Τα τροχαία δυστυχήματα στην Ελλάδα, η ασφάλεια στους δρόμους και η ανάγκη ελέγχων.
Τα έχουμε πει πολλές φορές αλλά τίποτα δεν αλλάζει (ή μάλλον αλλάζει προς το χειρότερο) αφού το ότι κάθε μήνα στην Ελλάδα έχουμε δυστυχήματα που ισοδυναμούν με ένα ή δύο δυστυχήματα σαν αυτό των Τεμπών δεν φαίνεται να συγκινεί πολλούς από τους κατά τα άλλα ιδιαιτέρως ευσυγκίνητους συμπολίτες. Οπότε μάλλον πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τους εκατοντάδες νεκρούς και τους χιλιάδες τραυματίες από τροχαία τον χρόνο, οι περισσότεροι από τους οποίους θα μπορούσαν να μην είναι ούτε νεκροί, ούτε τραυματίες αν η πολιτεία (δηλαδή οι κυβερνήσεις) δεν ήταν απολύτως απρόθυμη να κάνει μια από τις πιο σημαντικές δουλειές της και να επιβάλει τον νόμο.
Η απροθυμία αυτή είναι από μόνη της εξοργιστική αλλά υπάρχει κάτι που σαν κερασάκι στην τούρτα κάνει το εξοργιστικό εξωφρενικό: το δούλεμα που μας ρίχνει κατάμουτρα μια φορά τον μήνα η Διεύθυνση Τροχαίας Αττικής με τον απολογισμό που μάλλον για σατιρικούς-αυτοσαρκαστικούς λόγους δημοσιεύει.
Έτσι για τον μήνα Μάιο, αφού μας ενημερώσει ότι -μόνο στην Αττική- σκοτώθηκαν 21, τραυματίστηκαν σοβαρά 19 και ελαφρά 635 συμπολίτες, με καμάρι μας περιγράφει τη δράση της, δηλαδή τις παραβάσεις που βεβαίωσε, πιστεύοντας ότι απευθύνεται σε ανθρώπους που οι αριθμοί τους φαίνονται κινέζικα ιδεογράμματα και δεν μπορούν να κάνουν ούτε την πιο απλή διαίρεση. Δυστυχώς τίποτα από τα δύο δεν συμβαίνει κι έτσι από την ίδια την Τροχαία (οργανισμός που θυμίζω δεν είναι ΜΚΟ αλλά υπάγεται στο Υπουργείο Προστασίας) μαθαίνουμε ότι:
Σε ολόκληρο τον Μάιο βεβαιώθηκαν 156 παραβάσεις ερυθρού σηματοδότη. Δηλαδή 5 παραβάσεις την ημέρα. Δηλαδή όσες παραβάσεις μπορεί κανείς να διαπιστώσει στα 3 λεπτά που θα περιμένει σε ένα φανάρι π.χ. της Βουλιαγμένης για να περάσει απέναντι. 5 αυτοκίνητα περνάνε με κόκκινο κάθε φορά που ανάβει κόκκινο σε έναν μεγάλο δρόμο αλλά η τροχαία κόβει τόσες κλήσεις την ημέρα.
Σε ολόκληρο τον Μάιο βεβαιώθηκαν 1.839 παραβάσεις του ορίου ταχύτητας. Δηλαδή περίπου 61 την ημέρα. Αριθμός ίσος με τον αριθμό των σοβαρών παραβάσεων του ορίου ταχύτητας (δεν μιλάμε για 4-5 χιλιόμετρα την ώρα) που μπορεί να διαπιστώσει ο οποιοσδήποτε χαζεύοντας για 2-3 λεπτά π.χ. την Κηφισίας.
Σε ολόκληρο τον Μάιο βεβαιώθηκαν 410 παραβάσεις για οδήγηση υπό την επήρεια οινοπνεύματος. Δηλαδή περίπου 13 παραβάσεις τη μέρα. Αριθμός λιγότερος από όσους μεθυσμένοι φεύγουν από ένα οποιοδήποτε κλαμπ της χώρας σε μια ώρα (και ίσως να λέω και πολύ).
Σε ολόκληρο τον Μάιο βεβαιώθηκαν 957 παραβάσεις για μη χρήση προστατευτικού κράνους. Δηλαδή περίπου 32 την ημέρα. Που είναι ο αριθμός των δικυκλιστών χωρίς κράνος που μπορεί να δει οποιοσδήποτε σε μια μικρή βόλτα λίγων λεπτών στους δρόμους της πόλης.
Σε ολόκληρο τον Μάιο βεβαιώθηκαν 41 παραβάσεις για επικίνδυνους ελιγμούς. Δηλαδή περίπου μια την ημέρα!
Σε ολόκληρο τον Μάιο βεβαιώθηκαν 430 παραβάσεις για χρήση κινητού τηλεφώνου. Σε μια χώρα που η ομιλία την ώρα της οδήγησης είναι τόσο διαδεδομένη ώστε να τη θαυμάζουμε και σε οδηγούς ΜΜΜ η τροχαία κατάφερε να βεβαιώσει παράβαση μόνο σε 14 συμπολίτες τη μέρα.
Δεν ξέρω αν στην τροχαία δουλεύουν μόνο 15 άνθρωποι, 7 από τους οποίους λείπουν σε άδεια και δεν ξέρω αν οι υπόλοιποι δουλεύουν μειωμένο ωράριο. Δεν ξέρω αν απασχολούνται σε άλλες εργασίες που σίγουρα είναι λιγότερο σημαντικές από τη ζωή και τον θάνατο. Και δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Αυτό που ξέρω είναι ότι αφού υφίσταμαι τη θανάσιμη απουσία ελέγχων στους δρόμους δεν αντέχω να υφίσταμαι και το δούλεμα μιας υπηρεσίας (και άρα ενός υπουργείου) που δεν μπορεί να βρει περισσότερους από 5 παραβάτες του ερυθρού σηματοδότη σε μια μέρα. Και ξέρω ότι αν πολιτικοί και δημοσιογράφοι δεν ήταν αποκομμένοι στον αυτοϊκανοοποιητικό μικρόκοσμο τους, απορροφημένοι από τις δημόσιες σχέσεις τους, η ασφάλεια στους δρόμους θα ήταν από τα πρώτα ζητήματα στην προεκλογική ατζέντα και συζήτηση. Και μπράβο τους.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
13°
