Η σεξιστική επίθεση ενάντια στη Σοφία Ζαχαράκη μετά την ανάληψη των καθηκόντων της στο νεοσύστατο Yπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας.
Το «δύο μέτρα, δύο σταθμά» είναι αυτό που εκνευρίζει περισσότερο εμάς τις γυναίκες: το να ισχύουν άγραφοι ή γραπτοί κανόνες για τις γυναίκες που δεν ισχύουν για τους άντρες, και το ανάποδο. Αν στο Υπουργείο με τον λίγο περίεργο τίτλο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας έμπαινε ένας άντρας 47 χρονών, τα σχόλια θα ήταν ότι «πρόκειται για έναν νέο πολιτικό, ανύπαντρο ακόμα», και το «άτεκνος» δεν θα αναφερόταν πουθενά, μια και ακούγεται υποτιμητικό, όπως οποιαδήποτε λέξη έχει στερητικό «α» μπροστά. «Αστατος», «άχρηστος», «άνανδρος», «άκαπνος», «αγάμητος» και πάει λέγοντας.
Για έναν άνδρα το να είναι 47 και να μην έχει οικογένεια-παιδιά, δεν θεωρείται μεγάλη ζημιά – νέος είναι ακόμα, έχει άλλα δέκα χρόνια μπροστά του, μπορεί και είκοσι, να κάνει οχτώ παιδιά όταν αισθανθεί ώριμος. Για μια γυναίκα το 47 χρονών είναι ράφι, αν δεν έχει παντρευτεί, και ατεκνία, αν δεν έχει κάνει παιδιά ως τώρα. Το ράφι, σόρι που το αναφέρω έτσι στεγνά, είναι η λέξη που μας κοπανιότανε στο κεφάλι από μικρές, όσες έχουμε γεννηθεί από το 1950 ως το 1985 περίπου (αν θεωρήσουμε ότι οι μετά το ’85 γονείς, έπαψαν να επαναλαμβάνουν τις μισαλλοδοξίες των προγόνων τους στα παιδιά τους, ή τουλάχιστον προσπάθησαν).
Γράφουμε και λέμε διάφορα, όλες όσες έχουμε πήξει με την «παραδοσιακότητα» των παλαιότερων γενιών που απλώνεται σα μουτζούρα στο Σήμερα: κάνεις-δεν κάνεις παιδιά, πρέπει να είναι γούστο σου και καπέλο σου, όταν είσαι γυναίκα. Ακριβώς όπως όταν είσαι άντρας, όπου ισχύει, γούστο σου είναι εδώ και αιώνες, κάνεις-δεν κάνεις παιδιά, δεν επηρεάζει τίποτα πόσο μάλλον την καριέρα σου. Άντρες με λαμπρές καριέρες έχουνε πέντε και έξη παιδιά, που τα λούζεται μια ή περισσότερες γυναίκες ενώ οι άντρες κάνουν τις λαμπρές καριέρες. Γυναίκες με λαμπρές καριέρες και ένα ή περισσότερα παιδιά… η ψυχούλα τους το ξέρει, πώς σκατά τις κατάφεραν τις λαμπρές καριέρες. Με πολύ κόπο και πολύ ξενύχτι, σίγουρα. Πολύ περισσότερο κόπο, ξενύχτι, ενοχές και τύψεις («Δεν είμαι αρκετά καλή μάνα!») και με πολύ λιγότερη υποστήριξη από ότι οι άντρες με αντίστοιχες καριέρες και παιδιά.
Η υποστήριξη που περιμένεις, καλώς ή κακώς, όταν είσαι γυναίκα, είναι από την οικογένεια, την κοινωνία, το Σύστημα, το Κράτος… αλλά κυρίως από τις άλλες γυναίκες. Αν είστε γυναίκα και σκέφτεστε τις μελλοντικές επιλογές σας, εξετάστε όλα τα σενάρια πριν καταλήξετε σε τελική απόφαση, ακόμα κι αν στην τελική απόφαση καταλήξετε από τύχη ή ατυχία: όταν θα είστε 50 χρονών, σας βλέπετε με ή χωρίς παιδιά; Και στις δύο περιπτώσεις, θα είστε η ίδια γυναίκα που είστε σήμερα, οπότε προσπαθήστε να μπείτε στη θέση μιας άλλης γυναίκας που έχει ή δεν έχει παιδιά και πλησιάζει τα 50. Πριν βγείτε από τα ρούχα σας δηλαδή, που η άλλη γυναίκα έχει ή δεν έχει παιδιά ενώ πλησιάζει τα 50: μια χαρά θα μπορούσατε να είστε εσείς αυτή η άλλη γυναίκα. Αν είστε νεότερη και έξαλλη μαζί της, σκεφτείτε ότι το μόνο που σας χωρίζει από αυτήν ρε παιδιά, το μόνο που σας διαφοροποιεί και σας κάνει να νοιώθετε τυχερές, top of the world, είναι ο Χρόνος…
