύς θα είναι. Αυτά θα φανούν στην πορεία. Αλλά, αν ξέρω ένα πράγμα, είναι ότι πρέπει να τον βαδίσουμε. Κι αν ξέρω (με σιγουριά) ένα ακόμα, είναι ότι, μπροστά σε μία, κατά το δυνατόν συνολική, επίλυση των διαφορών μας με την Τουρκία, οι Πρέσπες —το μόνο καλό (αλλά τι καλό!) που μπορεί κανείς να θυμηθεί από την κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου— θα φαντάζουν σαν απλώς μια σωστή απόφαση που αργήσαμε μεν να την πάρουμε, αλλά νά που την πήραμε εντέλει, και τέλος καλό, όλα καλά. Γιατί, αν ξοδεύαμε «διπλωματικό κεφάλαιο» για το θέμα με τη Βόρεια Μακεδονία, για την Τουρκία ξοδεύουμε το έχει μας· ξοδεύουμε το μέλλον μας.

Από την άλλη, δεν έχω —και ποιος μπορεί να έχει;— εμπιστοσύνη στην Τουρκία. Είναι ικανή να υπαναχωρήσει, να αναθεωρήσει, να ξεγλιστρήσει, να τα πάρει όλα από την αρχή, να φύγει από τις διαπραγματεύσεις όποτε αυτές μπουν σε μια σειρά, να πει το ’να και τ’ άλλο. Βλέπουμε τα καψόνια που κάνει στο ΝΑΤΟ (δηλαδή στη Δύση συνολικά) με τη Σουηδία ένα χρόνο τώρα — φαντάσου με εμάς… Αλλά ούτε έχω και μεγάλη εμπιστοσύνη στις αντιδραστικές δυνάμεις του δικού μας τόπου, δεξιές και μη. Θα φωνάξουν, θα τσιρίξουν, θα πετάξουν κορόνες, θα «βγουν στους δρόμους» τού Facebook, θα σκίζουν τα ρούχα τους για να φανούν από κάτω τα μιλιτέρ μπλουζάκια (ενώ δεν ξέρουν ούτε τη σειρά ενεργειών για τη λύση-αρμολόγηση ενός G3A3, και κατά κανόνα είναι συνολικά δειλοί, ικανοί μόνο να ξυλοκοπούν δέκα προς έναν ξένους φουκαράδες), θα προσπαθήσουν να υπονομεύσουν τον δρόμο προς τη Χάγη και προς μία κοινού συμφέροντος και αμοιβαίων υποχωρήσεων συμφωνία, που θα βάλει οριστικό τέλος σε ενδεχόμενο πολέμου (ή «πολεμικού συμβάντος, επεισοδίου» κ.τ.π.) και θα μετριάσει την εξοπλιστική σπατάλη. (Σπατάλη όχι επειδή είναι άχρηστη, αυτό θα ήταν γελοία αφροσύνη αν το ισχυριζόταν κανείς, αλλά επειδή δεν θυμάμαι να μας περισσεύουν τα λεφτά τελευταία φορά που κοίταξα το πορτοφόλι μου).

Γενικά δεν τρέφω καμία εμπιστοσύνη ένθεν-κακείθεν και για τα πάντα, αλλά ξέρω —πιο σωστά: υποψιάζομαι— πως ο πρωθυπουργός μας έχει βάλει ένα πολύ μεγάλο στοίχημα με τον εαυτό του. Το πιο μεγάλο στοίχημα. Και, καθώς τα περισσότερα από τα άλλα που έβαλε τα κέρδισε, ή τείνει (ας το ευχηθούμε) να τα κερδίσει, επιτρέπω στον εαυτό μου να τρέφει και αυτή την ελπίδα. Ότι θα το κερδίσει κι αυτό. Ότι δεν θα δώσει σημασία στις διάφορες φωνές που οπωσδήποτε θα ακουστούν — και που θα μονοπωλήσουν βέβαια το ενδιαφέρον των καναλιών και των «ειδικών» αναλυτών. Κατά τον ίδιο τρόπο, όμως, που δεν θέλουμε να δίνει σημασία σε οπισθοδρομικές φωνές που ακούγονται κατά του γάμου και της τεκνοθεσίας ομοφύλων ατόμων, για παράδειγμα, ή φωνές ρωσόφιλων ενάντια σε μία πιο θερμή, και κυρίως πιο ουσιαστική, σχέση της Ελλάδας με τη μαχόμενη και αιμάσσουσα ηρωική Ουκρανία.

Όσο για τα υπόλοιπα διμερή θέματα (με πρώτο το μεταναστευτικό), ή τις από κοινού δράσεις για περιορισμό των επιπτώσεων της κλιματικής κρίσης σ’ αυτό το κομμάτι του πλανήτη που μοιραζόμαστε με τους Τούρκους, είναι παραπάνω από καλοδεχούμενα. Αρκεί προφανώς να μη γίνουν εις βάρος των μεταναστών και χωρίς συνεργασία με τους εταίρους μας. Αυτά δεν είναι θέματα που αφορούν εμάς και τους Τούρκους (αλλά και τους Ιταλούς). Απλώς εμάς μάς πλήττουν περισσότερο και πιο άμεσα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Εν πάση περιπτώσει. Άντε να δούμε τι θα γίνει.

Χθες πάντως ήταν μια καλή μέρα.

H εικόνα είναι φτιαγμένη με το πρόγραμμα ΤΝ Tome.