Εκλογές 2023: Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει το αποτέλεσμα της κάλπης, τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ και την αντίδραση των ψηφοφόρων.
Αυτοί που φωνάζουν περισσότερο και διαδηλώνουν περισσότερο δεν εκφράζουν σώνει και καλά τους περισσότερους. Οι 5.000 – 10.000 που περιγράφονται ως μέγα πλήθος όταν παίρνουν μέρος σε μια πορεία ή σε μια συγκέντρωση στην πραγματικότητα είναι λιγότεροι κι από όσους παρακολουθούν έναν αδιάφορο αγώνα του Ολυμπιακού για το πρωτάθλημα. Και ελάχιστοι σε σχέση με τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων.
Η ρήξη και η ανατροπή γοητεύουν μόνο όσους δεν έχουν να χάσουν τίποτα απολύτως και όσους έχουν κάτι να κερδίσουν. Τους υπολοιπους, που δεν είναι μαζοχιστές, τους τρομάζουν.
Το να φτάνεις σε σημείο να συκοφαντείς τη χώρα που ισχυρίζεσαι ότι θέλεις να σώσεις ίσως να κάνει τον ισχυρισμό σου να μη μοιάζει και πολύ πειστικός.
Δεν είναι καλή ιδέα να εμφανίζεσαι ως φρέσκος και ανατρεπτικός όταν έχεις κυβερνήσει για 4.5 χρόνια, έχεις αποδοκιμαστεί και παρόλα αυτά δεν έχεις αλλάξει τίποτα από αυτά για τα οποία έχεις αποδοκιμαστεί.
Οι φίλοι μας, είτε κανονικοί είτε διαδικτυακοί, δεν είναι «η κοινωνία».
Όταν οι άνθρωποι ζουν καλύτερα (ή λιγότερο κακά) από όσο ζούσαν όταν ήσουν στην κυβέρνηση καλό είναι να ισχυρίζεσαι ότι με εσένα θα ζουν ακόμα καλύτερα και όχι να τους λες ότι ζουν χάλια. Είναι κάπως δύσκολο να πιστέψουν εσένα και όχι την πραγματικότητά τους.
Κανείς με τα σωστά του δεν πρόκειται να πιστέψει ότι υπάρχει πρόβλημα ελευθερίας του τύπου σε μια χώρα που υπάρχουν έντυπα που παρουσιάζουν τον πρωθυπουργό από ανώμαλο έως δικτάτορα.
Το «γαμιέσαι» ίσως να μην είναι ιδιαιτέρως πειστικό ως πολιτικό επιχείρημα.
Το «Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ» είναι κομμάτι ενός τραγουδιού. Στην πραγματική ζωή ο κόσμος αλλάζει συνεχώς κι αυτοί που δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν τις αλλαγές του είναι καταδικασμένοι να ηττώνται και να κλαίγονται που «αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ».
Δεν δαιμονοποιείς κάποιον που ζητάει συγγνώμη για τα λάθη του όταν εσύ δεν έχεις ζητήσει συγγνώμη ποτέ και για τίποτα.
Η ζωή σε μια χώρα της ΕΕ δεν έχει σχέση με τη ζωή στο Λονδίνο του Ντίκενς ή στις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής. Το να την παρουσιάζεις ως τέτοια όχι μόνο δεν αλλάζει την πραγματική ζωή αλλά κάνει τους ανθρώπους να αμφισβητούν τη δυνατότητα σου να αντιληφθείς την πραγματικότητα.
Μπορεί να κοροϊδέψεις λίγους για πολύ ή πολλούς για λίγο, αλλά είναι κάπως δύσκολο (και θέλει ιδιαίτερες ικανότητες) να κοροϊδεύεις πολλούς για πολύ.
Ακόμα και ένα μικρό παιδί καταλαβαίνει ότι μια διαδικασία που βάζει προϋποθέσεις εισόδου αποκλείεται να σημαίνει υποβάθμιση και ότι η αξιολόγηση είναι ο μόνος τρόπος να διορθώσεις κάτι. Δεν θέλουν «δημόσια» ή «ιδιωτική» εκπαίδευση. Θέλουν καλή εκπαίδευση είτε αυτή είναι ιδιωτική είτε είναι δημόσια.
Γενικώς οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται αν κάτι είναι «ιδιωτικό» ή «δημόσιο» αλλά αν είναι λειτουργικό και αν εξυπηρετεί τις ανάγκες τους.
Από το να πιστέψει κάποιος ότι ένα ολόκληρο κόμμα αποτελείται από παιδεραστές είναι πιο πιθανό να πιστέψει ότι όσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο είναι ανόητοι.
Ανάμεσα σε έναν που δουλεύει και έναν που γκρινιάζει οι περισσότεροι θα προτιμήσουν αυτόν που δουλεύει ακόμα κι αν δεν τους ενθουσιάζει η δουλειά του.
Από τότε που η αριστερά κυβέρνησε ο λαός δεν ξέχνα ούτε τι σημαίνει αριστερά.
Όταν τους βρίζεις και τους τραμπουκίζεις όλους στο τέλος θα μείνεις χωρίς φίλους.
Οι περισσότεροι πολίτες, ακόμα κι αν δεν την έχουν ψηφίσει, θέλουν να πάει καλά η κυβέρνηση της χώρας στην οποία ζουν γιατί από αυτό εξαρτάται κι ένα μέρος της ζωής τους.
