Το μόνο μήνυμα που περνάει μια ειδικά επιλεγμένη, άσχετη με τη συνήθη, αμφίεση είναι ότι ο πολιτικός που την έχει επιλέξει ενδιαφέρεται πολύ για την εικόνα του
Η ειδική αμφίεση των πολιτικών και η «γλώσσα της επικοινωνίας»
O υπουργός Κικίλιας δεν είναι ο πρώτος που εμφανίζεται στις κάμερες με ειδική αμφίεση. Θυμόμαστε όλοι (ελπίζω) τον κόκκινο Πάνο ως υπουργό Άμυνας του Αλέκση να φοράει σε κάθε ευκαιρία κάποια στολή παραλλαγής και τον σύντροφο Καραμέρο που, ως αντιπεριφερειάρχης Αττικής, στις πλημμύρες της Μάνδρας είχε εμφανιστεί στο στούντιο της εκπομπής του Γιώργου του Αυτιά φορώντας νιτσεράδα. Λιγότεροι –έχουν περάσει και τα χρόνια–, θα θυμούνται τον Κωνσταντίνο τον Εργατικό/Ικανό/Αποτελεσματικό/Ακάματο κ.λπ. να εμφανίζεται με μπουφάν την ώρα που το θερμόμετρο έδειχνε θερμοκρασίες καύσωνα προκειμένου να φωτογραφηθεί ως δυναμικός ηγέτης στις φωτιές του 2007. Συνεπώς η εικόνα του υπουργού Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας (μα ποιος τα σκέφτεται αυτά τα ονόματα;) με το κοντομάνικο της Πολιτικής Προστασίας μάλλον δεν εκπλήσσει. Ταυτοχρόνως όμως, όπως και οι προαναφερθείσες αμφιέσεις, δεν διαβεβαιώνει για τη σοβαρότητα η οποία απαιτείται από το πολιτικό προσωπικό, ειδικά σε στιγμές κρίσης.
Υποθέτω ότι οι πολιτικοί που εμφανίζονται με στολές το κάνουν για επικοινωνιακούς λόγους (αν το κάνουν απλώς από ψώνιο είναι άλλης τάξεως θέμα). Υποθέτω ότι θέλουν να δείξουν μάχιμοι και με αντίληψη της κατάστασης την οποία διαχειρίζονται. Ίσως πρέπει επιτέλους να καταλάβουν ότι κατορθώνουν το ακριβώς αντίθετο.
Βλέπετε, το μόνο μήνυμα που στην πραγματικότητα περνάει μια ειδικά επιλεγμένη, άσχετη με τη συνήθη, αμφίεση είναι ότι ο πολιτικός που την έχει επιλέξει ενδιαφέρεται πολύ για την εικόνα του. Και η εμπειρία (όχι μόνο στην πολιτική αλλά και στη καθημερινότητα) έχει διδάξει ότι το μεγάλο ενδιαφέρον για την εικόνα σπανίως ταυτίζεται με αντίστοιχο ενδιαφέρον για την ουσία.
Δεν είναι μόνο το ότι ένας άνθρωπος που ξοδεύει χρόνο και σκέψη στη φροντίδα της εικόνας του στερεί χρόνο και σκέψη από την πραγματική δουλειά του (που υποθέτoυμε ότι έχει). Είναι και το ότι αυτός που δουλεύει και είναι μάχιμος και ικανός δεν έχει καμία ανάγκη να φορά ειδική αμφίεση που να διαφημίσει τη δουλειά, τη μαχιμότητα και την ικανότητά του. Όπως ένας αναμφισβήτητα έντιμος άνθρωπος δεν χρειάζεται να λέει κάθε τόσο «εγώ που είμαι γνωστός για την εντιμότητα μου» έτσι και ένας αποτελεσματικός πολιτικός δεν χρειάζεται ειδική αμφίεση που να διαφημίζει αποτελεσματικότητα. Πολύ περισσότερο όταν αυτή η αμφίεση δεν έχει καμία σχέση με τη δουλειά για την οποία έχει επιλεγεί και πληρώνεται.
Ένας πολιτικός προϊστάμενος σε μια κυβέρνηση ή σε έναν φορέα της τοπικής αυτοδιοίκησης δεν επιλέγεται και δεν πληρώνεται για να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Υπάρχουν άλλοι, σίγουρα καταλληλότεροι, γι’ αυτή τη δουλειά. Ένας πολιτικός προϊστάμενος σε μια κυβέρνηση ή σε έναν φορέα της τοπικής αυτοδιοίκησης επιλέγεται και πληρώνεται προκειμένου με τις αποφάσεις του να κάνει τη δουλειά των ανθρώπων οι οποίοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματική. Κι αυτή η δουλειά, η πραγματική του δουλειά, όχι μόνο δεν χρειάζεται στολή πρώτης γραμμής αλλά έχει ήδη δικιά της στολή. Σακάκι, παντελόνι, πουκάμισο και καμιά φορά και γραβάτα (ωραία ή όχι η στολή, αυτή είναι). Με το να φοράει ο πολιτικός προϊστάμενος τη στολή της δουλειάς άλλων ανθρώπων μάς προϊδεάζει για την πιθανή απροθυμία του να κάνει τη δική του, ή αποκαλύπτει ότι ταυτίζει τη δουλειά του με αυτή ενός ηθοποιού μιας θεατρικής παράστασης. Τίποτα από τα δύο δεν είναι καλό και υποθέτω ότι τίποτα από τα δύο δεν θα ήθελε ο πολιτικός προϊστάμενος να περάσει ως μήνυμα. Αλλά τελικά αυτό περνάει και αυτό ακριβώς είναι που παθαίνει κάθε πολιτικός (και κάθε άνθρωπος) που χρησιμοποιεί τη «γλώσσα της επικοινωνίας» χωρίς να καταλαβαίνει τι ακριβώς λέει στη γλώσσα αυτή. Και μπράβο του.
