Ο Αλέξης Τσίπρας, οι παρακολουθήσεις, το «τεκμήριο της ενοχής» και η απόδειξη αθωότητας.
Όσοι δεν γνωρίζουν πολλά για την παγκόσμια ιστορία της Αριστεράς και άκουσαν τον Αλέκση, μιλώντας για τις «παρακολουθήσεις», να λέει «αυτοί που κρύβονται είναι οι ένοχοι, οι αθώοι βγαίνουν στο φως και δίνουν αποδείξεις» και να προσθέτει «βγαίνει μια λίστα η οποία πρέπει να διαψευστεί με στοιχεία», μπορεί κάπως να εξεπλάγησαν. Στους υπόλοιπους καθόλου παράξενο δεν φάνηκε που ο ηγέτης της ελληνικής αριστεράς αντιλαμβάνεται τη δικαιοσύνη με τον ίδιο τρόπο που τον αντιλαμβάνονταν στο σιδηρούν παραπέτασμα όπου η (αναπόφευκτη) αδυναμία να αποδείξεις ότι η κατηγορία της «αντεπαναστατική δράσης» δεν ευσταθούσε ήταν αρκετή για να κερδίσεις ένα εισιτήριο για τα γκούλαγκ.
Δεν είναι περίεργο που το «τεκμήριο της ενοχής» κυριάρχησε στα καθεστώτα που θαύμασε (και ίσως να θαυμάζει ακόμα) ο Αλέκσης. Είναι ένα τεκμήριο απολύτως βολικό για τη θεσμική εξόντωση των αντιφρονούντων καθώς από τη μια δεν απαιτεί από τον κατήγορο να αποδείξει τις κατηγορίες και από την άλλη απαιτεί από τον κατηγορούμενο κάτι συνήθως αδύνατο: να αποδείξει ότι ΔΕΝ είναι κάποιος ή ότι ΔΕΝ έχει κάνει κάτι. Για να καταλάβετε πόσο δύσκολο είναι αυτό προσπαθήστε να αποδείξετε σε κάποιον (όχι απλώς να εξηγήσετε ή να αρνηθείτε) ότι δεν είστε εξωγήινος. Προσπαθήστε μετά να αποδείξετε (και πάλι όχι απλώς να αρνηθείτε αλλά να αποδείξετε) ότι δεν είστε έμπορος ναρκωτικών ή ότι δεν εμπλέκεστε σε κάποια εγκληματική δραστηριότητα. Το τεκμήριο της αθωότητας (που συνεπάγεται την υποχρέωση του κατηγόρου να αποδείξει τις κατηγορίες) δεν υφίσταται για «ανθρωπιστικούς» ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλους λόγους αλλά για εντελώς πρακτικούς: η απόδειξη της αθωότητας είναι συχνά αδύνατη ακόμα και για έναν αθώο.
Φυσικά ο σύντροφος Αλέκσης επιστρατεύει το «τεκμήριο της ενοχής» εκ του ασφαλούς. Ξέρει ότι απέναντί του δεν έχει αδίστακτους νοσταλγούς του ολοκληρωτισμού και ότι οι πιθανότητες να πληρωθεί με το ίδιο νόμισμα είναι μάλλον ανύπαρκτες. Αν και κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι θα είχε πλάκα να κληθεί ο Αλέκσης, από πολιτικούς αντιπάλους και έγκριτους της δημοσιογραφίας, να αποδείξει (και όχι απλώς να διαψεύσει) ότι είναι αθώος για μια σειρά κατηγοριών οι οποίες θα βασίζονταν σε μισόλογα και δημοσιεύματα.
Δεν θα είχε πλάκα, ας πούμε, αν κάποιος κατηγορούσε τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ότι δέχεται δωράκια από επιχειρηματίες (επικαλούμενος εκείνη την παραχώρηση της θαλαμηγού για διακοπές) και να απαιτούσε από τον Αλέκση να αποδείξει ότι δεν το κάνει;
Δεν θα είχε πλάκα αν κάποιος του ζητούσε να αποδείξει ότι οι συχνές επιθέσεις της τουρκικής ηγεσίας στην κυβέρνηση και τον ίδιο τον Μητσοτάκη δεν σημαίνουν ότι έχει κάνει κάποια κρυφή συμφωνία με το καθεστώς Ερντογάν;
Δεν θα είχε πλάκα αν έπρεπε να αποδείξει ότι η εναντίωσή του στην ελληνική βοήθεια στην Ουκρανία δεν βασίζεται σε κάποιου είδους «συνεννόηση» που έχει με το καθεστώς Πούτιν;
Και μιας και στο ειδικό δικαστήριο ήδη διεξάγεται η δίκη ενός υπουργού του Αλέκση και σε λίγες μέρες ξεκινά, πάλι σε ειδικό δικαστήριο, η δίκη ενός άλλου, δεν θα είχε πλάκα, ακολουθώντας τη συριζαϊκή λογική, το δικαστήριο να απαιτούσε από τον σύντροφο Παπαγγελόπουλο και τον σύντροφο Παππά να αποδείξουν εκείνοι την αθωότητά τους και όχι αυτοί που τους κατηγορούν την ενοχή τους;
Στην πραγματικότητα, όχι. Δεν θα είχε και τόσο πλάκα. Θα γελούσαμε βέβαια σκεπτόμενοι τι έχουν πει και κάνει με τις άκαρπες προσπάθειές τους (πώς είναι δυνατόν να αποδείξεις ότι ΔΕΝ έχεις κάνει κάποιο ντιλ;), αλλά φοβάμαι ότι θα ήταν ένα γέλιο που θα μας έβγαινε ξινό γιατί θα σήμαινε ότι όλο το πολιτικό προσωπικό της χώρας κυλιέται σε έναν βούρκο όπου τα πάντα είναι βγαλμένα από τα πιο υγρά (και πιο κόκκινα) όνειρα των συντρόφων. Και μπράβο τους.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
9°
