Το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, η αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, η ανάγκη για ριζοσπαστικές αλλαγές.
Η τραγωδία των Τεμπών επιβεβαίωσε με τον πιο δραματικό και επώδυνο τρόπο τους φόβους και την έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών προς το πολιτικό σύστημα της χώρας. Η μεταπολίτευση χαρακτηρίστηκε από μια διαχρονική αντίφαση ανάμεσα στην πρωτοφανή σε διάρκεια περίοδο δημοκρατικής σταθερότητας από τη μια πλευρά και σε μια συνεχή αμφισβήτηση της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος από την άλλη. Είναι φανερό ότι ακόμα και σήμερα, είκοσι και πλέον χρόνια μετά την ένταξη στην ευρωζώνη, η χώρα παραμένει όμηρος των χρόνιων παθογενειών της που αντιστάθηκαν σθεναρά σε κάθε προσπάθεια για την καταπολέμησή τους. Το πολιτικό κόστος εξακολουθεί να καθορίζει τα όρια των μεταρρυθμιστικών εγχειρημάτων.
Η αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος είναι πολιτική, θεσμική και διαχειριστική. Η πολιτική αμφισβήτηση οφείλεται κυρίως στην καταρράκωση του κύρους των κομμάτων ειδικά στην περίοδο της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων. Αρκεί να σκεφτούμε ότι στην περίοδο αυτή διαμορφώθηκε ο δεύτερος δικομματισμός της μεταπολίτευσης ανάμεσα στα κόμματα που σήκωσαν αρχικά την αντιμνημονιακή παντιέρα την οποία υπέστειλαν στη συνέχεια χωρίς την παραμικρή αυτοκριτική. Στο σκηνικό αυτό συνέβαλε και η «βολική» μνήμη των πολιτών. Η ΝΔ δεν κυβέρνησε μόνον μετά το 2019 αλλά και στην πενταετία 2004-2009 ανοίγοντας διάπλατα τις πόρτες στην κρίση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να εμφανίζεται σήμερα ως εγγυητής «προοδευτικής διακυβέρνησης» λες και δεν είναι η «πρώτη φορά Αριστερά» που έφερε τη χώρα ένα βήμα από τον γκρεμό του GREXIT.
Η θεσμική αναξιοπιστία οικοδομήθηκε με διαχρονική και διακομματική συνέπεια. Η ανοχή στην ανομία, αποτέλεσμα της ατιμωρησίας, έγινε ουσιαστικά κανόνας στη δημόσια ζωή. Η καθυστέρηση απονομής της δικαιοσύνης οδήγησε στην απαξίωση του πιο κρίσιμου θεσμού για τη λειτουργία της δημοκρατίας και στην α λα καρτ αποδοχή των δικαστικών αποφάσεων. Η συνέχεια του κράτους υπονομεύτηκε ευθέως από τα κόμματα της εκάστοτε αντιπολίτευσης. Τα συντεχνιακά και επιχειρηματικά συμφέροντα αποδείχτηκαν ισχυρότερα πολλών προεκλογικών δεσμεύσεων επιβάλλοντας τους δικούς τους «νόμους». Ο ακραίος λαϊκισμός υποκατέστησε τον ορθολογισμό και υπονόμευσε την φιλοευρωπαϊκή - μεταρρυθμιστική πορεία της χώρας. Οι πλατείες των «αγανακτισμένων» σφράγισαν τη χειρότερη περίοδο της μεταπολίτευσης απειλώντας ευθέως τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Η διαχειριστική ατολμία και ολιγωρία ήρθαν πολλές φορές να συμπληρώσουν τις επιφυλάξεις των πολιτών απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Σημαντικά βήματα εξορθολογισμού και εκσυγχρονισμού που έγιναν σε περιόδους φωτεινών εξαιρέσεων έμειναν χωρίς συνέχεια ή ακυρώθηκαν στην πορεία. Η έλλειψη αποφασιστικής πολιτικής βούλησης αλλά και οι δισταγμοί τόσο στην αντιμετώπιση των «κεκτημένων» παθογενειών όσο και στην επιβολή ριζοσπαστικών αλλαγών είχε σοβαρές οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες ενώ οδήγησε δυστυχώς και σε ανθρώπινες τραγωδίες.
Η χώρα δεν έχει ανάγκη από μια κυβέρνηση που θα είναι απλά καλύτερη από τη χειρότερη της μεταπολίτευσης, όπως υπονοεί το δίλημμα του πρωθυπουργού «Μητσοτάκης ή Τσίπρας» κατεβάζοντας συνειδητά τον πήχη των προσδοκιών. Η Ελλάδα χρειάζεται ένα ουσιαστικά διαφορετικό πολιτικό σύστημα που θα μπορεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στους πολίτες γυρίζοντας οριστικά νέα σελίδα. Χρειάζεται δυνάμεις αποφασισμένες να πολεμήσουν την πελατοκρατία, τη γραφειοκρατία και την αναξιοκρατία σηκώνοντας όλο το πολιτικό κόστος, δυνάμεις έτοιμες να συναινέσουν για να διασφαλίσουν την ευρύτητα και το κύρος μιας διακυβέρνησης που θα εγγυηθεί τη θεσμική δημοκρατική λειτουργία στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας.
10°
