Η σύγκρουση τρένων στα Τέμπη, οι δημοσιογράφοι που στοχοποιήθηκαν, τα πλακάτ με φωτογραφίες τους σε διαδηλώσεις και η πραγματικότητα μιας ακραίας προπαγάνδας.
Σε πρόσφατη εκπομπή του ο Παύλος Τσίμας ζήτησε συγγνώμη σε σχέση με όσα υποστήριξε για το δυστύχημα στα Τέμπη στην τηλεόραση. Φαντάζομαι ότι το έκανε για κάποιες εκφράσεις οι οποίες θα μπορούσαν να παρεξηγηθούν ότι κατά κάποιο τρόπο υποβαθμίζει τον πόνο των ανθρώπων. Κι αυτό γιατί επί της ουσίας ο δημοσιογράφος είπε κάτι το οποίο όλοι συμμεριζόμαστε. Ότι δηλαδή στην Ελλάδα ερχόμαστε εκ των υστέρων να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα, ότι πρέπει να θρηνούμε πρώτα θύματα προκειμένου να φτιάξουμε σωστούς δρόμους, να αποκτήσουμε σύγχρονα πλοία, ή τώρα να κατασκευάσουμε ένα σύγχρονο και ασφαλές σιδηροδρομικό δίκτυο. Μόνο διεστραμμένοι εγκέφαλοι θα καταλάβαιναν ότι υποστήριξε ότι καλώς υπάρχουν θύματα γιατί έτσι βελτιώνονται οι υποδομές. Κι όμως ο Τσίμας βρέθηκε στο στόχαστρο κάποιων διαδηλωτών με ειδικά πλακάτ που είχαν τη φωτογραφία του.
Δεν ήταν ο μόνος δημοσιογράφος που στοχοποιήθηκε. Ένας άλλος ήταν ο Άρης Πορτοσάλτε. Το δικό του έγκλημα ήταν ότι υποστήριξε πως το πρόβλημα είναι ο κρατισμός. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, ομόλογη αν και αντίθετη άποψη, εξέφρασαν και αριστεροί δημοσιογράφοι, ακόμα και ο γραμματέας του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, υποστηρίζοντας ότι το πρόβλημα είναι ο καπιταλισμός και τα κέρδη. Με μια έννοια μάλιστα η δική του εκδοχή είναι πιο φιλική για την κυβέρνηση αφού για την επικράτηση του καπιταλισμού δεν φέρει ευθύνη. Το πολύ πολύ να μπορούσε κανείς να την κατηγορήσει για τις ιδιωτικοποιήσεις, κι αυτές όμως τις έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως ο Πορτοσάλτε υπήρξε εξαιρετικά καυστικός προς τη ΝΔ, υποστηρίζοντας ότι συμβιβάστηκε και δεν έκανε το παραμικρό για να καταπολεμήσει την αναξιοκρατία και τον κομματισμό στον «σάπιο» ΟΣΕ. Η δική του φάτσα όμως μπήκε στο πλακάτ, όχι του Κουτσούμπα.
Η άποψη ότι το βασικό πρόβλημα είναι ο ΟΣΕ και όχι η τεχνολογία, είναι αλήθεια ότι δεν είναι εξαιρετικά δημοφιλής. Ακόμα και ο πρωθυπουργός επαναλαμβάνει κάθε τόσο ότι αν είχε μπει το νέο σύστημα, το ατύχημα δεν θα είχε συμβεί. Για την αντιπολίτευση ούτε λόγος. Όταν όμως αναζητάς τα αίτια ενός ατυχήματος δεν μπορείς να παραπέμπεις σε ένα υποθετικό μέλλον. Η πρώτη και κορυφαία ευθύνη όλων, κυβέρνησης και διοίκησης του ΟΣΕ, είναι η ασφάλεια των επιβατών με τα μέσα που υπάρχουν σήμερα. Και σε αυτό απέτυχαν παταγωδώς. Το είπε πολύ καλά, όπως κανένας έλληνας ειδικός δεν το τόλμησε, ο Vaibhav Puri, στέλεχος του Βρετανικού Συμβουλίου Ασφάλειας των Σιδηροδρόμων, με αφορμή τα Τέμπη: «Υπάρχουν πολλά συστήματα σιδηροδρόμων που δεν είναι τεχνολογικά εξελιγμένα και δουλεύουν τέλεια, όπως υπάρχουν συστήματα εξελιγμένα που μπορεί να αποτύχουν».
Το γιατί αφέθηκε ο ΟΣΕ στην τύχη του είναι εύκολα κατανοητό. Το να υπογράφεις συμβάσεις και να ξοδεύεις χρήματα είναι εύκολο και δημοφιλές. Το να τα βάλεις όμως με τις κακοδαιμονίες του δημοσίου είναι δύσκολο και επικίνδυνο. Υπάρχουν και εκλογές βλέπετε, δεν είναι καλό να σε βάλουν στο στόχαστρο οι συνδικαλιστές. Ρουσφετάκια λοιπόν, χαλαρότητα, ελαστικές βάρδιες, γίναμε όλοι μια χαρούμενη ατμόσφαιρα. Ύστερα ψάχνουμε να δούμε πώς έγινε η «τράκα». Η αποθέωση της υποκρισίας ήταν η συμμετοχή της ΑΔΕΔΥ στις κινητοποιήσεις, την ίδια στιγμή που προκήρυσσε απεργία ενάντια στην αξιολόγηση! Σε αυτό όμως έχει συμμάχους. Όλους αυτούς που στην πραγματικότητα δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα. Κατά τα λοιπά φταίνε οι δημοσιογράφοι.
Θα πρέπει βέβαια κανείς να παραδεχθεί ότι το να στοχοποιείς δημοσιογράφους είναι ένα εξαιρετικά δημοφιλές σπορ εδώ και τρεις τουλάχιστον δεκαετίες. Είναι ένας ωραίος τρόπος να προσελκύεις δημοσιότητα, φυσικά από θέση ηθικής ανωτερότητας. Ιδίως όταν είσαι τηλεοπτικός αστέρας και κάτι πρέπει να πουλήσεις, για να μη πούμε ότι ψάχνεις να διαχωρίσεις τη θέση σου από το «σύστημα» που σε ταΐζει. Προφανώς το δικαίωμα της κριτικής το έχουμε όλοι, πολύ περισσότερο για δημόσια πρόσωπα τα οποία αυτονοήτως εκτίθενται στον έλεγχο. Δεν μπορώ να φανταστώ όμως ότι πολίτες αυθορμήτως τύπωσαν σε αφίσες, με πανομοιότυπο τρόπο, φωτογραφίες δημοσιογράφων, τις έκαναν πλακάτ και τις έφεραν στην διαδήλωση. Πρόκειται για οργανωμένη καμπάνια. Ανάλογες είχαμε παρακολουθήσει και την περίοδο 2010-2015. Ο στόχος παραμένει ίδιος και σήμερα, να επιβληθεί η εναλλακτική πραγματικότητα μιας ακραίας προπαγάνδας. Ποιοι κρύβονται από πίσω δεν γνωρίζουμε. Μπορούμε ωστόσο να φανταστούμε δυο τρεις πιθανούς υποψήφιους. Άλλωστε οι δημοσιογράφοι που έγιναν πλακάτ στη διαδήλωση είναι πάνω κάτω οι ίδιοι που πρόσφατα είχε στοχοποιήσει ο Πολάκης. Όταν το έκανε προκάλεσε κατακραυγή ακόμα και από το κόμμα του. Σήμερα κάποιοι θεωρούν ότι έχουν την ευκαιρία να επαναφέρουν την ατζέντα του.
10°
