Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τις δηλώσεις του Νίκου Ξυδάκη για τους πολίτες που ψήφισαν Νέα Δημοκρατία και τις αντιλήψεις που κυριαρχούν στην ελληνική αριστερά.
Η διάγνωση του συντρόφου Ξυδάκη σύμφωνα με τη οποία κάποιοι πολίτες που ψήφισαν Νέα Δημοκρατία έχουν ομίχλη στα μυαλά τους και πάσχουν από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν. Το ίδιο και η εξήγηση που έδωσε για την πρωτιά της Νέας Δημοκρατίας στις ηλικίες 17-24 σύμφωνα με την οποία γονείς και παιδιά «δεν κατάλαβαν» πόσο βλαβερές ήταν οι αλλαγές που έφερε η (πρώτη σε σταυρούς από όλες τις γυναίκες της ΝΔ και τέταρτη στο σύνολο των υποψηφίων του κόμματος) Νίκη Κεραμέως. Γιατί ο σύντροφος Ξυδάκης δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να σκεφτεί και να μιλήσει ως ένας πραγματικός αριστερός.
Όπως επιβεβαιώθηκε πολλές φορές στο παρελθόν (τελευταία με τις επιθέσεις στον Σαββόπουλο) για έναν πραγματικό αριστερό η πολιτική δεν είναι η διαδικασία στην οποία αντιπαρατίθενται επιχειρήματα υπέρ ή κατά προτεινόμενων λύσεων σε πρακτικά προβλήματα. Για έναν πραγματικό αριστερό η πολιτική είναι ο πόλεμος του καλού με το κακό. Είναι ο πόλεμος της μοναδικής, ολοφάνερης και αδιαμφισβήτητης αλήθειας, έτσι όπως αυτή έχει αποκαλυφθεί στα ιερά κείμενα του Μαρξ και των αποστόλων του, εναντίον του σατανικού καπιταλισμού ο οποίος είναι υπεύθυνος για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας. Σ’ αυτόν τον πόλεμο δεν υπάρχουν γκρίζες περιοχές και όλα είναι ξεκάθαρα. Πράγμα που σημαίνει ότι όποιος δεν παραδέχεται την μοναδική, ολοφάνερη και αδιαμφισβήτητη αλήθεια, όποιος αρνείται το ξεκάθαρο των πραγμάτων, δεν μπορεί παρά να είναι πληρωμένος («τα πετσωμένα μέσα») ή χαζός («δεν κατάλαβαν») ή με κάποιου τύπου ψυχολογική διαταραχή («το σύνδρομο της Στοκχόλμης»).
Αυτή η αντίληψη είναι κοινή στην αριστερά και μπορεί να μην ομολογείται ευθέως, αλλά είναι διάχυτη στον λόγο της: οι ψηφοφόροι παρασύρονται από τα μέσα ενημέρωσης (επειδή ως μειωμένης αντιληπτικής ικανότητας δεν μπορούν να κρίνουν από την καθημερινότητά τους), οι δημοσιογράφοι παραπληροφορούν (είτε για να ανέλθουν επαγγελματικά και οικονομικά είτε υποκύπτοντας στις εντολές των αφεντικών τους), το «σύστημα» απεργάζεται σχέδια για την οικονομική αφαίμαξη του υπνωτισμένου πληθυσμού. Μπροστά σ’ αυτή την κόλαση τα στελέχη της αριστεράς σε ρόλο ιεραπόστολου έχουν αναλάβει το δύσκολο έργο της αφύπνισης των μαζών και της καθοδήγησης τους στον δρόμο για τον παράδεισο. Θα θυμάστε φαντάζομαι τον ξάδερφο του Αλέκση, τον σύντροφο Γιώργο Τσίπρα, ο οποίος για έναν δημοσιογράφο των Financial Times που είχε τολμήσει να γράψει κάτι καλό για την ελληνική οικονομία, είχε αποφανθεί ότι «ή πληρώθηκε ή παίρνει ναρκωτικά».
Στη θρησκευτικοπολεμική αντίληψη των πραγμάτων που έχει η αριστερά δεν υπάρχει χώρος για άλλη άποψη. Δεν υπάρχει χώρος ούτε για λάθος εκτίμηση. Στο μυαλό των συντρόφων διεξάγεται ένας συνεχής πόλεμος και στον πόλεμο δεν υπάρχει χώρος για λάθη και απόψεις. Υπάρχουν μόνο σύντροφοι συμπολεμιστές και εχθροί (γι’ αυτό και είναι ιδιαιτέρως σκληροί με τους πρώην συντρόφους τους τους οποίους αντιμετωπίζουν ως προδότες). Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που η μοναδική φορά που μπορεί να ζητήσει συγγνώμη ένας πραγματικός αριστερός είναι από τους συντρόφους του επειδή δεν στάθηκε αντάξιος των προσδοκιών τους στη μάχη (όπως κάνει ο Αλέκσης τις μέρες μετά τη συντριβή).
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, με τα όσα είπε ο σύντροφος Ξυδάκης δεν έγινε ούτε προκλητικός, ούτε επιθετικός, ούτε άδικος, ούτε υβριστικός, ούτε προκλητικός, ούτε τίποτα από όλα που διάβασα και άκουσα να γράφονται γι’ αυτόν. Ο σύντροφος Ξυδάκης απλώς επιβεβαίωσε ότι είναι ένας πραγματικός αριστερός. Και μπράβο του.
8°
