Το ζήτημα της φορολογίας, η δίκαιη καταγραφή ανθρώπων, εργαζόμενων και επιχειρήσεων και η δίκαιη φορολόγηση
Το να μιλάς πολύ για την φορολόγηση των πλουσίων σε κάνει σίγουρα δημοφιλή. Κυρίως, όταν δεν πρόκειται να το κάνεις αφού θα είσαι αντιπολίτευση. Η δυνητική σου, όμως, επιθυμία γοητεύει ένα μέρος του εκλογικού σώματος. Ικανό να σε διασώσει από την κατάρρευση αν είσαι το δεύτερο κόμμα. Ή να σε ενισχύσει αν είσαι το τρίτο…
Υπάρχει βέβαια και η αυταπόδεικτη νόρμα που διαχρονικά προτρέπει τις εξουσίες να φορολογούν τον πλούτο και στη συνέχεια να τον διανέμουν στους φτωχούς. Νόρμα που κανείς ποτέ δεν αμφισβήτησε στο όνομα της κοινωνίας δικαίου και του κράτους πρόνοιας και αλληλεγγύης.
Ταυτόχρονα, από καταβολής του δικού μας κράτους, διαπιστώνουμε την αδυναμία του να εισπράττει δίκαια τους φόρους από τους πολίτες. Με αποτέλεσμα την φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή.
Όλα τα παραπάνω μπορεί να αποτελούν μέρος της προεκλογικής ατζέντας των κομμάτων, να αποτελούν βάση για την εκπόνηση προγραμμάτων ή και ιδεολογική πλατφόρμα για κυβερνητικές πολιτικές.
Το σπουδαιότερο όμως που θα αποκαλύψει την φορολογητέα βάση του πλούτου δεν θέλει να το διαπιστώσει κανείς: Τον μηχανισμό καταγραφής των «φτωχών» και «αδυνάτων» στην Ελλάδα. Κάτι που δεν θα εξασφαλίσει μόνο την δίκαιη φορολόγηση αλλά θα δώσει αληθινή σημασία στο κράτος πρόνοιας και στο αλληλέγγυο πρόσωπο της κοινωνίας.
Τι θέλω να πω; Το να προσπαθείς δια του λαϊκισμού να πείσεις τους πάντες ότι είναι «αναξιοπαθούντες» στερεί την ουσιαστική πρόνοια από τους πραγματικά φτωχούς. Και αυτό αποτελεί διαχρονική τακτική του πολιτικού συστήματος που θέλγει τους ψηφοφόρους με την επιδοματική πολιτική ή τα οριζόντια μέτρα αλληλεγγύης για όλους, ανεξαρτήτως πραγματικής ανάγκης και ένδειας.
Σε μια χώρα που η παραοικονομία συνεχίζει να καθορίζει τις παραγωγικές σχέσεις δεν είναι εύκολο να βρεις τους αληθινά αδυνάτους για να τους βοηθήσεις. Ούτε και τους πραγματικά πλούσιους για να τους φορολογήσεις. Πρώτα όμως θα πρέπει να θέλεις να κάνεις την διάκριση. Ενισχύοντας το πραγματικό σου ενδιαφέρον για τις ευπαθείς ομάδες και αποδεικνύοντας στην πράξη ότι επιθυμείς την στήριξη τους.
Τι πρέπει να γίνει; Οι μελλοντικές κυβερνήσεις να θέσουν ως μείζονα εθνικό στόχο την δίκαιη καταγραφή και αποτύπωση των ανθρώπων, των οικογενειών, των εργαζόμενων και των περιοχών της χώρας που χρειάζονται ενίσχυση για να πάψουν να βρίσκονται σε αδυναμία. Την εξίσου δίκαιη φορολόγηση των πιο παραγωγικών προσώπων ή επιχειρήσεων και την ταυτόχρονη υπεύθυνη ενημέρωση της κοινωνίας για το που πάνε οι φόροι των πολιτών, ποιες υπηρεσίες ενισχύονται και ποιος είναι ο συγκεκριμένος στόχος της φορολόγησης. Κάτι που γίνεται για παράδειγμα, στο Ηνωμένο Βασίλειο, με επιστολή υπεύθυνης ενημέρωσης σε κάθε φορολογούμενο που γνωρίζει την ακριβή διανομή των φόρων του.
Είναι τόσο ανώφελο να συζητάς σε μία προεκλογική περίοδο για φορολόγηση των μερισμάτων όσο ανώφελο είναι να εξηγείς στον μέσο άνθρωπο την λειτουργία του Χρηματιστηρίου στις καπιταλιστικές οικονομίες. Εκείνο που έχει ανάγκη η οικονομική και φορολογική συνείδηση των πολιτών είναι η εμπιστοσύνη στο κράτος και στην δίκαιη κατανομή πλούτου στην κοινωνία.
Θα ήταν επομένως πιο χρήσιμο για όλα τα κόμματα να ασχοληθούν με ουσιαστικές προτάσεις αναγνώρισης των πραγματικών «φτωχών» αυτής της χώρας όπου θα καταλήξουν οι φόροι των δυνητικά φορολογήσιμων δαιμονοποιημένων «πλουσίων». Και στη συνέχεια να πολεμήσουμε όλοι για την πάταξη της φοροαποφυγής και φοροδιαφυγής. Η την φορολόγηση των μερισμάτων…
Τα δίκαια συστήματα θέλουν και δίκαια πεδία δράσης. Αλλιώς ως παραδοσιακοί Ρομπέν των Δασών, θα συνεχίσουμε να περιπλανιόμαστε άσκοπα στο «αφορολόγητο» δάσος του Σέργουντ…
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
11°
