Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τις αντιδράσεις στη Γαλλία για το συνταξιοδοτικό σύστημα, τους δύο κόσμους που εκπροσωπούν Μακρόν και Λεπέν, τη μάχη της δημοκρατίας απέναντι στον λαϊκισμό.
Είναι τόσο συγκινητικό το πάθος των αγωνιστών Γάλλων να τινάξουν στον αέρα το συνταξιοδοτικό τους σύστημα που ένα χαιρέκακο μέρος του εαυτού μου εύχεται να τα καταφέρουν και να απολαύσουν τους καρπούς του αγώνα τους μέχρι τον τελευταίο. Φυσικά το κομμάτι αυτό του εαυτού μου είναι παράλογο (στα όρια της αριστεράς) όχι μόνο επειδή τα γαλλικά προβλήματα θα στοιχίσουν και στην Ελλάδα, αλλά κυρίως επειδή στη Γαλλία η μάχη δεν δίνεται ανάμεσα σε διαφορετικές εκτιμήσεις για το ασφαλιστικό αλλά ανάμεσα στη λογική και τον παραλογισμό, την πρόοδο και τη συντήρηση, τη δημοκρατία και τους εχθρούς της.
Από τη μια ο πρόεδρος Μακρόν. Από την άλλη το αντίπαλο δέος, η Μαρί Λεπέν. Μαζί της και η αριστερά που παρότι παριστάνει ότι διαχωρίζει τη θέση της στην πραγματικότητα βρίσκεται (φύσει και θέσει) στο ίδιο στρατόπεδο (στην ίδια πλατεία): στο στρατόπεδο αυτών που αντιπαθούν τη δημοκρατία (τουλάχιστον εκείνη τη δημοκρατία που προτιμάμε όσοι δεν έχουμε αμφιβολία για το πόσο στυγνές δικτατορίες ήταν οι «λαϊκές δημοκρατίες»). Το στρατόπεδο του αδίστακτου λαϊκισμού που αντί να εξηγεί στους ανθρώπους ότι τα πράγματα αναπόφευκτα αλλάζουν και αντί να τους περιγράφει τους τρόπους με τους οποίους οι αλλαγές θα γίνουν όσο το δυνατόν λιγότερο οδυνηρές, κολακεύει την πεισματική άρνηση σε κάθε δυσάρεστη αλλά αναπόφευκτη μεταβολή (άρνηση η οποία σε κακομαθημένους πρώην αποικιοκράτες, όπως καλή ώρα οι Γάλλοι, είναι αναπόφευκτα πολύ ισχυρότερη).
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στη Γαλλία έσπευσε ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ σύντροφος Κουτσούμπας τον οποίο θα ακολουθήσει η συντρόφισσα Σβίγκου (δυστυχώς όχι για να τους εξηγήσει ότι το σωστό όριο συνταξιοδότησης είναι τα 67 έτη). Δεν είναι τυχαίο ότι οι αριστεροί και ακροδεξιοί συμπολίτες γοητεύονται από τις αντιδράσεις στον Μακρόν και κάνουν ό,τι μπορούν για να προπαγανδίσουν υπέρ των θέσεων των διαμαρτυρόμενων. Φυσικά το κάνουν με τον γνωστό άτσαλο τρόπο, αλλά αυτό δεν έχει σημασία (έτσι κι αλλιώς το κοινό στο οποίο απευθύνονται είναι επιρρεπές ακόμα και στα πιο ακραία παραμύθια).
Η Λεπέν και οι σύντροφοι με το να παραμυθιάζουν τους καθόλου δύσκολους στο παραμύθιασμα συμπατριώτες τους και να υποκινούν τις ταραχές προσφέρουν και μια άλλη πολύτιμη υπηρεσία: δημιουργούν συνθήκες αναταραχής και αστάθειας στη χώρα που πιθανότατα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενοχλεί τον Πούτιν. Τον Ρώσο δικτατόρα ο όποιος τρίβει τα χέρια του βλέποντας το πιο δυνατό του χαρτί στη Ευρώπη, τη Λεπέν, να γίνεται ακόμα δυνατότερο και να ωφελείται από την κρίση την οποία η ίδια (με τη βοήθεια της αριστεράς) δημιούργησε.
Είναι λοιπόν μάλλον λάθος να θεωρήσουμε αυτά που συμβαίνουν στη Γαλλία μια γαλλική υπόθεση. Και είναι λάθος να τα παρατηρούμε ως αδιάφοροι τρίτοι. Όχι μόνο για τις πρακτικές συνέπειες που μπορεί να έχει μια αναταραχή σε μια από τις μεγαλύτερες οικονομίες στην Ευρώπη αλλά και γιατί το διακύβευμα ξεπερνά την οικονομία και αφορά τη δημοκρατία. Και ανάμεσα στον Μακρόν και τη Λεπέν (και τους ηγέτες της αριστεράς) μόνο ένας εκπροσωπεί τη δημοκρατία. Καλός, κακός, αρέσει δεν αρέσει, αυτός είναι. Και μπράβο του.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
10°
